Vandaag wil ik met jullie geen metaforische gedachten delen. Vandaag wil ik jullie meenemen in de mooiste ervering van mijn negenjarig studentenleven aan de Hogeschool Rotterdam: mijn studiereis naar de Filipijnen. 

De studiereis begon met een heleboel kopzorgen. Eerst moest ik zorgen dat ik aan alle reisvoorwaarden voldeed rondom Covid-19. Ik ben zelf een uitgesproken tegenstander van de coronamaatregelen, dus heb ik mij regelmatig druk gemaakt dat ik misschien niet door de douane zou komen. Op de site van de Rijksoverheid stond ook alleen maar bangmakerij. Eigenlijk wilde ik om deze reden in eerste instantie helemaal niet mee! 

Uiteindelijk heb ik heel stoer toch de knoop doorgehakt om wél mee te gaan. Ik heb in mijn vorige blog niet voor niets betoogd dat je kansen altijd moet benutten. Bovendien reed ik een week voor vertrek nog door de sneeuw naar mijn werk. Wat heb ik toen een partij uit zitten kijken naar een reisje naar de tropen …

En toen was het 12 maart. In de vroege ochtend stond ik op Schiphol, helemaal klaar om naar Manilla te vliegen, de hoofdstad van de Filipijnen. Het was even zestien uur vliegen, maar toen stond ik met een heerlijke 28 graden aan de andere kant van de wereld. Even lekker weg uit dat kille Nederland. 

In Manilla gingen we twee bouwprojecten bezoeken en hadden we twee vrije dagen, daarna hadden we nog twee heerlijke vrije dagen op het eiland Bohol. Tot slot hadden we nog twee dagen op de universiteit van Cebu, en ook hier twee vrije dagen. Tel daar vier reisdagen bij op, en dan heb je twee volle weken op niet-Nederlandse bodem. 

Wat deze reis zo bijzonder maakte, was dat het mijn eerste verre reis zonder mijn ouders was. Ik ben weleens zonder ouders naar Parijs gegaan, of naar de Ardennen, maar de Filipijnen is toch wel even iets anders. En gelukkig dus geen ouders mee die zeggen dat ik iets niet mag.

De ervaring waar ik misschien wel het beste op terugkijk is de keer dat ik besloot om in mijn eentje Manilla in te gaan. In Manilla rijden heel leuk gekleurde bussen. Zoek maar ‘Jeepney’ op Google. Ik heb besloten een middagje in zo’n bus te stappen, en te kijken waar ik terecht zou komen. Dat ging natuurlijk helemaal anders dan gepland, maar ik was wel weer een ervaring, en heel veel zelfredzaamheid, rijker. 

Met deze blog hoop ik andere studenten aan te moedigen om ook vanuit de hogeschool naar het buitenland te gaan als de kans zich voordoet, ook al zie je in eerste instantie vooral hindernissen. Je kunt wel bang zijn dat dingen niet lopen zoals je wilt, maar ook hier geldt: ‘Je leeft maar een keer!’

Volg ons op Instagram