Maandagmiddag, Rochussenstraat. Er staan vijf vrouwen in de lift: twee docenten die ik niet ken, twee mij eveneens onbekende studenten en ik. De twee studenten praten geanimeerd en vrolijk met elkaar, niet per se heel luid maar precies zoals je dat doet in een lift.

Ik zie ineens dat één van de twee docenten de studenten indringend bekijkt en vervolgens haar wenkbrauwen huizenhoog optrekt richting haar collega. Ik sta erbij, kijk ernaar en ik denk bij mezelf: wat is hier gaande?

‘Ja, nu moet ik er éigenlijk wat van zeggen he?’ lispelt de wenkbrauwoptrekster tegen haar collega, precies zo hard dat iedereen in de lift het kan horen. Het begint me te dagen, de studenten spreken Papiaments met elkaar, is dat wat haar triggert?

Niets vind ik zo vervelend als impliciet gemonkel of passief-agressief gedoe, dus zet ik het impulsief en bozig op scherp en reageer met: ‘Als je A zegt, moet je ook B zeggen!’ En dat doet ze.

‘Op deze school spreken we Nederlands!’ bitst ze de verblufte studenten fel toe. Terwijl ik ‘Nou já! Zég!’ roep, gaan de liftdeuren open en benen de docenten weg zonder de reactie van wie dan ook af te wachten. Blijkbaar is een knuppel in het hoenderhok gooien wél bon ton op deze school.

Ik loop – geschrokken – de studenten achterna. Ik zeg dat ik hoorde wat er gezegd werd, vraag of ze de docent kennen en vooral: hoe het met ze is.

De studenten staan met tranen in hun ogen. ‘Nee, we weten niet wie zij is, we kennen haar niet. En we spraken toch zachtjes? En in de klas spreken we altijd Nederlands…’ Ze zijn echt ontgoocheld door het incident. Ik probeer te redden wat er te redden valt. Ik zeg dat deze docent de gedragsregels verkeerd interpreteert, dat ik het onnodig en onaardig vind wat ze deed en dat zij, de studenten, het juist goed gedaan hebben, dat ze zich zéker niet hoeven te verantwoorden. In de hoop het zo goed mogelijk afgesloten te hebben, nemen we afscheid.

De collega zie ik later lopen in de gang. ‘TRUT! Heb je je pedagogisch-didactische diploma op de kermis gewonnen?’ wil ik haar toebijten, maar dat doe ik natuurlijk niet.

‘Hey!’, zegt het duiveltje op mijn schouder, ‘dit hele gedoe had jij toch kunnen voorkómen, door je mond te houden? Met je A en je B? Want wie is hier nu beter van geworden? De studenten niet, want die zijn ten onrechte en heel onaardig aangesproken, de docent niet, want die heeft er weinig van geleerd. Maar jij hebt je punt gemaakt. Bravo!’   

Ik schud het duiveltje van mijn schouder. Opbokken jij. Ook al moet het soms eerst schuren: op deze school zijn we in de eerste plaats áárdig voor elkaar.

Volg ons op Instagram