‘Ik wilde verdwijnen’, lacht Van Haastrecht als hij terugdenkt aan het moment dat collegevoorzitter Bormans en consorten de collegezaal binnenmarcheerden met de wisselbeker, bloemen en gebak. ‘Ik gaf een les kwaliteitsmanagement en had er de vorige avond nog aan zitten werken, de les geactualiseerd, filmpjes toegevoegd. Ik was net bezig goed in het verhaal te komen. Toen ik koffie ging halen zag ik Ron (Bormans, red.) al op de gang en er zat vooraan in de zaal iemand die ik niet kende foto’s te maken. Dat vond ik al vreemd. Maar toen de deur openging schrok ik. Al die aandacht, terwijl ik de eer helemaal niet naar mezelf wil trekken.’

‘Ik zie het als een teamprestatie’

Maar ondertussen heeft hij zich het advies van zijn dochter – “je moet die titel ownen” – aangetrokken en staat de bokaal op de schoorsteenmantel. Want hij is echt wel verguld met de prijs. ‘Het meest trots ben ik op ons team. Ondanks de overgang van IBK (Bedrijfskunde, red.) naar EAS (Engineering en Applied Science, red.), wat voor ons een cultuurverandering was, hebben we met deze prijs de mooiste erkenning gekregen van ons publiek: de studenten. Ik zie het als een teamprestatie en als een andere docent uit ons team had gewonnen, was ik net zo trots geweest.’

Toen Van Haastrecht in 2015 bij de Hogeschool Rotterdam aan de slag ging, was hij het jaar daarvoor bij de Hogeschool Utrecht finalist voor de titel Docent van het jaar. Dat hij kort daarna daar weg moest omdat hij geen master had, gaf de nodige ophef. Studenten begonnen zelfs een protestactie , maar het Utrechtse College van Bestuur bleef bij haar besluit.

‘Zuur, dat zeker, maar ik heb het achter me gelaten’, zegt hij. ‘Nog steeds vind ik: een master maakt je niet per definitie een betere docent. Er is ook niets mis mee, de meeste van mijn collega’s hebben een of meer mastertitels. In ons team werkt het juist goed dat we vanuit verschillende aanvliegroutes komen, theorie en praktijk.’

Extra’s werken twee kanten op

Wat hem zo’n bijzondere docent maakt? Hij denkt dat studenten merken dat hij hen serieus neemt. ‘Ze hebben allemaal mijn nummer en mogen me bellen, ook ’s avonds of in het weekend. Want dat zijn juist de momenten dat ze zich de krampen werken en vast kunnen lopen met iets. In de praktijk maken ze er weinig gebruik van maar het feit dat het kan, geeft hen een zeker gevoel.’

Als zijn studenten goed verder kunnen, heeft hij er zelf ook voordeel van, legt hij uit. Ze komen dan met een beter verslag of halen de toets wél.  Zo werken meer extra’s die hij doet twee kanten op. Zoals de ‘refresh-colleges’. ‘Even de stof doornemen in een speciaal college voor hogerejaars die mijn eerstejaarsvak economie nog niet hebben gehaald. Een groot percentage van de bezoekers slaagt daarmee. Dan ben ík er ook vanaf.’

‘Ik ben geen Sinterklaas’

De doelgroep, jongvolwassenen, young professionals, spreekt hem ook aan. ‘Ik vind het mooi om hen vanaf de start tot het afstuderen te begeleiden. Zorgen dat ze de kennis en houding krijgen die de buitenwereld nodig heeft, dat ze waarde hebben voor de maatschappij.’ Hij vindt het belangrijk hen ook als volwassenen aan te spreken. ‘Ik ben niet gemakkelijk, ik ben geen Sinterklaas. Als ik zie dat het niet lukt, vertel ik het ook.

‘Ik weet wie van mijn studenten met welke vakken achterlopen. ’s Avonds, in de auto naar huis, bel ik ze als dat nodig is. Dan zeg ik “maak eens even een schema voor de komende weken, hoe je je achterstand gaat inlopen en mail dat even naar mij, dan hebben we het erover.” Ik laat de verantwoordelijkheid wel bij hen.’

Een ander succespunt, vermoedt hij, is dat hij zijn colleges afstemt op de doelgroep en het moment van de dag. ‘Je hebt te maken met een doelgroep die uitgaat met alles wat daarbij kan horen. Ik heb weleens gezegd tegen twee jongens die op maandagochtend onophoudelijk zaten te kwekken: “Kan het zijn dat jullie XTC nog niet is uitgewerkt?” Dat was het geval en toen heb ik ze eerst maar even koffie laten halen.’

En last but not least brengt hij zijn stof met passie. ‘Je moet met elke vezel in je lichaam staan achter wat je doet. Als ik drie werkcolleges achter elkaar moet geven loop ik tussendoor even naar de wc. Ik ga mijn handen wassen, kijk mezelf aan in de spiegel en zeg: “je gaat ze wat vertellen!” Je moet staan achter wat je doet, dat voelen studenten. Noem het maar de X-factor.’

‘Onderwijs is mijn tweede eerste keus geworden’

Pas in 2011 startte hij als docent, na een internationale carrière in het bedrijfsleven. Deels een praktische keuze omdat zijn partner ziek werd en het fijn was om dichterbij huis te werken zodat hij voor haar kon zorgen. ‘Maar het is mijn tweede eerste keus geworden’ zegt hij.

Levenservaring, de ups-en downs met zijn eigen vier kinderen, het heeft hem geholpen om de docent te worden die hij nu is ‘met geduld dat ik twintig jaar geleden niet op had kunnen brengen’.

Aan het einde van het gesprek laat hij een filmpje zien van zijn dochter die momenteel hoge ogen gooit in The Voice of Holland. 2,6 miljoen views op Youtube. Hij is trots maar ook licht bezorgd. ‘Ik vond het zelf al lastig om zo in de belangstelling te staan, die tsunami van aandacht. En bij mij is het een tsunami in een zwembad, maar bij haar is het een tsunami in de oceaan.’

Tekst: Edith van Gameren
Foto’s: Erno Wientjes