Het leven is een onvoorspelbare kronkelweg met aan het eind een diepe en zekere kuil. Sommigen worden oud en zien hem van verre aankomen, voor anderen komt hij onverwacht. En dan is er nog Linda, die klom er weer uit, al is het met de kennis dat om elke straathoek een nieuwe kuil voor haar kan liggen. Zo gaat, kort samengevat, het verhaal van Linda Fluit, een 22-jarige student maatschappelijk werk en dienstverlening (mwd) die twee hersenbloedingen heeft overleefd, waarvan één dodelijk had kunnen zijn, en die daarvan bijna helemaal herstelde. Ze studeert op de Hogeschool Rotterdam en hoopt, dankzij maatwerk met Eigen Verworven Competenties (EVC’s) in de hoofdrol, over twaalf maanden haar diploma te halen.

Afgelopen november lag nog ze in het ziekenhuis omdat ze voor de tweede keer een hersenbloeding had in haar hersenstam, het zenuwknooppunt van waaruit de meest vitale levensfuncties worden bestuurd. ‘In mijn hersenstam zit een aangeboren afwijking, een holletje waarin zich langzaam bloed verzamelt’, vertelt Linda. ‘Het is erg zwak, waardoor het steeds weer open spat. Het komt zo weinig voor – en als het ontdekt wordt, zijn de mensen al overleden – dat tot nu toe niemand weet wat er met mij gaat gebeuren of wat me te wachten staat.’

opereren
Drie jaar geleden kreeg Linda de eerste bloeding. Op een maandag was ze verschrikkelijk misselijk en draaierig. Uitzieken, zei de huisarts. Een kleine week later, toen het haar moeder echt te gortig werd, ging ze alsnog naar het ziekenhuis en bleek dat ze een hersenbloeding had. Terminaal, vertelden ze Linda en haar familie. Ze had een verlamd gezicht aan de rechterkant en verlamde ledematen aan de linkerkant, maar ze revalideerde vrijwel helemaal. Nu heeft ze nog last van haar rechteroog en haar linkerbeen. Lopen gaat prima. Na de eerste keer vermoedden de artsen dat het een eenmalige bloeding was geweest. Eentje waar ze bijzonder goed was uitgekomen. Inmiddels weet ze, na een tweede, minder heftige bloeding, dat de kans op meer bloedingen alleen maar toeneemt. Artsen onderzoeken haar nog steeds. Binnenkort wordt er een Amerikaanse arts overgevlogen die misschien kan opereren, maar niets is zeker. Een eerdere afspraak met deze specialist werd afgezegd omdat de bloeding te diep in de hersenstam zat.

dankbaar
Nuchter rekent ze voor: ‘Per jaar neemt de kans op nog een bloeding met twee tot drie procent toe. De artsen weten niet of ik de veertig haal, want dan heb ik zestig procent kans op een hersenbloeding.’ Dat is geen reden om te somberen, vindt Linda. De ervaring die ze met haar ziekte opdoet, heeft haar juist doen besluiten door te studeren. ‘Ik denk dat mijn levenservaring mij helpt mensen te begrijpen.’ Ze heeft samen met haar studieloopbaancoach een soort weekplanning gemaakt waarmee ze thuis aan de slag kan, in haar eigen tempo, met veel rustpauzes en hazenslaapjes. Soms hoort Linda van mensen die zijn overleden aan een hersenbloeding of in een rolstoel belanden. ‘Waarom gaat zij dood en laat bijvoorbeeld twee kinderen achter en waarom mag ik dan nog zo goed leven? Dat gevoel heb ik wel eens. Dan is het leven eigenlijk heel oneerlijk. Maar daarom ben ik nog wel dankbaar.’ Het is een soort medisch wonder dat ze nog zo rondloopt. Binnenkort vindt er een conferentie plaats onder neurologen met Linda Fluit als casus. Haar leeftijd én het feit dat ze nog leeft, geven de professoren te denken. Het gevoel dat ze er goed vanaf is gekomen, zit bij Linda dicht onder het oppervlak. Ze zou er graag met lotgenoten over praten, maar die zijn er niet. Ze wil ermee in de openbaarheid. ‘Misschien kan ooit iemand, al is het er maar één, zich aan mijn verhaal optrekken. Dat je ergens kunt lezen dat een hersenbloeding niet het einde hoeft te zijn.’

Olmo Linthorst