Na veel gesteggel spraken de hogescholen een aantal prestatie-indicatoren af. Maar één daarvan, de afspraak over studierendement, bleek  – zoals op de werkvloer al voorspeld was – onhaalbaar. Verschillende hogescholen, ook de Hogeschool Rotterdam, kregen een boete van de minister. Wat zijn we daarmee opgeschoten?

Nu is er iets nieuws bedacht: kwaliteitsafspraken. Gelukkig geen prestatie-eisen, deze keer. Er zijn zes thema’s afgesproken waarvoor de hogeschool geld kan krijgen, na akkoord van de medezeggenschap en na oplevering van het nodige papierwerk.

Al mijmerend ben ik aangekomen bij de locatie Museumpark. Ik ga op weg naar de kantine en vind daar zes flip-overs, voor elk thema één. Verder geeltjes, viltstiften – het lijkt wel een studiedag. Het is druk in de kantine. Bijna iedereen heeft een bord of etensblad in de hand en loopt voorbij zonder opzij te kijken. Ik voeg me bij het kleine groepje studenten en collega’s rond de flip-overs en raak onmiddellijk verzeild in levendige gesprekken over allerlei onderwijsonderwerpen.

Opeens zie ik Petra voorbijkomen, een oud-collega wiskunde. Ze heeft een broodje in haar hand. ‘Hoi Petra!’ roep ik, ‘Werk jij tegenwoordig hier?’ Ze blijft staan en knikt. ‘Jazeker! En wat doe jij hier?’ Ik vertel het en nodig haar uit om even mee te denken.

Samen lopen we langs de flip-overs: onderwijsintensiteit, begeleiding van studenten, studiesucces, differentiëren, betere faciliteiten en professionalisering van docenten. Petra heeft het snel gezien. ‘Meid, dit doen we allemaal allang,’ zegt ze gedecideerd. ‘Zonde van onze tijd, het gepraat hierover. Laten ze toch gewoon over de brug komen met dat geld. Sorry, nu moet ik echt verder.’

Terwijl ze wegloopt, roept ze over haar schouder: ‘Trouwens, differentiëren, als wiskundedocent versta ik daar echt iets anders onder.’