Blog Sterre: De finish is in zicht maar voelt onbereikbaar
Blog van SterreGepubliceerd: 2 days ago
| 
|
Myrthe Metsch is kerndocent professionele identiteit bij de technische opleidingen van de Rotterdam Academy. Blogt over (leren) studeren en al het moois en lelijks wat daarbij komt kijken.
Foto: Paul van der Blom
‘Oh neeeeee’, dacht ik toen ik het voorstel van een cmr-lid zag voor een menstruatieverlof op de Hogeschool Rotterdam. Daar gaan we weer: vrouwen zijn tere poppetjes die beschermd moeten worden tegen zichzelf en hun eigen lichaam.
Wat zielig zeg, elke maand menstrueren en dat ook nog eens tijdens of naast een vrij serieuze baan … ze maken niet meer alleen maar kopietjes, hè tegenwoordig.
Vergeef me mijn sarcasme. Ook deze soep is natuurlijk niet zo heet als-ie nu door mij wordt opgediend, maar soms schieten we door, denk ik. We hebben in Nederland, zeker in de cao voor hogescholen, uitstekende arbeidsvoorwaarden en voorzieningen. Als een persoon iets (chronisch) mankeert – denk aan rugklachten, migraine of, ja, menstruatieklachten – dan zijn er voorzieningen te treffen en afspraken te maken met leidinggevenden. En als je het niet prettig vindt dit soort privézaken te bespreken op de werkvloer zijn er ook nog bedrijfsartsen die zich aan hun beroepsgeheim houden en tegelijkertijd passende adviezen kunnen geven over hoe het werk voort te zetten of zo nodig tijdelijk te staken.
Aan vrouwen een bijzonder verlof toekennen dat buiten de al geldende afspraken valt, helpt vrouwen niet, het schaadt. Het zet vrouwen onbedoeld vrij expliciet in het zwakke-poppetjesdomein. Om daar ook nog eens bij te vermelden dat vrouwen levenscheppende vermogens hebben en dat we dat zouden moeten eren is ronduit kwetsend. Alsof iedere persoon die menstrueert een kind op de wereld zet of zou moeten zetten. Ook het zogenaamde voetstuk waarop de vrouw daarmee wordt geplaatst komt betuttelend over.
Als troostprijs gaat het cvb zich nu beraden op het gratis verstrekken van tampons en maandverband, las ik. Ik vraag mij daarbij af of dit een taak is die de Hogeschool hoort uit te voeren. Ziekte en armoede zijn serieuze maatschappelijke issues, voor iedereen. Het past een hogeschool misschien beter om voorstellen te doen om die problemen bij de wortel aan te pakken dan slechts het vermeende zwakke geslacht een doekje voor het bloeden te verschaffen.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Ik ben het ermee eens dat er niet automatisch menstruatieverlof moet komen, en dat dit stereotyperend en schadelijk werkt voor vrouwen.
Maar het gratis verstrekken van verzorgingsproducten (in de breedste zin, dus van menstruatieproducten tot paracetemol) vind ik wel een taak van de Hogeschool. We willen inclusief onderwijs bieden aan iedereen, dus ook aan diegenen die door armoede geen tampons, maandverband of iets tegen (chronische) pijnen kunnen kopen en dus lessen missen.
Mooi dat je de discussie scherp houdt!
Ik hoef als man ook mijn eigen WC papier niet mee te nemen het hokje in, maandverband lijkt een logische toevoeging. Vooral zoals Esther zei omdat het ervoor zorgt dat je geen lessen mist om maandverband te kopen buiten de school.
Menstruatieverlof lijkt mij een lastig probleem om beleid rondom te maken. Niet iedereen ervaart menstruatie hetzelfde en docenten hebben ook sterk wisselende roosters en werkzaamheden. Soms zijn de pijnklachten zo heftig dat je inderdaad geen les zou kunnen geven op een vast moment. Terwijl lessen voorbereiden en toetsen nakijken te doen zijn wanneer het goed uitkomt. Als iedereen die menstrueert voor één week in de maand hun rooster kan omgooien maakt dat lessen inplannen lastig. Mogelijk worden vrouwen daardoor minder aantrekkelijk als werknemer. Tuurlijk mag je daar niet op selecteren, maar de kans is er dat dat wel gebeurt. Menstruatieverlof lijkt mij daarom geen goed idee als standaard, maar wel als optie. Maatwerk en onderlinge afspraken tussen leidinggevende en docent lijken mij beter dan heel strikt beleid. Maar dat is dus wel een vorm van menstruatieverlof of in ieder geval de mogelijkheid ertoe. Wat dat vooral vereist is een hoop vertrouwen. De leidinggevende moet de docent vertrouwen geen misbruik te maken van het verlof, en de docent moet de leidinggevende vertrouwen haar serieus te nemen. Want chronische klachten zijn chronische klachten, of die nu door menstruatie veroorzaakt worden of iets anders. Ook als er geen HR breed beleid komt moet het bespreekbaar zijn. Hopelijk voegt de discussie hier daar aan toe en durven werknemers van de HR in ieder geval met hun leidinggevenden ervoor in gesprek te gaan, zelfs zonder CMR besluit.
Ha Esther en Sven, bedankt voor jullie reactie. Ik snap het punt dat de hogeschool misschien (vanuit het oogpunt van inclusiviteit) een zorgtaak heeft voor haar werknemers en studenten. Maar waar ligt dan de grens ? Drogisterijartikelen wel maar geen lunch of avondeten ? Kleding voor sollicitaties ? Slaapruimtes om tot rust te komen ? Gratis sporten en voedingssupplementen ? De liefde van een ouder of een ander lusiterend oor vervangen ? Wat doen we met college- en boekengeld ?
Ik weet oprecht niet wat het zwakke-poppetjes-domein is, is dat voor iedereen die niet aan de “norm” van ‘probleemloos 40 uur per week 49 weken per jaar werken’ kan voldoen? Dat gaat namelijk ook niet voor alle mannen op, dat is geen homogene groep.
De vraag over waar de “grens” ligt kan ook op dat beeld toegepast worden, hoe is de norm gesteld (en laten we ook even eerlijk zijn, door wie?) over wat de “sterke” poppetjes” zijn? Zou het kunnen dat de norm van sterke poppetjes gesteld is door sterke poppetjes die zich de werkende rol toebedeeld hebben en de sterkte afmeten aan het eigen vermogen er aan te voldoen?
Gedachtenexperimentje. Stel, de werkende wereld was niet ingericht door mannen, maar door vrouwen. Een andere heterogene groep waarvan sommigen meer beperkingen hebben op werkmogelijkheid dan anderen, en waar bepaalde beperkingen systematisch zijn. Zou er in die situatie rekening gehouden worden met beperkingen door menstruatie?
Misschien is het antwoord daarop ook ‘nee’, dan hadden de “sterkere poppetjes” die minder of geen problemen ervaren de “zwakkere poppetjes” op dezelfde wijze gewaardeerd als hoe de mannelijker poppetjes naar andere mannen die ze in het zwakke-poppetjes-domein plaatsen, kijken.
We hebben in onze samenleving juist meer aandacht gekregen voor de “zwakke poppetjes” om ze uit dit domein te halen en zorgen dat ze binnen hun eigen mogelijkheden goed kunnen functioneren. Sommige van deze zwakke poppetjes zijn nu veel sterkere poppetjes, en zijn we gaan praten over hoe deze poppetjes niet zwakker, maar anders sterk zijn.
De vraag waar de grens ligt, is een beetje nutteloos. De vraag over waarom een grens ergens ligt, is veel nuttiger. De grens is namelijk een uitdrukking van een bepaald perspectief in een bepaalde tijd op een bepaalde plaats. Deze is geenszins te objectiveren en deze grens is historisch gezien continu verschoven.
Het hele scala aan werknemersrechten, inclusief degenen waar we niet over nadenken en niet over zouden dromen om die af te schaffen, zijn uitdrukkingen van hoe de grens verschoven is. Maar 40 uur per week werken? Dat is iets voor zwakke poppetjes. Ziekteverlof? Zakke poppetjes. “Voorzieningen” en “uitstekende arbeidsvoorwaarden”? Allemaal voor zwakke poppetjes. Tenzij je nu in een rijk westers land woont natuurlijk, dan zijn ze vanzelfsprekend (VS uitgezonderd).
Het maakt geen donder uit waar de grens ligt. Het enige wat uitmaakt is waarom we de grens ergens leggen. Laten we ons niet verliezen in vage toekomstvoorspellingen maar ons richten op de mogelijkheden om mensen te geven wat ze nodig hebben om goed hun functie te blijven vervullen. Laat die grens maar lekker schuiven, dat is altijd al gebeurd en zal blijven gebeuren.
Fun fact: deze reactie bevat 15x het woord “poppetjes”. Nu 16x.
HI Myrthe, dank voor je reactie op mijn initiatief. Je maakt het vraagstuk bespreekbaar en wat mij betreft mag dit nog meer. Ik denk namelijk dat wanneer we meer met elkaar het gesprek aangaan hierover, dat er meer wederzijds begrip komt voor dit vraagstuk.
Mijn intentie met dit initiatief was nooit om de vrouw met extreme menstruatieklachten als een zwak poppetje neer te zetten. Het gaat hier niet om zwak of sterk. Sommige vrouwen hebben van moeder natuur/ de creator deze extreme klachten meegekregen. En als je dan ook nog een leidinggevende hebt (zoals sommige vrouwen bij mij hebben aangegeven) die niet snapt wat extreme menstruatieklachten met je kan doen, dan kan je een onveilige omgeving belanden. Het moet dan geen ‘John de Molletje’ worden waarbij de verantwoordelijkheid bij de medewerker geplaatst wordt. Leidinggevenden ‘opvoeden’ hierin lijkt me een moeizamer proces.
Of er nou een regeling ivv verlof moet komen of niet, ik denk dat je centraal regelingen moet treffen waardoor je ver weg blijft bij vervelende gesprekken tussen leidinggevenden en werknemers.
Ik ben het met je eens dat op papier de secundaire arbeidsvoorwaarden goed geregeld zijn, maar soms wordt het ziekteverzuim dat hoog is door absentie vanwege menstruatieklachten tegen de medewerker gebruikt. Dat zou niet mogen, zeker niet als een leidinggevende zich laat beïnvloeden door persoonlijke factoren. In de praktijk werkt het dus soms helaas anders dan dat op papier geregeld is.
Mbt de grens, ik denk dat we bij elke situatie de grens met elkaar moeten bepalen. Elk vraagstuk kent zijn eigen grens; voor zover je keihard over grenzen kunt praten. De grens wordt wat mij betreft bepaald door met elkaar tot afspraken te komen. En ja, gratis sportfaciliteiten. gratis OV voor alle onderwijsmedewerkers, noem maar op. Laat alles maar komen wat het werkgeluk positief kan beïnvloeden. Dit leidt uiteindelijk tot minder verzuim, betere prestaties. etc als ik onderzoeken moet geloven. De haalbaarheid is een 2e ding. Niet alles zal haalbaar zijn, maar daar moet over gesproken worden en het start met het omarmen van de ideeën. Wat kost het, maar vooral wat levert het op en waar verdien je dan dus terug?
We starten vanuit de CMR een initiatief om verder te praten over menstruatieverlof waarbij er ruimte is voor alle geluiden. Mocht je willen praten, graag! Dat geldt sowieso voor een ieder die zich geroepen voelt.
@Sven, ik ken genoeg MT’ers die maandelijks een aantal dagen in de week tijdens werktijd op de golfbaan staan, puur voor hun genot. Echt niet om te netwerken oid voor hun werk. Zijn zij dan minder productief? Zou dit een reden zijn om die dan niet aan te nemen? Is iemand die een paar dagen per maand afwezig is, minder productief en dus minder aantrekkelijk om aan te nemen? Ik denk dat je met de nodige maatregelen juist het werkgeluk positief stimuleert, en dus wellicht een betere productiviteit.
Mbt roostering; volgens mij kan je prima maatregelen treffen voor de afwezigheid van een collega als dit tijdig bekend is.
Mijn vrouw ligt (als ze de pil niet doorslikt) een paar dagen plat vanwege hevige menstruatieklachten. Soms met flauwvallen. Dan is ze gemiddeld 2 dagen in die maand afwezig. En toch durf ik, gezien haar prestaties. te beweren dat ze bovengemiddeld productief is.
Laten we het idee varen dat vrouwen met hevige menstruatieklachten per definitie slechter zijn voor organisaties dan vrouwen zonder deze klachten. Deze gaat er bij mij echt niet in als ik naar mijn vrouw kijk. Is mijn vrouw zielig of een zwak poppetje? Absoluut niet. Ze presteert super en ontwikkelt zich als mens en professional fantastisch. Zo wordt ze ook gelukkig beoordeeld door haar werkgever en mensen in haar omgeving.
Mooi blog Myrthe, met je eens en je maait de tampons voor mijn voeten weg. Overigens vind ik het beschikbaar stellen van tampons en maandverband een prima service, inderdaad net zoals wc papier, vers water en koffie en thee.