Voordat ik überhaupt begon aan het eerste jaar van mijn studie, had ik best hoge verwachtingen. Net als vele anderen had ik talloze college en university films gezien zoals de American Pie-reeks: dorm rooms, fraternities, sororities, huisgenoten en de gekste feestjes, maar vooral heel veel jongens.

Ik realiseerde me dat ik tijdens mijn middelbareschoolperiode nooit veel succes had geboekt in mijn liefdesleven. Wellicht dat ik daarom dacht dat het tijdens mijn studietijd echt anders zou zijn. De jongens zouden in ieder geval volwassen(er) zijn of zelfs al echte mannen. Nu voel je waarschijnlijk de bui al hangen, want ik kwam van een ijskoude kermis thuis toen ik zag dat tachtig procent van de studenten op mijn opleiding vrouw was.

Op school was het aanbod aan mannen dan wellicht niet groots… Rotterdam heeft gelukkig meer te bieden dan toffe architectuur en lekker eten. Als dorpsmeisje keek ik mijn ogen uit. Jongens leken wel een stuk knapper en sexyer in de stad. Als studiebol en newbie in studieland had ik echter 99,9 procent focus op mijn opleiding. Die overige 0,1 procent was mannen kijken. Met de nadruk op kijken, aangezien ik nooit actie ondernam om iemand aan te spreken.

Ik bleef dromen van die mooie man die ik toch echt tijdens mijn studie wilde (en zou) tegenkomen. Nu zit ik in mijn vierde jaar en mag ik eindelijk afstuderen. In die vier jaar tijd heb ik veel geleerd, gedaan en geëxperimenteerd op het gebied van de liefde. Geleerd wat ik wel leuk vind en wat niet. Maar die liefde van mijn leven ben ik nog niet tegen het lijf gelopen.
But let’s be honest. Ik ben twintig jaar als ik klaar ben. Die man is nog lang niet nodig. En daarbij: mijn leven draait niet om mannen, maar om mij.