Verpleegkundedocent Jaap Kappert verloor beide ouders aan kanker en is chauffeur van het Hogeschool Rotterdam Roparun estafetteteam en doet mee om geld in te zamelen voor palliatieve zorg voor kankerpatiënten.

‘Mijn vader kreeg vorig jaar in januari te horen dat hij alvleesklierkanker had, in april overleed hij. Dit was een reden om even wat afstand te nemen van mijn werk met kankerpatiënten. Ik werkte als oncologieverpleegkundige in het Spaarne Gasthuis in Hoofddorp en vond het op een of andere manier heel moeilijk om te dealen met mensen die wél van kanker genazen – ondanks dat ik het hen uiteraard gunde.

‘Ik besloot weg te gaan uit het ziekenhuis. Misschien dat ik na een paar jaar wel weer terugkom – het is een mooi vak en ik doe het heel erg graag – maar ik kies nu bewust om even niet met patiënten te werken. Sinds september ben ik verpleegkundedocent aan de Hogeschool Rotterdam.

‘Mijn moeder overleed aan kanker toen ik zestien was. Dit heeft er onbewust wel voor gezorgd dat ik in de zorg ben gaan werken, denk ik. Mijn vader zei destijds: vanaf nu ben ik je vader en je moeder tegelijk. Daarmee hielp hij mij heel erg. Maar hij maakte mij ook duidelijk dat ik het voor een deel alleen moest verwerken, dat we allebei ons eigen verdriet hadden. Dat vond ik heel hard en ik was heel boos op hem, al zei ik dat niet.

‘Het besef dat het wel zo werkt, kwam pas jaren later toen ik op mezelf ging wonen. Ook wilde mijn vader zich bijvoorbeeld met kerst niet extra verdrietig voelen en hij vond ook niet dat dat moest. De een voelt verdriet op dertien december en de ander op vijfentwintig december. Dat mag allebei. Ik vond het een wijze les.

‘Toen vorig jaar bleek dat mijn vader niet meer zou genezen, waren we erg blij met de palliatieve begeleiding in het ziekenhuis bij hem in de buurt. Een heel aardige verpleegkundige besprak met ons waar we het samen nog over wilden hebben. Mijn vader was een hele lieve man en ik had het graag met hem over politiek en sport, maar het ging nooit over gevoel. Ik vermeed dat ook bewust. Als je in zo’n situatie zit, is het fijn als een ander dat aandraagt. Zij hielp ons daarbij en was een soort katalysator voor het gesprek. Dat was heel fijn.

‘Ik hoop daarom dat het geld dat we ophalen met de Roparun (een  estafetteloop van meer dan 500 kilometer vanuit Parijs en Hamburg naar Rotterdam) helpt om de begeleiding van mensen in de palliatieve fase te verbeteren. Ik gun iedereen een verpleegkundige die zich inzet om de kwaliteit van de laatste tijd die je samen hebt, goed te besteden.’

Het Roparunteam van de Hogeschool Rotterdam wil graag € 42.721,- ophalen. Dat is één euro per HR-student of medewerker. Wil je ook doneren? Stuur dan hier een tikkie.

Tekst en beeld: Wietse Pottjewijd