Nee klopt, dat woord bestond nog niet. Ik hoorde het mezelf laatst tegen een student met veel stress en geen tijd voor ontspanning zeggen: ‘Dus jij wilt zeggen dat je de hele dag door geen enkel momentje kunt identificeren dat zich leent voor een momentje van micro-ontspanning?’

Goed, je vertelt jezelf dus wellicht dat het even niet anders kan. Dat het later wel weer komt. Dat ontspanning een luxeartikel is. En zo spaar je door voor je eerste of wellicht al je zoveelste overspanning of burn-out. Iets met patronen enzo. Wake up and smell the mindfuck!

In een tijd waarin ons sympathische zenuwstelsel steeds meer, langer en intensiever wordt aangesproken en overvraagd, is het natuurlijke herstel door het parasympatische zenuwstelsel om dat vol te kunnen houden enkel belangrijker geworden. En het is een misverstand te denken dat het bingen van een serie of het zuipen, slikken, inhaleren of snuiven van de een of andere drug iets goeds doet voor die symphaticus. Integendeel zelfs. Het is hooguit een vlucht, vermijding of onderdrukking. Op korte termijn effectief, op langere termijn funest.

Nee, dit is of wordt geen Blog on Drugs. Het goede nieuws dat ik je wil vertellen is dat het veel makkelijker, goedkoper en vooral duurzamer en gezonder kan. Door momentjes van micro-ontspanning te herkennen en verzilveren.

Wachtend op de bus, in de rij bij de kassa, de momenten tussen de ene of andere taak, zittend op de wc, tijdens het loopje van de ene naar de andere plek: het zijn allemaal potentials voor micro-ontspanning.  Een moment waarop je even terugschakelt naar de eerste versnelling of zijn vrij, contact maakt met dat instrument dat jou tot ALLES in staat stelt: je natuurlijk god-de-lij-ke lichaam en bewust je parasymphatische zenuwstelsel toestaat wat herstelwerk te doen.

Hoe? Alleen al door die terugschakeling maar ook door daarin vervolgens even bewust rustig en diep vier tellen in en vier tellen uit te ademen. Of door je even bewust te zijn van hoe je lijf eigenlijk voelt. Zo ontdekte ik ooit dat – als ik bijvoorbeeld zoiets als deze blog schrijf – ik daarbij mijn adem vastzet waardoor ik me in feite onbewust en onnodig erg inspan. Het is ook dat kopje thee waar je even een paar minuten van geniet, even leeglopen bij een vriend. Dat dus: even. Want veel micro maakt meso. En als je dat volhoudt wordt het vanzelf ook macro-ontspanning.

Het einde van deze blog bereikt? Wederom een mooi moment voor wat micro-ontspanning.

Volg ons op Instagram