Weet jij nog wat je voor je vijfde verjaardag wou? Ik vergeet veel en snel (niet echt superkwaliteiten voor een student), maar wat ik toen op m’n verlanglijst had staan, weet ik nog heel goed: een broertje.

Mijn ouders zijn alle filialen van de Intertoys en Bart Smit in heel de regio afgegaan: uitverkocht. We hebben de fabrikant gebeld: model werd niet meer geproduceerd. Uiteindelijk, een jaar later, werd dan toch het laatste exemplaar gevonden: het broertje.

Nog nooit had ik zoiets nieuws en fragiels in m’n handen gehad. Heel voorzichtig ging ik ermee om. Ik zorgde er ook voor dat iedereen die in de buurt kwam ook net zo zorgvuldig was als ik. Geen krasjes, geen vlekjes, ik was heel zuinig.

Langzaam maar zeker gingen meer en meer mensen inzien hoe bijzonder het broertje wel niet was. Dat was allemaal leuk en aardig, zeker omdat iedereen er dan ook extra voorzichtig mee omging, maar ze vergaten dan wel dat ik er toch echt het meeste recht op had. Ik had immers om dit cadeau gevraagd.

Af en toe liet ik mezelf kennen als iemand zei dat zij een mooiere of een betere hadden. Ik werd boos, ik riep wat dingen, maar uiteindelijk kwam ik er ook achter dat de waarde van míjn broertje op geen manier vergelijkbaar is met die van andere. Wat ze ook zeggen.

Ik word wat ouder en zie nu in dat het broertje ook zijn moment verdient. Ik zie ook in dat ik mijn eigen trots en ego soms even opzij moet zetten om andere mensen ervan te laten genieten. Zolang mensen er zuinig en netjes mee omgaan, is er niets aan de hand.

Maar nu komt het. Al die tijd ben ik bezig geweest met mijn broertje te beschermen, met andere mensen op de hoogte stellen hoe zij met het broertje dienen om te gaan. En nu ineens, als donderslag bij heldere hemel, realiseer ik me dat het broertje daar vooral zelf iets over te zeggen heeft.

Doet hij dingen wel op de manier die ik voor ogen had? Wordt hij wel zoals ik wilde? En dan realiseer ik me: het grootste cadeau dat ik hem kan geven is dat ik mijn cadeau nu loslaat.

Volg ons op Instagram