Dit kon van alles zijn, maar veel had wel te maken met keuzes in vormgeving: lelijke letters en kleuren, een fout interieur of een slecht functionerend lesrooster op de middelbare. De scheidingslijn tussen volwassen en kind zijn was heel duidelijk voor mij. Volwassenen snappen het leven wel, en ik niet. Dus als er voor een winkel een heel lelijke poster hangt, dan is ie vast lelijk met een goede reden.

Ook was ik in de veronderstelling dat, als je die roostermaker van de middelbare was, roosters maken ook echt je passie zou zijn. En als dat dan je passie was, waarom maakte je dan in hemelsnaam alleen maar slechte roosters? Dat sommige mensen eigenlijk niet konden wachten tot het weekend was omdat ze hun baan verschrikkelijk saai vonden, kon ik me helemaal niet voorstellen. Je mocht toch zelf kiezen welke baan je nam als je oud was?

Verwarring over ‘volwassen keuzes’ heb ik altijd gehouden. Zo begon ik drie jaar geleden mijn studie illustratie aan de Willem de Kooning Academie. In het onderwijsprogramma zaten geen tekenlessen en dat vond ik opmerkelijk. De keren dat ik hierover het gesprek ben aangegaan, kreeg ik verschillende antwoorden. Het kwam erop neer dat je beter zou leren tekenen als je met je eigen illustratieprojecten bezig was en dat je lessen kon aanvragen mocht je behoefte aan tekenlessen hebben. Toch leek mij dat de kern van het vak een verplicht onderdeel van de studie zou moeten zijn.

Gelukkig studeer ik momenteel als Erasmus-uitwisselingsstudent aan de Sint Lucas school of Arts in Antwerpen, waar ik twaalf uur per week les heb in vakken die gerelateerd zijn aan teken- en druktechnieken. Dit staat los van de andere twee dagen waarin ik kunsttheorie en feedbacksessies krijg. De school krijgt al mijn lof, maar toch, ook hier is wat opmerkelijks aan de hand. En dat zit ‘m in het kersverse gebouw.

Sinds drie maanden krijgen de studenten hier les en het ziet er prachtig uit. Echter, de architect van dit nieuwe gebouw heeft ervoor gekozen alleen ramen te plaatsen die niet open kunnen. Dit ziet er hip uit en ergens in de toekomst gaat een ventilatiesysteem gebouwd worden dat voor frisse lucht moet zorgen. Maar wanneer dit gaat gebeuren, is mij onduidelijk.

Een uurtje werken in dit gebouw bezorgt je spontane migraine. Het is dan ook eigenlijk niet de bedoeling dat er op onze verdieping geschilderd wordt, want dat is slecht voor de lucht. Een gebouw waar je beter niet kan schilderen, vind ik een bewonderenswaardige keuze voor een kunstacademie.

Als criticus pur sang hobbel ik ongemakkelijk door het leven. Ik verwonder mij over dit soort kleine en grote schoonheidsfoutjes in de wereld. Ik heb over alles een opmerking klaarliggen, maar ik houd dit nu zoveel mogelijk voor me.

Want niets of niemand is perfect. Ook ik heb meerdere keren schoolopdrachten verpest omdat ik eigenlijk te druk was met vrienden, genieten van de zon, stressen over de toekomst, depressief zijn en andere belangrijke levenszaken. Ik heb een torenhoge studieschuld en geen garantie op een droombaan.

Daarnaast heb ik vaak genoeg gezien dat mijn vluchtige kritiek lang niet altijd juist bleek te zijn. Of dat andere mensen hier een heel andere mening over hadden. Het is meestal minder zwart-wit dan het in eerste instantie lijkt.

Waar ik voorheen enkel boos en geïrriteerd kon zijn als ik dingen fout zag gaan, probeer ik nu ook de situatie eromheen te begrijpen. Dat iemand wellicht een gezin, een gehandicapte hond en een passie voor salsadansen en koekjes bakken heeft bijvoorbeeld. En dat het privéleven er soms voor zorgt dat er even iets minder tijd is gestoken in de ‘verantwoordelijke baan’, vind ik eigenlijk een heel fijn idee.

Tekst & illustratie: Evi Penders

Volg ons op Instagram