Blog Sterre: De finish is in zicht maar voelt onbereikbaar
Blog van SterreGepubliceerd: 4 hours ago
| 
|
Rajiv is hogeschooldocent, afstudeercoordinator op de Rotterdam Academy, opleiding Ad ondernemen én CMR-lid. Lees zijn eerdere blogs.
Wekelijks spreek ik jongeren vanuit mijn verschillende rollen binnen het hoger onderwijs over hun ervaringen van de afgelopen maanden. Uit al die gesprekken kan ik een conclusie met zekerheid trekken: we luisteren niet genoeg naar onze jongeren.
Sinds corona in ons midden is, heeft dat hun leven nogal beïnvloed, misschien nog wel meer dan dat van anderen in onze samenleving. Ze voelen zich niet gehoord en worden weinig betrokken bij diverse maatregelen die genomen worden.
Ik stel ze regelmatig de vraag hoe ze zich voelen en wat er in hen omgaat. De reacties zijn verontrustend, na gesprekken met zeker 150 studenten. Daar waar ze het gevoel hadden vrij te kunnen leven, voelt het nu alsof ze gevangen zijn en geen leven meer hebben. En ze zijn er klaar mee.
Het klinkt nogal heftig, maar onderschat dat gevoel niet en verplaats je eens in hun verhalen. Je bent jong, je mag eindelijk doen wat je graag wilt doen, werkt hard in de horeca om die schoenen te kopen die je in de winkel zag en op de zaterdagavond is het moment om je energie kwijt te kunnen op een feest waar je graag naartoe wilt in de schoenen die je bijna een maandsalaris kostten.
Nu is dit allemaal weg. Je mag niet meer naar de winkels, je mag niet meer flink uit je dak gaan, je schoenen zijn nu niets meer waard, want je kan er toch niets mee en je moet maar je mond houden en op de blaren zitten. En voor wat en voor wie?
Als ik inga op dit laatste en hun gevoel van ‘er klaar mee zijn’, krijg ik vooral te horen dat ze er klaar mee zijn, omdat ze vinden dat de maatregelen hén niet zouden moeten treffen, maar degenen om wie het vooral gaat: de risicogroepen. Ze vragen zich af waarom zij moeten lijden, terwijl ze kerngezond zijn. Ze vragen zich af waarom de maatregelen met name de doelgroepen kwetsen die het al zo zwaar hebben.
Jongeren uit de zogeheten krachtwijken hebben het dan misschien wel het allerzwaarst. Ik ben zelf opgegroeid in de krachtwijken van Nederland, dus ik weet wat ze voelen. Je groeit op met vaak grote gezinnen in kleine huizen waar meerdere gezinsleden zorgen voor een inkomen om rond te komen.
De vrije tijd buiten besteden (even weg uit een druk huis) kan niet meer. Je mag niet meer naar je vrienden en voetballen en gamen met elkaar is weggevallen. Thee drinken in het koffiehuis wat duizenden mensen jaar in jaar uit elke week deden, kan ook niet meer. Je raakt nog meer geïsoleerd met je gezin, je zit nog meer ‘op elkaars hoofd’ en dat kan leiden tot spanningen. En zo hoor ik honderden ervaringen van jongeren waaruit ik opmaak dat ze het zwaar hebben.
Ze keuren de rellen niet goed. Maar ze snappen wel dat de emoties hoog oplopen. De orde in chaos verdwijnt steeds meer. Ze hebben het gevoel dat er geen moeite wordt gedaan om naar ze te luisteren en het rellen zien ze als een schreeuw om aandacht.
Laat me duidelijk zijn, ik keur de rellen ook absoluut niet goed. Maar naar mijn mening is er een gebrek aan inlevingsvermogen bij de middenklasse die in ons welvarende land de meerderheid vormt. De solidariteit van deze middenklasse met minderbedeelden is nog verder afgezwakt.
De huidige crisis zorgt voor een snelle toename van de ongelijkheid. De ongelijkheid raakt de minderbedeelden in hun portemonnee. En jongeren die veelal leunen op de steun van hun ouders die nu minder te bieden hebben, komen gevoelsmatig in de fase van overleven. ‘Hosselen’ om toch rond te komen en eten op tafel te krijgen. Maar het lukt niet meer. Zelfs het hosselen houdt steeds meer op.
Jongeren die uit een (materieel en sociaal) veilige omgeving komen, hebben het al moeilijk, laat staan jongeren uit gezinnen die armoede kennen. Juist deze jongeren zouden extra beschermd moeten worden tegen de gevolgen van de coronacrisis.
Hoe dan ook, het is me duidelijk dat de jongeren zich niet gehoord voelen. Hier ligt een belangrijke taak weggelegd voor onze politieke leiders waarbij hun inlevingsvermogen in de ander op de proef gesteld zal worden.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Mooi artikel Rajiv, de spijker op zijn kop.
quote:
“Ze vragen zich af waarom zij moeten lijden, terwijl ze kerngezond zijn”. Omdat ze het virus mee kunnen dragen en daarmee hun (groot-)ouders aan kunnen steken. Zelfs al hebben we een behandeling waarbij 100% het overleefd door een tijdje op de intensive care te liggen, dan is alles los laten gaan geen optie. Te weinig IC capaciteit en zorgpersoneel. Als je dan je been breekt, dan kom je op een wachtlijst omdat er net iemand levensbedreigend op de IC beland en dat 100x achter elkaar. In levensbedreigende situaties zoals een hartaanval, komt er helemaal geen hulp meer. We hebben de zorg teveel uitgekleed. Een applaus en 1000 euro bonus verandert daar niets aan.
Ik denk dat dat bovenstaande onvoldoende doordringt. In plaats van te rellen, hoop ik zelf op positieve acties van studenten. Weinig te doen in het weekend? Doe een schoonmaakactie, of iets anders voor de samenleving. Misschien kan de HR helpen met ideeën.
Dan is nog een trend waarbij de meerderheid van de bevolking oud is en de zorg wordt in de toekomst onbetaalbaar. Ten koste van alles iemand in leven houden gaat een keer ophouden. Maar dat is een artikel voor over 10 a 20 jaar ;-).
Het is in sommige gevallen inderdaad erg schrijnend. Mooi artikel wat hier een klein beeld van geeft, maar toch lijkt het in mijn optiek maar een puntje van de ijsberg. Waarom? Om is een beeld te geven vanuit wat er in mijn leven en dorp/stad gebeurd is.
Oke, ik had nog geluk met mijn opleiding en stage, ik zat op zee sinds februari 2020 maar ook toen was het al merkbaar. Niemand kwam aan boord en wij zaten in feite gevangen met 8 man op een schip. een goeie 4 maanden lang zit je daar vast, geen aanspraak geen bewegingsvrijheid. Dan kom je terug van je stage en gaat alles een beetje open, totdat het weer dicht moest. Je vakantie waar je 2 jaar voor gespaard hebt (betaal eigen opleiding en rekeningen zonder hulp van duo) wordt geannuleerd, je bijbaan staat op de tocht, ondernemingen van familieleden gaan dicht en failliet, vrienden en familie verliest banen en in de stad nabij is een nog grotere kaalslag dan tijdens de bankencrisis.
Oftewel, je ziet alles in je directe omgeving langzaam maar zeker afbrokkelen en je stem wordt niet gehoord. Als je zegt dat je het niet eens bent met de corona aanpak van het ministerie wordt je gelijk in de wappie hoek gezet, want als je het niet eens bent met de maatregelen geloof je vast dat het een hoax is. En dat terwijl je eigen ouders het gehad hebben. Het is misschien een beetje off topic maar het is wel de frustratie en het niet gehoord worden terwijl je het wel kwijt moet…
Mooi artikel! Iets proberen te begrijpen vanuit empathie (waarbij je het alsnog kunt afkeuren) levert uiteindelijk meer op dan iets keihard en zonder nuance veroordelen en mensen te snel criminaliseren.
Helemaal mee eens. Ik vind ook dat het coronabeleid de jongere generatie onevenredig hard raakt, terwijl zij er het minste belang bij hebben. Het is dan ook heel begrijpelijk dat een deel die niet (meer) steunt. Voor mensen die tegen de coronamaatregelen zijn is er nauwelijks begrip in de samenleving. Zo wordt het ook moeilijk gemaakt om onvrede met en bezwaren tegen het beleid openlijk en op een positieve manier kenbaar te maken. Onderhandelingsruimte is er ook niet, alles wordt van bovenaf opgelegd, en als jongeren al via vertegenwoordiging van zich laten horen wordt er alsnog niet geluisterd.
De jongeren krijgen ook steevast de schuld dat de besmettingscijfers niet vlot genoeg dalen, maar je ziet overal om je heen dat juist vooral de ouderen de mondkapjes niet dragen of ze onder hun neus houden.
Het zou mij niets verbazen als we naar aanleiding van de Coronatijd een generatiekloof van jewelste overhouden, terwijl die sinds de tijd van mijn ouders juist veel minder was geworden. Nu vallen vooral de rellen op, een ongerichte destructieve uiting van frustratie. Dat doet de zaak van de jongeren geen goed want veel draagvlak en begrip gaat er door verloren. Ik hoop dat deze weg gauw verlaten wordt en ze een betere uiting vinden, en daar ook ruimte aan geboden wordt. Niet alleen om te luisteren, maar ook om er wat mee te doen, er is zoveel meer mogelijk. Festivals, schoolkampen, vakanties in eigen land en zonder coronaregels. Je moet alleen de quarantaine bij uitgang goed regelen. Hier worden hotels, vakantieparken, campings nergens ingezet voor quarantaine maar het had wel gekund en had zo een andere sfeer gegeven in het land denk ik.
Ik begrijp ergens gezien recente gebeurtenissen dat je dit vanuit de invalshoek van jongeren schrijft maar is je conclusie niet breder dan alleen de groep jongeren? Sorry dat ik het zeg maar als ik de uitspraken van jongeren in je stuk lees, vind ik het lastig om daar begrip voor te tonen. Zeker niet tot het punt dat ik kan zeggen “ik begrijp de rellen wel”. 5 minuten onderzoek beantwoord die vragen, een handig aanknopingspunt over de zogenaamde kerngezondheid van jongeren kan je vinden op ongeveer 1/3e van deze pagina: https://www.rivm.nl/coronavirus-covid-19/kinderen. Die kerngezonde jongeren doen het qua corona niet zo goed.
De ernst van de maatregelen die nodig zijn en de disproportionele impact van de maatregelen treft, zoals je aangeeft, armere gezinnen, minder bedeelde groepen, kleine ondernemers. Alle mensen met minder alternatieve mogelijkheden en reserves. Ik ben het eens met je conclusie, ondanks dat ik het niet eens ben met het pad wat je er naar toe neemt.
Intussen zit het met het grootkapitaal wel snor, niet alleen hebben rijkere gezinnen meer mogelijkheden en letterlijk meer ruimte, het aantal miljardairs is in 2020 weer gegroeid, grote ketens met goede online diensten en producten doen het uitstekend en draaien recordwinsten. Ergens verbaast het me dat mensen nu pas boos zijn als bij winkels letterlijk de glazen in zijn gegooid, terwijl dit figuurlijk al veel langer aan de gang was.
Zoals Joeri aangeeft is de zorg te veel uitgekleed, met betere zorgcapaciteit was er mogelijk ook minder streng optreden nodig. Onder het mom van een economisch welvaartsfetisjisme waarbij verdienen als hoogste goed is geplaatst hebben we een samenleving gecreëerd die weerloos was tegen oningecalculeerde risico’s zoals een pandemie. Als het niet direct inzetbaar was hebben we het wegbezuinigd, en nu voelen we dat een samenleving zonder reserves geen rek heeft. Ook geen emotionele, want die zijn aan elkaar verbonden.
Ik hoor regelmatig mensen verzuchten dat we hopelijk snel terug kunnen naar hoe de samenleving voor corona was. Ik hoop het niet. Ik hoop dat die illusie van beheersing het laatste slachtoffer van de coronapandemie zal zijn en we ons beter voorbereiden op wat we kunnen en moeten doen als de wereld opeens niet meer ‘gewoon’ is en we voor een samenleving-breed probleem staan. We gaan elkaar harder nodig hebben dan ooit, inclusief jongeren.
@S. Heikamp, om even in te gaan op je bron van het RIVM; ten eerste gaat dat stuk over kinderen, en niet over jongeren. Onder jongeren bedoelt Rajiv natuurlijk studenten van de Hogeschool, oftewel jongvolwassenen. Zelfs als dat stukje van toepassing zou zijn, dan staat er dat er 2 kinderen zijn overleden door COVID-19, allebei met onderliggende aandoeningen. Ik denk dat er vorig jaar meer kinderen zijn overleden die van de trap zijn gevallen dan dat. Ook qua ziekenhuisopnamen vind ik de getallen erg laag voor kinderen in vergelijking met alle ziekenhuisopnamen, laat staan met alle besmettingen. Echter treffen de maatregelen wél alle kinderen en jongeren. Het is een feit dat hoewel jongeren en kinderen besmet kunnen worden en anderen kunnen besmetten, het zeer zeldzaam is voor hen om ernstig ziek te worden en extreem bijzonder om te overlijden.
@R., heb je gekeken naar de data waar ik naar verwees in plaats van naar de naam in de URL? En ben je je er van bewust dat geinfecteerde “kinderen” (t/m 18) die weinig klachten hebben nog steeds uitstekende verspreiders zijn?
Hetgeen ik ook vaak hoor onder jongeren is dat zij voor bijna alles opdraaien, waar degenen die beschermd moeten worden alles met gemak hebben gekregen. Terwijl de jongeren zowat geen toekomst zien voor zichzelf, hieronder een rijtje:
-Zie kosten van scholen(leenstelsel), waar ouderen vroeger meerdere opleidingen konden volgen zonder iets te lenen.
-Aan een huis komen is onmogelijk en te duur, ondertussen zie je 55+ woningen uit de grond gestampt worden en voor een prikkie verhuurd/verkocht worden.
-Komt er nu ook nog eens bij dat ze helemaal niks meer kunnen dankzij corona. Tuurlijk kan niemand iets, maar de jongeren(tot een jaartje of 35) hebben het toch echt het zwaarst.
Kortom de overheid kijkt totaal niet naar hun om, buurthuizen ook gesloten nog voor corona etc… Verbaast mij dat zij niet al veel langer geleden in zo een opstand zijn gekomen.
Je kan nog bijna beter niks doen qua opleiding en de uitkering ingaan of een laaggeschoold baantje doen en vanaf je 18 inschrijven voor een sociale woning tegenwoordig, dan heb je meer kans dat je voor je 30e het huis uit bent. Iedereen weet namelijk dat je geen 5000 euro zult verdienen voor die leeftijd MET een opleiding, toch zijn dat wel de eisen in de vrije sector.
En ouderen maar blijven klagen over de jongeren, die leven in totaal andere wereld.
Raijiv wat gebeurt er nu? Ook ik meen wel iets van jong volwassenen te weten als orthopedagoog. De reacties van de jong volwassenen zijn niet alleen een protest, maar een ongeleid anarchistische reactie tegen geld: voor zover er een reële inschatting bestaat van waar dat geld dan zit. Gezien de organisatie door derden is het bovendien geen spontaan verzet, maar georganiseerde rebellie.
We zien dat een selecte groep in beeld komt met maatschappelijk grensoverschrijdend gedrag, gericht op andere slachtoffers van dezelfde situatie met vergelijkbare beperkingen en opgelopen isolement. Jou verklaring over sociaal-economische omstandigheden als oorzaak geldt niet. Het zou gelden, indien er een gerichte vraag om een verandering aan verbonden zou kunnen worden die sec geldt voor deze jong volwassenen. Dat is niet het geval. Het is natuurlijk het krokodillenbrein dat de rem niet toepast als zelfregulerend mechaniek. Maar dat is niet bij iedereen. De verwijzing naar gezinsproblematiek mag, maar dat staat los van de huidige Convid: die is er volgend jaar ook nog en ws er vorig jaar ook: zonder grensoverschrijdend gedrag van alle gezinsleden.
Nee, ik ga niet voor de verklaring als verantwoording voor ongewenst gedrag. José Reijnders schreef ooit het boek “Dochters van Lot” waarin zij alle verklaringen als verantwoording voor ongewenst gedrag pareerde. Haar laatste zin was: “Je moet het gewoon niet doen!”.