Vereerd, trots en zelfverzekerd. Dat was mijn gevoel toen zelfs docenten mijn medestudenten adviseerden om bij mij een helpende hand te vinden. Trots als een pauw liep ik rond. En elk mailtje of appje dat ik binnenkreeg van hulpvragende studenten versterkte dat gevoel alleen maar. Dit duurde voort, totdat de ellende begon. Ik voelde dat ik aan het verdrinken was.

Door constant overal maar ‘ja’ op te antwoorden, stapelde alles zich op. Daardoor hielp ik de studenten wel, maar niet mezelf! En dan kwamen die deadlines ook nog eens steeds dichterbij. De angst iemand persoonlijk te beledigen door ‘nee’ te verkopen werd alsmaar groter, zeker omdat het vaak studenten waren met wie ik een goede band heb. Gelukkig vond ik dankzij mijn slc’er net op tijd het ontsnappingsmiddel: peercoaching.

Want toen ik mijn worsteling deelde met mijn slc’er kwamen we samen tot een conclusie: ik zou officieel peercoach moeten worden. Een soort wannabe docent die studenten tips en feedback geeft.

Dus ja, ik moest minder hooi op mijn vork nemen en vaker nee durven zeggen. Maar het mooie was: dat ging eigenlijk vanzelf, toen ik deze nieuwe rol aannam. Nu plan ik afspraken in, zit het vol als het vol zit en kan ik nee verkopen zonder dat ik me er schuldig over voel. En ik krijg er ook nog een zakcentje voor! Happy them, happy me.

Zeg dus vaker ja tegen nee, want voor je het weet zit je er zelf mee.

Volg ons op Instagram

Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.