Komende donderdag vertrek ik naar de Pyreneeën om in zes etappes 800 kilometer en 20.000 hoogtemeters van de westkust naar de oostkust te overbruggen op de racefiets. Gestoord? Misschien. Ik wil er vooral van leren.  

Dit blog draag ik op aan een mij dierbare persoon, tegelijk weet ik dat er velen op zullen resoneren. Want deze fietsreis is zo’n voorbeeld waarvan ik mezelf dan soms – als het moment bijna daar is – even afvraag: ‘Waarom wilde ik dit ook al weer in godsnaam?! Was ik hartstikke gek toen ik dit besloot?’

Misschien komen er al voorbeelden bij je op? Die grote klus waar je ‘ja’ tegen zei. Een pittige uitdaging die je aannam. Die giga verantwoordelijkheid die je vrijwillig en uiterst gedreven naar je toe trok.

Wat je voorbeeld ook is, die koude voeten, omtrekkende bewegingen en lange lijst redenen om alsnog te ctrl-alt-deleten en te emigreren naar een plek waar niemand je vindt of kent: allemaal angst. Plain and simple. Geen kwaad woord over angst: het is functioneel en heeft ons evolutionair gezien ongelofelijk geholpen. Deze specifieke angst gaat echter over de optie dat iets je mogelijk niet (direct of in een keer) gaat lukken en hoe rampzalig dat volgens jouw rijke fantasie is. Dat noemen we dan doorgaans faalangst.

Wat gedragswetenschapper Albert Ellis met zijn RET-methode (Rationeel Emotieve Theorie/Therapie – veel gebruikt bij dergelijke klachten) prachtig bloot kan leggen, is hoezeer die overtuigingen over dat mogelijke falen meestal geheel onjuist en al helemaal niet helpend zijn. Vaak zijn het de echo’s van het bangige, onzekere kind dat we ook ooit zijn geweest en waarvan we nog steeds iets bij ons hebben. Een modaliteit.

Nou, dat T-shirt heb ik. Ik heb zelfs meerdere maten en kleuren. Ze liggen opgevouwen in de kast en ik heb ze eigenlijk nooit meer aan. Door mezelf steeds opnieuw de kans te geven om te mogen leren en ervaringen op te doen.

‘Zolang je leert, faal je niet.’ Het zijn woorden geleend van Bob Ross, de hobbyschildergoeroe met zijn intens rustgevende effect op mensen. Ik heb niets met zijn schilderstijl maar des te meer met zijn filosofie. Want zeg nu zelf: is het leven niet veel interessanter wanneer we blijven leren in plaats van herhalen wat je inmiddels met je ogen dicht kunt, met een minimum risico op glans- en leerrijk falen?

Of ik nu straks mijn fietsreis halverwege moet afbreken of lachend de finish haal: het gaat me zo veel leren over mezelf. Falen lukt me dus niet eens.

Volg ons op Instagram