Van tevoren dacht ik dat het vooral heel raar zou zijn, dat thuis studeren. Zou ik niet helemaal gek worden zonder vaste tijdsbesteding buiten de deur? Zou ik het niet enorm missen om in een klaslokaal te zitten, op school te zijn, lessen te volgen en het wekelijkse huiswerk te maken? Maar verrassend genoeg valt dat allemaal reuze mee. Ik vind het wel prima, dat thuis studeren, maar het gaat niet makkelijk.

Feit: ik kan uitstekend zelfstandig werken en ik vind het ook niet erg om mijn eigen tijd in te delen en in mijn comfortzone te werken aan al mijn opdrachten en taken.
Ook een feit: ik ben een enorme perfectionist. Als ik niet heel duidelijke afspraken met mezelf maak over wat ik wanneer doe, werk ik gerust tot vijf uur ’s middags door en ben ik compleet kapot. Niet zo heel handig als je chronisch ziek bent en toch wel een beetje zuinig moet zijn met je energie.

Laatste feit, en iets wat het voorgaande vrij problematisch maakt: ik kan slecht inschatten hoeveel tijd en energie iets kost. Een lekker uitgebreide planning maken met kleurtjes en weekdoelen kan ik prima. Maar inschatten hoeveel ik in een week of op een dag kan doen? Niet mijn sterkste punt.

En zie daar de grootste worsteling wat betreft het thuis studeren. Ik krijg niet zoveel gedaan als ik zou willen, want het kost allemaal tijd en uiteindelijk is het mijn lijf dat bepaalt hoe ik die tijd indeel en niet mijn geest. En daar voel ik me regelmatig schuldig over. 

Toch heb ik juist dit schooljaar ontdekt hoe belangrijk het voor mij is om echt in mijn eigen tempo te studeren, om de tijd te nemen die ik nodig heb en ervoor te zorgen dat die tijd zich terugbetaalt in werk van hoge kwaliteit. Juist nu ik thuis studeer, ontdek ik hoe belangrijk het is om in kleine stapjes en niet in grote gehelen te denken. Want elk stapje is er een in de richting van dat grote geheel. En rust nemen is zoveel beter dan me over de kop werken en compleet oververmoeid raken.

Thuis studeren is misschien een soort vloek omdat het me confronteert met de perfectionist in mij, maar het is toch vooral een zegen omdat het bij uitstek het studeren op mijn eigen manier en tempo mogelijk maakt. Want het lukt steeds beter om stapjes vooruit te zetten en de manier waarop maakt eigenlijk weinig uit: als het maar goed voelt voor dat ingewikkelde lijf van mij. En langzaam maar zeker krijgt mijn perfectionistische hoofd dat ook wel door.