Lotte Boers (19) is eerstejaars verpleegkunde aan de HR. Een droom die aanvankelijk in duigen leek te vallen maar toch uitkwam. Maar ze heeft ook een andere passie. Binnenkort zijn haar schilderijen te zien op de hogeschool.

‘Schilderen is mijn allergrootste hobby en het zou bijna ook mijn werk zijn geworden. Maar toch liep het anders. Voor ik verpleegkunde deed, heb ik een jaar lang online gestudeerd aan het internationale Milan Art Institute in Californië. Daar leer je in één jaar schilderen en kunstenaar worden, er echt je werk van maken dus.

Tekenen deed ik eigenlijk mijn hele leven al, dus dit was wel een logische stap. En tegelijkertijd ook weer helemaal niet. Ik had nog een andere droom. Ik wilde al heel lang verpleegkundige worden en mensen helpen. Alleen aan het eind van de middelbare school werd ik heel ziek. Ik kreeg de Ziekte van Pfeiffer en ik ben ook hypermobiel. Die combinatie werkte niet echt goed.

‘Mensen maakten zich echt zorgen over hoe ik eruit zou komen.’

‘Mijn examenjaar heb ik daardoor in twee jaar moeten doen. Daarna kreeg ik steeds meer lichamelijke klachten. Bij elke ademhaling gingen mijn ribben uit de kom. Dat was behoorlijk pijnlijk. Ik ben er een jaar mee blijven lopen. Ik wilde heel graag verpleegkunde studeren maar van alle kanten werd me dat afgeraden. Het zou lichamelijk veel te zwaar zijn en er zouden altijd bepaalde dingen zijn die ik niet zou kunnen. Mensen maakten zich echt zorgen over hoe ik eruit zou komen.

‘Omdat ik toch niet zomaar wilde opgeven, ben ik in het jaar dat volgde fanatiek gaan revalideren. Heel veel fysio en krachttraining op de sportschool. Dat hielp ook echt goed. Ik werd fitter, voelde me sterker worden en ik zat beter in mijn vel. Dat trainen was eigenlijk het enige wat ik deed. Echt gericht op mijn herstel en kijken wat daarna eventueel weer mogelijk was. Eigenlijk had ik dus een tussenjaar. Ik had natuurlijk ook een heleboel tijd over, want ik deed verder niks. Toen is het idee van die kunstopleiding gekomen. Ik tekende en schilderende altijd al en ik had ook wel eens betaalde opdrachten om portretten te schilderen. Dus een mooie kans om uit te vinden of ik er misschien mijn beroep van wilde maken.

‘Ik was de hele dag alleen en ik zat maar op mijn kamer te zwoegen.’

‘In eerste instantie leek me dat ook een goed idee, maar daar ben ik toch een beetje van teruggekomen. Aan het Milan Institute moet je de hele dag tekenen, acht uur lang. Dat deed ik dan alleen thuis op mijn kamer. In het begin was ik heel fanatiek en enthousiast en ik heb er ook enorm veel van geleerd. Maar op een gegeven moment zakte dat een beetje in. Het is namelijk ook behoorlijk eenzaam. Ik was de hele dag alleen en ik zat maar op mijn kamer te zwoegen.

Het idee van de school is dat je na een jaar kunstenaar bent en echt je werk gaat verkopen. Je bouwt in dat jaar ook aan een portfolio van twintig galeriewaardige schilderijen. Je leert om datgene te schilderen waar vraag naar is en om als ondernemer aan de slag te gaan met het verkopen van je schilderijen. Ik merkte dat dat niet de manier was waarop ik naar schilderen en creativiteit kijk. En eigenlijk werd ik er niet meer zo blij van als in het begin. De manier waarop ze in Amerika tegen kunst aankijken en wat ze mooi vinden, is ook wel anders dan in Nederland.

‘De manier waarop ze in Amerika tegen kunst aankijken en wat ze mooi vinden, is ook wel anders dan in Nederland.’

‘Uiteindelijk ben ik dus gestopt met het Milan Art Institute en heb ik besloten toch voor verpleegkunde te gaan. Gewoon kijken wat wél mogelijk is. Omdat het hbo is, zijn er ook veel meer mogelijkheden. Je hoeft niet je hele leven fysiek zwaar verpleegwerk te doen, maar er is ook van alles mogelijk op het vlak van bijvoorbeeld leidinggeven.

‘Schilderen ben ik wél blijven doen. Ik zou mijn stijl omschrijven als een beetje tussen figuratief en abstract in. Op dit moment hou ik me erg bezig met het vrouwelijk lichaam. Misschien ga ik mijn kunstopleiding zelfs wel afmaken. Maar dan wel in mijn eigen tempo en op mijn manier. Die druk die erachter zit, past niet bij me.

‘Wat trouwens wel heel leuk en bijzonder is: een van de docenten hier, Wim van den Berge, heeft me de gelegenheid gegeven een paar schilderijen te exposeren hier op de hogeschool. Hij was zo enthousiast over mijn werk en mijn verhaal inspireerde hem. Binnenkort zijn ze te zien in een lokaal op de achtste verdieping. Dus ik zou zeggen, kom allemaal kijken.’

Tekst en foto: Sanne van der Most

Volg ons op Instagram