De instroomcijfers dalen. We doen een extra open dag, op zaterdag uiteraard. Diplomeringen organiseren we op vrijdagavonden. Professionaliseringsbijeenkomsten zijn vaak vanaf 15.00 uur tot een uurtje of 19.00 à 20.00. En veel ook. Iemand die echt wil, kan de hele week zoet zijn met de ‘meet-ups’ en ‘cafés’. Steeds wordt hierbij fijn meegedacht met de docent: overdag staan we immers voor de klas.

Naast lestaken zijn docenten bezig met het organiseren van introducties, excursies, ontwikkelen van nieuw onderwijs, borging, vergaderingen, onderzoek, professionalisering, coaching en het vastleggen van de coachgesprekken in Osiris. Met administratie, voorlichting, PR, bijles, bijscholing, kallibraties, afstemmen met studentzaken, decanaat, en – en – en – en – en.

Ben je er nog?

De lijst hierboven is bij lange na nog niet compleet. En dan heb ik het nog niet eens over de hoeveelheid mail en Teamsberichten die wel binnen afzienbare tijd gelezen en beantwoord moeten worden.

Uit een recent onderzoek van Zestor blijkt dat 53 procent van de docenten in het hoger onderwijs de werkdruk als (veel) te hoog ervaart. Hierbij moet wel even de kanttekening worden gemaakt dat het onderzoek gedurende de Covidperiode is afgenomen, iets wat wellicht een enigszins vertekend beeld geeft.

Maar al zolang ik werk voor de Hogeschool Rotterdam is de te hoge werkdruk een terugkerend thema. Bij de Hogeschool van Amsterdam, waar ik hiervoor werkte, was dat precies hetzelfde. Allerhande interventies zijn de revue gepasseerd. Van duurzame inzetbaarheid tot zelfsturende teams. Niks lijkt nog echt (blijvend) effect te hebben gehad.

Wordt het niet hoog tijd dat we loyaliteit vervangen door professionaliteit?

Loyaliteit aan de studenten die je niet in de steek wilt laten of wilt laten wachten. Waardoor je toch maar weer op zondag achter de computer kruipt of in de vakantie dat experimentje doet wat je onderwijs zoveel betekenisvoller maakt. Of die loyaliteit die maakt dat je tot 23.00 uur je mail aan het beantwoorden bent. Stiekem is het ook lekker toch? Je krijgt er zoveel voor terug. De complimenten, de waardering, het gevoel dat je ertoe doet. En die PTD, ja daar snapt niemand een ene bal van.

Ik zie ook lichtpuntjes. Zoals collega’s die de ruimte nemen en voelen om dagen thuis te werken en focusdagen in te plannen. En out-of-office-meldingen aanzetten met de strekking ‘zodra ik tijd heb reageer ik, reminders sturen heeft geen zin’. Collega’s die zeggen: ‘Deze vakantie ben ik niet bereikbaar hoor, ik klap mijn laptop lekker dicht.’ Collega’s die open zijn over (zieke) kinderen die nu eenmaal ook wel eens overdag opgevangen moeten worden.

De enige weg uit de burn-outcultuur, die we met elkaar hebben gecreëerd, is ophouden dingen te normaliseren die niet de norm zouden moeten zijn, zoals continu over onze uren en over onze taken heengaan. Wel zo professioneel.

Volg ons op Instagram