Sinds een aantal weken hangt er aan mijn afzuigkap een bordje van ivoorpapier. Er staat LHBTq op geschreven. Met een kleine ‘q’ inderdaad, want er was geen ruimte meer op het papier voor een hoofdletter Q. De letters zijn in lijm uitgeschreven op het blad om er vervolgens glitters over uit te strooien. Het is een godsgruwelijk lelijk ding, en toch hangt ‘ie aan de afzuigkap.

Het was het einde van Periode 1. Mijn studenten pedagogiek hadden een ideeënmarkt opgezet over verschillende maatschappelijke onderwerpen waarvan zij vonden dat die meer besproken zouden moeten worden bij hen op de werkvloer. Eén groepje dames wilde dat er op hun stageplaats meer aandacht kwam voor kennis over de LHBTQ-gemeenschap, en dat hadden ze heel netjes voorbereid. Nou ja, de PowerPoint was netjes voorbereid. Het bordje voor hun stand hebben ze in het laatste kwartier voor de les in elkaar geflanst.

Toen ik de ideeënmarkt wilde openen, hield een van de meiden het bordje omhoog en zei heel sarcastisch ‘Kijk eens hoe mooi meneer’. Ik had heel het bordje nog niet gezien en werd er zo door verrast dat ik me niet in kon houden: ik begon te schateren van het lachen. Heel de klas, het groepje inbegrepen, hield het ook niet meer. Uiteindelijk heeft het bijna twintig minuten geduurd voordat de markt kon beginnen. Na de les kreeg ik het bordje mee naar huis: ‘Zodat u het op de koelkast kan hangen’.

En dat is (bijna) precies wat ik gedaan heb. Niet omdat ik het bordje toch stiekem mooi vind, maar omdat het een goede herinnering is aan een leuke klas waar ik veel mee gelachen heb. Het zijn gedreven meiden die elk op hun eigen manier hun vak op een leuke manier gaan invullen. Dat ik een deel aan hun schooltraject heb mogen bijdragen is een eer waar ik nu bij elk ontbijt aan word herinnerd.

Het is een lelijk bordje, absoluut, maar aan een mooi bordje had ik waarschijnlijk niet zo’n leuke herinnering kunnen plakken. Ik hoop in de toekomst nog veel meer lelijke bordjes te krijgen.

Volg ons op Instagram