Het stinkt dat er altijd iemand wat te zeuren heeft. Het stinkt dat ik mezelf niet kan zijn. Dat ik geen okselhaar zou kunnen laten staan. Of dat ik besluit nooit kinderen te krijgen. Of dat ik elke feestdag de vraag krijg: ‘Heb je nou al een vriend?’ Alleen ik weet toch wat het beste is voor mezelf?

Het stinkt dat ik me op straat niet altijd veilig voel. Dat het normaal wordt dat we onze live locatie moeten delen wanneer we in het donker naar huis gaan. Het stinkt dat ik met mijn sleutels tussen mijn vingers in gebalde vuisten moet lopen als een vrouwelijke Wolverine.

Ik zou me veilig moeten voelen. Veilig als persoon, met wie ik ben en wat ik doe. Waar ik ook ben en wat ik ook doe. Maar dan is daar de maatschappij met hun oordelen en hokjes om me in te stoppen. Klaar om me terug te duwen en een hand over mijn mond te slaan.

Ik vind dus dat we ons minder zorgen moeten maken over wat we doen, wie we zijn, wat we willen bereiken en hoe we eruitzien. En dat we ons meer zorgen moeten maken, echt moeten inzetten, om de gewoonte van het hokjesdenken te doorbreken. Dat we ons hard moeten maken voor de ander, die ook zijn best doet om zichzelf te kunnen zijn.

En het stinkt minstens zo erg als knoflook dat dat nog niet normaal is.

Volg ons op Instagram

Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.