Blog Menno: Taal maakt nog meer kapot dan geweld
Blog van MennoGepubliceerd: 5 days ago
De nieuwe woorden vliegen je sinds de coronacrisis om de oren. Hoestschaamte, coronakapsel, anderhalvemetersamenleving (leuk voor galgje), drive-by-uitvaart, quarantinderen; het zijn er inmiddels zo’n 700. En daar komen er twee bij: JOMO en GOMO.
Sommige problemen lossen zich door de coronacrisis acuut op. Dat geldt bijvoorbeeld voor FOMO (Fear Of Missing Out). Alle feestjes, festivals, horeca, vakanties en borrels zijn verboden: niets meer dat gemist kan worden. Maar waar het ene verschijnsel verdwijnt, ontstaat ruimte voor het nieuwe.
Sommige studenten waar ik mij voor de coronacrisis zorgen om maakte, blijken het nu heel goed te doen. Ze voelen zich beter, hebben minder stress, ervaren meer grip op het leven, overzicht en rust. Ze durven het bijna niet hardop te zeggen, maar het mag nog wel even zo blijven. Deze studenten lijden aan JOMO: Joy Of Missing Out. De druk die is weggevallen om ieder weekend te moeten feesten en ieder festival te bezoeken, en het vaker alleen en thuis zijn bevalt eigenlijk prima. Temeer omdat je het niet (meer) hoeft te verdedigen of uit te leggen.
Een andere groep, de studenten die ik voor de coronacrisis niet kende of zag, merkt dat er ontwenningsverschijnselen optreden. Irritatie, verveling, futloosheid, demotivatie, uitstelgedrag. Alsof het leven zijn zin niet meer heeft. Deze groep lijdt aan GOMO: Grief Of Missing Out. Zonder de prikkels, de adrenaline, de opwinding en het avontuur is het alsof hun vlammetje langzaam uitdooft. Een zekere ‘sense of belonging’ verdwijnt. Feitelijk is dat niet zo. We belongen in deze tijd juist meer dan ooit! Iedereen zit in de zelfde situatie. Maar de beleving is die van alleen, eenzaam, zonder doel en uitdaging. Voor deze groep kan het helpen om enerzijds actief (virtueel) contact te blijven zoeken en vooral nieuwe (kleine en grote) dingen te gaan doen of proberen. Mijn nieuwe ding is suppen, dus het komt goed met mij.
Want zelf zit ik ergens in het midden. Mijn mate van FOMO was al stukken minder toen ik Facebook en Instagram aan de kant zette. Ik mis de spontaniteit van afspreken met mensen, een hapje gaan eten, filmpje pakken, terrasje doen, theater. Maar ik kan nog best zonder. Waar ik niet zonder kan zijn de dynamiek, het lawaai, de reuring en het lief en leed van de studenten en collega’s in real life. Mijn werkelijke grief zit hem in het missen van het werk zoals het was.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Zo herkenbaar, grief om het werk. Wie had dat ooit gedacht?!