Bij de eerste bijeenkomst kreeg ik een bakje bijzonder vieze koffie en een naamplaatje voor op mijn trui. Na twee minuten kwam ik tot de conclusie dat ik het stiekem helemaal niet koel vond om ineens weer tot de onwetende nieuwkomers te behoren, maar dat moest ik maar voor lief nemen. Net zoals de rest plakte ik daarom het ongemakkelijke naamplaatje maar op mijn trui en begon wat aan te kletsen tegen mijn lotgenoten.

Na alle smalltalk aan de koffietafel werden we doorverwezen naar een collegezaal voor een welkomstwoordje. ‘En om te beginnen laat ik jullie nu een filmpje zien’, waren ongeveer de eerste woorden die door de microfoon gesproken werden. Deze zin is in de loop van de introdagen zo’n zeven keer herhaald. Alle betrokken organisaties van het exchangeprogramma hadden namelijk zo’n filmpje klaarstaan. Het hoofddoel hiervan was om ons te laten zien wat de organisaties waarbij we op bezoek waren tot nu toe teweeg hadden gebracht onder de mensen. Een mooi (wellicht ietwat overdreven) sfeerbeeld. De filmpjes bekijken was mijn lievelingsactiviteit tijdens de oriëntatiedagen.

De winnaar was het filmpje van de Antwerpse politie. In de video was te zien hoe jongemannen in uniform door de stad manoeuvreerden. Sommige agenten waren in gesprek met de buurtbewoners en hadden de grootste lol, de overige politiemannen staken hun duim op naar de camera om aan te geven dat alles in hun buurt goed ging. Na het kijken voelde ik me opgelucht, nu wist ik dat mij in Antwerpen niks kan overkomen.

Niet alleen het filmpje, maar de hele politiepresentatie was van uiterst hoge kwaliteit. Zo werd me ook uitgelegd dat ik in Antwerpen niet door rood mocht lopen, niet tegen een gebouw aan mocht plassen en niet te hard moest gillen midden in de nacht, want dit zou vervelend kunnen zijn voor omwonenden. Het was een kwartier boordevol handige tips! Het zorgde voor een gemoedelijke sfeer in de groep omdat niemand precies begreep waarom we hier naar aan het kijken waren, maar iedereen vond het stiekem heel vermakelijk.

De tweede plaats gaf ik aan de speech in het pakhuis. Na 1,5 uur wachten vertelde een politicus ons dat Antwerpen echt een heel toffe stad was. Dit praatje duurde 2 minuten, waarna de bar geopend werd. Een terugkerend patroon: na de informatie volgde altijd de compensatie. Het eind van een presentatie betekende het begin van gratis voedsel en drank.

Deze laatste borrel deed me beseffen hoe divers de studenten waren. Zo sprak ik met een Amerikaanse student die als levensdoel had om op Wall Street te werken. Earning the big money vertelde hij me, gevolgd door een handgebaar van vallende flappen. Naast hem stond mijn medestudent van de kunstacademie haar thuisgemaakte rauwkosthapje op te eten. Earning the big money was niet aan haar besteed.

Ook ontmoette ik een jongen uit Taiwan die toevallig naast me stond toen ons heel nadrukkelijk werd verteld dat het national hugging day was. Ik kon niet anders dan de jongen een dikke knuffel geven, terwijl die het overduidelijk niet gewend was dit soort contact te hebben. Hij liep wat witjes weg terwijl ik achterbleef in de overtuiging dat ik de compleet foute keuze had gemaakt en hij nu alleen nog maar angstiger was voor alles wat ging komen.

De week was een gekke cocktail van van alles en nog wat. Het wisselen van omgeving zorgt ervoor dat je blanco begint. Het zorgt voor ongemak, maar ook voor een hoop nieuwe ontdekkingen en inspiratie. Dat is dan ook de reden dat ik mij heb aangemeld voor dit uitwisselingsprogramma. Een week als deze zorgt ervoor dat je drempels over gaat die je normaal minder snel had genomen. Dat je contact legt met mensen waar je normaal gesproken wellicht minder snel op was afgestapt. Het moraal van een groep verandert als niemand op zijn thuisbasis is.

Komende week beginnen de officiële lessen en dan zal ik opnieuw in een nieuwe groep terechtkomen. In dit geval zal ik de enige nieuwkomer zijn en is er geen programma vol gratis entertainment. Afgelopen dagen hebben ervoor gezorgd dat ik een beetje opgewarmd ben voor al het ongemak. Een tikkeltje nerveus, maar vooral vol enthousiasme kijk ik uit naar komend half jaar.