Blog Okke: Morele ambitie
Blog van OkkeGepubliceerd: 1 day ago
| 
|
Okke de Jong is hogeschooldocent en coördinator van het Excellentieprogramma van de Rotterdam Academy. Daarnaast is hij startup coach voor de Startup Academy. Hij schrijft graag over zijn studenten, de vele facetten van het docentschap en zichzelf. Eerdere blogs van Okke vind je hier.
Foto: Paul van der Blom
Het einde van het studiejaar is een tijd van een lach en een traan. Vreugde en droefenis. Optimisme voor de toekomst en nostalgisch gezwijmel over het verleden. Een tijd van afscheid en van nieuwe, grenzeloze mogelijkheden. Ik kijk in de online ogen van mijn afzwaaiende studenten en ik wil huilen. En lachen.
Het is een klotejaar geweest, maar toch ook niet. Ik heb mijn studenten zien worstelen. Met hun afstudeerstages, met hun eenzaamheid, met hun gebrek aan intermenselijk contact. Maar we hebben ook kunnen lachen, om de absurditeit van alles. Ik heb ze jarenlang meegemaakt. Met sommigen heb ik een diepgaand contact opgebouwd. Ik heb ze uitgedaagd of op hun flikker gegeven als het nodig was. Ik ben streng tegen ze geweest, maar ook poeslief. Ze hebben bij me uitgehuild om verbroken liefdesrelaties, de ellende van corona of hun angsten voor de toekomst. Ze hebben me in vertrouwen genomen over hun depressies, lichamelijk disfunctioneren en alle mogelijke mentale labels die studenten krijgen opgeplakt. Such is the life of a teacher.
Ik heb van alles geleerd over wimper extensions, fillers, hoogbegaafdheid, allerhande drugs en cavia’s. Hoe je ze moet verzorgen, wat het juiste voer is en waarom die klotedierenarts godverdomme niet 24/7 bereikbaar is als je probeert af te studeren met een doodziek huisdier. Studenten hebben me doen duizelen met hun genialiteit, ontroerd met hun eerlijkheid en keihard laten lachen met hun heerlijke onnozelheid. Nee, 1,5 minuut is dus niet 1 minuut en 50 seconden. Nee, een maximum van 850 woorden betekent dus niet dat je 900 woorden mag inleveren. Ja, natuurlijk moet je aangekleed zijn voor de online les. Vervelend dat je haar vastzit in je föhn. En kan je dat naakte, geile vriendje even wegsturen als je les hebt? Dank je. En: Ga. Nu. Eens. Eindelijk. Aan. De. Slag.
Dames en heren, het docentschap is een heilig beroep. Ik mag mezelf niet met Jezus vergelijken, maar zo voelt het vaak wel: ik vertel mijn studenten aangename sprookjes en diepe waarheden, ik grossier in levenswijsheden en ik probeer van mijn studenten (nog) betere mensen te maken. Tegelijk ransel ik hen uit de Tempel der Onwetendheid, gelijk de Here dat deed met de woekeraars. En ik breng hun liefde. De liefde voor taal, de liefde voor leren. En dat kan alleen als je verliefd bent op je studenten. Dus word ik ieder studiejaar weer verliefd. En ieder studiejaar breekt mijn hart opnieuw, als mijn lieve uilskuikens zijn uitgegroeid tot machtige adelaars, die hun vleugels uitslaan en de wijde wereld in vliegen.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
AMEN and Halleluja to that Okke. Over passie gesproken.
Nou nou, Jezus nog wel… Maar je hebt wel gelijk, het is een bizar jaar. Als bijna afgestudeerd deeltijder heeft het me af en toe geduizeld: 20 jaar geleden was Osiris nog niet toegankelijk voor studenten, het bestond klaarblijkelijk al wel, want mijn (ahem) niet altijd goede resultaten zijn in hun volle glorie te bewonderen. Nee, wij hadden door de docenten met de hand ondertekende puntenbriefjes end at was je “bewijs”. N/D was in die tijd: geen briefje. Grote motivatie om ze niet kwijt te raken, zelfs voor een chaoot als ik. Dat was al een omschakeling. Net als het digitaal inleveren. Wij hadden een grote archiefkast met hangmappen met je naam erop in de gang. Daar moest je je bloed zweet en tranen instoppen en vond je het een paar weken later (met wat geluk) met een briefje erbij weer terug. Net je schoen zetten, dus en wie zoet is kreeg lekkers en ik regelmatig de roe. Nu heb je de luxe van digitaal inleveren. Op zondagavond nog wel! Holy sh*t wat een vooruitgang.
Wat wel hetzelfde gebleven was, wat de gezelligheid, lunchen, kletsen, lessen volgen en interactie. Dat online lesgeven heeft dat vereenzaamd. Daarnaast ervaarde ik dat hele dag schermkoekeloeren intensiever vond dan “gewoon les”. Was toch anders moe van een dagje museumpark dan van een dagje thuisles.
Ik vind dat iedereen die onder deze omstandigheden zijn diploma heeft gehaald of door heeft gezet in zijn studie een topprestatie heeft geleverd. Het is niet makkelijk om in abnormale situaties je normale routine te volgen. Wij hebben dat met zijn allen toch maar mooi geflikt en de docenten hebben zich daarnaast en daarvoor ook een slag in de rondte gewerkt. Geeft toch aan, hoe flexibel mensen zijn in uitzonderlijke situaties.
Het mag dan misschien een “coronadiploma” heten, maar ik ga er heel erg trots op zijn!
Je woorden raken mij. Wat een betrokkenheid!! Bedankt.
Ach, als we een registratiesysteem gebruiken wat vernoemd is naar de Egyptische god der doden, die het hart weegt tegen een veer om te bepalen of het nog verzwaard is door (morele) schuld en alleen als dit in balans is de ziel doorlaat naar het volgende rijk, is een vergelijking met Jezus zo overdreven nog niet.
Amen!