We zeuren in het onderwijs regelmatig over leerlingen. We vinden ze al snel lui of ongemotiveerd. Misschien is het daarom ook verstandig om er eens bij stil te staan als we trots op ze zijn. En wat was ik trots op ze laatst.

Dagen ben ik bezig geweest samen met mijn collega Betül om ons uitje naar ProDemos te regelen. Leerlingen mochten eindelijk, na al die jaren lockdown, een keer naar Den Haag komen om de Nederlandse politiek van dichtbij te bekijken, met een tour door de Tweede Kamer inbegrepen. Toen eindelijk het draaiboek af was, we wisten welke docenten er meegingen en alle andere voorbereidingen rond waren, kon op 2 november de pret eindelijk beginnen.

Ik ga niet liegen: we hadden best wel zorgen over het verloop van het programma. Zouden studenten daadwerkelijk naar Den Haag komen? Als er niet genoeg studenten komen, mag het programma namelijk niet eens doorgaan en krijgt de school een boete! En als ze dan überhaupt kwamen, zouden ze dan nog wat weten over de politiek? Ik heb het voor de zomer voor het laatst met ze besproken, en voor velen is burgerschap toch al niet het meest interessante vak. Straks weten ze helemaal niets meer, piekerde ik, dan voelt het alsof ik voor niets al die moeite in hun programma heb gestoken.

Ik had me nergens zorgen over hoeven maken; ze waren voorbeeldig. En wat wisten ze nog veel. Over hoeveel leden er in de Kamers zitten, de oppositie en de coalitie, politiek links en rechts, hoe je nou van wens tot wet komt. Ze wisten het vaak nog feilloos. De dag was natuurlijk een enorm succes.

Later die week heb ik weer lesgegeven aan de klassen die meegingen. Ze zeiden vaak iets als: ‘Ik vond het heel leuk, maar ik heb niet echt veel nieuws geleerd. U had het er vaak eerder over gehad tijdens de les’. Ik kon wel janken van geluk. Leerlingen die kennis van mijn vak hebben onthouden, terwijl we het niet meer over die stof hebben gehad sinds begin juli, die dat uitspreken alsof het de normaalste zaak van de wereld is, zijn leerlingen die iedere docent wel wil hebben.

Het is maar een klein voorbeeld, maar ik denk dat we er in het onderwijs goed aan zouden doen om vaker en langer stil te staan bij dit soort kleine overwinningen. Zowel voor onszelf, om ervoor te zorgen dat we ook de mens in de leerling blijven zien, maar ook voor de mensen waarvan wij wekelijks best veel verlangen.

Volg ons op Instagram