Ik neem op en hoor dat de verloskundige al in de auto zit. ‘Geek, spring in je auto, mevrouw X heeft gebeld en ze denkt dat het niet lang meer gaat duren.’ Terwijl de verloskundige een adres doorgeeft en aangeeft dat het om een derde kindje gaat, gris ik mijn vooraf gesmeerde brood uit de koelkast en gooi ik de deur achter mij dicht.

Ik weet dat ik haast moet maken. Bevallingen van een derde kindje kunnen snel gaan. Op zulke momenten zit het verkeer op de een of andere manier nooit mee. Op het Gelderse platteland, waar ik stage loop, komt het nog weleens voor dat je op een provinciale weg achter een vrachtwagen of tractor rijdt. Natuurlijk hang ik nu ook achter een tractor.

Wanneer ik die eindelijk weet in te halen, trap ik het gaspedaal goed in. Geen zorgen hoor. De adrenaline die op zo’n moment door je aderen giert, zorgt er gelukkig ook voor dat je extra alert bent op de weg.

Aangekomen bij het gezin loopt de buurvrouw net de stoep op. Ze lacht en zegt: ‘Ik denk niet dat ze voor je opendoen hoor.’ Gelukkig heeft de verloskundige de deur voor mij op een kier gezet. Als ik boven kom, blijkt dat ik geen minuut langer achter die tractor had moeten blijven hangen. De verloskundige roept: ‘Trek je handschoenen aan!’

Ik laat m’n tas vallen, gooi m’n jas in de hoek en gris uit de verlostas snel een paar handschoenen. Terwijl ik m’n vingers langs het stugge latex duw, hoor ik mezelf al coachen. ‘Duw maar, duw maar, duw maar…. Zuchten, zuchten!’ Nog geen minuut later ligt er een blakend roze dametje op de borst van mama.

Terwijl papa met zijn handen op zijn hoofd en met grote ogen staat bij te komen van de wel heel snelle geboorte van zijn dochter, kijken de verloskundige en ik elkaar lachend aan. Ik denk hardop: ‘Hier komt dus de uitdrukking ‘een baby vangen’ vandaan.’