‘De Mont Ventoux is zo steil, iedere gedachte rolt onmiddellijk achterwaarts je hoofd uit’, zei schrijver Tim Krabbé over de mythische klim die iedere wielrenner een keer gedaan wil hebben. Ik had een andere ervaring toen ik hem op 2 mei via Bedoin beklom.

Toen ik na de eerste vier kilometer was aangekomen bij het helse bos waar je tien kilometer lang gemiddeld met tien procent klimt, bleek ik daarmee ook een trip down memory lane te zijn begonnen.

Beelden uit mijn middelbare schooltijd waarin ik dagelijks een saaie rechte route van tien kilometer heen en terug door de polder moest fietsen. Weer of geen weer, nat of droog, koud of warm. Ik heb het gehaat. Ik kon weer voelen hoe ik – na een natte rit met de koude wind voortdurend op een kant van je gezicht – als door een hersenbloeding halfzijdig verlamd aankwam op school. Je spijkerbroek doorweekt en de rest van de dag als een plank, want die regenbroek: niet cool, veel te heet en vooral gedoe. En omdat het de jaren ‘80 waren, was de overvloedige gel die ik in mijn lange stekelkapsel had aangebracht niet alleen opgelost maar ook uitgesmeerd en weer opgedroogd als een plakkerige laag op mijn gezicht.

Deze beelden maakten me ook weer bewust van allerlei andere bergen die ik over moest in mijn leven. Momenten dat ik het zwaar en moeilijk had. Gepest worden op school, angsten, hevig puberen met bijbehorende ruzies thuis, burnout, depressie. Been there, done that, got those T-shirts.

Toen ook recentere beelden en gedachten over dierbare mensen in mijn omgeving die het zwaar hebben en/of ernstig ziek zijn. En tegelijk golven van dankbaarheid ervaren dat ik hier nu die berg op kan en mag klimmen met alles wat ik in me heb. Dan tranen. Een beetje van verdriet maar meer nog van geluk.

Een uur en zesenveertig minuten. Zo lang duurde mijn klim. Het bleek een transformatie. Tot in mijn tenen voelde ik: ‘Nu kan ik alles aan.’ Een geweldig gevoel. Alsof ik weer een verliefde puber ben. Maar ik had het nooit gedaan of gekund als ik niet al die ‘cols’ uit verleden te verduren had gekregen.

Je ellende van nu en gisteren, zijn als je workout voor morgen en later. Vraag jezelf af: hoe helpt dit wat ik nu meemaak, later nieuwe hobbels, heuvels en bergen met meer gemak te beklimmen? Oh, en ja: het Mont Ventoux wielershirt? Got it!

Volg ons op Instagram