Recent woonde ik mijn inmiddels vijfde uitvaart in 2024 bij: de vader van mijn dierbare vriend K.J. Tijdens de uitvaart hoorde ik zulke mooie en leuke verhalen over hem, dat ik wenste hem langer en beter gekend te hebben. Hij sprak ook ooit één zinnetje uit richting K.J. dat niet meer uit mijn hoofd gaat: ‘Ik zou je willen dragen.’

Het is een vroege zondagochtend 5 augustus 2018 als K.J. me belt. Ik weet direct dat er iets mis is. Hij is geen beller en al helemaal niet op dat vroege tijdstip. Wat hij me vertelt doet mijn bloed bevriezen en mijn normaliter ruime woordenschat ernstig tekortschieten. ‘Ze is vannacht uit het leven gestapt. Ze is er niet meer.’ Het gaat over zijn dochter J., 16 jaar oud. J. was al lange tijd bekend met gevoelens van depressie en ze worstelde met grote existentiële vraagstukken. Er was psychologische hulp maar haar besluit, zo bleek uit haar uitvoerige voorbereiding en de brieven die ze aan haar vader, moeder en broers naliet, was doorvoeld, doordacht en niet langer onderhandelbaar.

Als ik op een verjaardag was, voerde ik met haar de mooiste gesprekken. Allebei geen talent voor smalltalk. Zo slim, analytisch en compassievol: ze doorzag en benoemde perfect de mechanismen die onze verhoudingen met elkaar als mens en de planeet kenmerken. En precies dat – wat ze observeerde en de vraag hoe zij zich ertoe moest verhouden – bezwaarde haar gemoed elke dag wat meer.

Afgelopen maart verliet ook mijn nichtje van net 23 jaar het leven na een strijd van zeven jaar. Het is onwerkelijk om het verdriet te zien van ouders die een kind verliezen. Grootouders kijken ondertussen toe en voelen zich compleet machteloos in het eigen gestapelde verdriet: dat van hun eigen kind, en om hun kleinkind. En vanuit dat diepgevoelde verdriet en het verlangen dat weg te willen nemen, zei de vader van K.J. hem verslagen als hij zich voelde: ‘Ik zou je willen dragen’.

Ik heb veel nagedacht: wat maakt dat dat zinnetje me maar blijft raken en bezighouden. En ik denk dat ik het nu weet. Het beschrijft in vijf woorden hoezeer verdriet tegelijk pure onmetelijke liefde is. En het is precies wat de wereld zo hard nodig heeft. Dat we elkaar willen dragen. Omdat we allemaal vanuit onze diepste essentie en menselijke natuur hetzelfde zijn en elkaar daarin weer kunnen vinden en (h)erkennen.

Zullen we klein beginnen? Zullen we een Compassievolle Hogeschool worden? Collega Afke Tangenbergh weet alvast hoe. Geen Toekomstmakers zonder deze draagkracht!

Profielen, het onafhankelijke nieuwsmedium van de Hogeschool Rotterdam, deelt wekelijks artikelen op Linkedin. Ben jij onze nieuwe connectie?