Vlak voordat het interview plaatsvindt, check ik nog even de Twitter-account van The Madd. ‘JAAAAA! We hebben ‘m! De 3voor12 Award is binnen!!!’ staat er. Huh, wat? Gelukkig zie ik het nog op tijd… Op Facebook staat een foto waarop zanger Dave von Raven en bassist Marcel, alias Il Bambino, blij poseren met de award. ‘Waarom heb ik het gevoel dat dit een grapje is’, schrijft een bijdehante follower. Snel verder googlend blijkt dat de Amsterdamse formatie Moss heeft gewonnen, en dat The Madd naast de prijs greep.
‘Nou ja, niet helemaal dus’, vertelt Dave een etmaal later. ‘De prijs jatten was nog leuker dan ‘m winnen. Het was al tof dat we waren genomineerd. Maar ik geloof dat Moss het niet zo leuk vond als wij, hè jongens?’

Uit wiens komische brein kwam deze act?
Dave: ‘We maken elkaar gek. We lijken ook best op elkaar. Qua innerlijk dan, ik wil de anderen niet beledigen. Het meest komische brein van de band is trouwens niet bij dit interview. Dat is onze Marcel, De Schuinsmarcheerder. Hij speelt orgel.’

Jullie maken Beatpop. Wat is dat?
Martijn (Slammin’ Marty Graveyard): ‘Het is geen bestaande stroming in de muziek, we hebben het zelf bedacht. Onze eerste plaat was best wel rauw, dus dat was beat. Onze tweede plaat klonk al iets poppy’er, dus: beatpop. De sound is heel belangrijk voor ons. Dat onze muziek teruggrijpt op het verleden betekent niet dat het krakkemikkig moet klinken. Daarin zijn we dan wél heel serieus.’

Was die liefde voor muziek er altijd al?
Dave: ‘Ik zit al m’n hele leven met m’n hoofd in de muziek en ik denk dat dat voor ons allemaal geldt. Martijn en ik kennen elkaar vanaf de middelbare school. We hebben samen op de havo voor muziek en dans gezeten en we maken al heel lang samen muziek. ‘Als jongetje luisterde ik veel naar The Beatles. En nog steeds. Wat mij betreft zijn The Beatles het beste wat de wereld is overkomen. En dan heb ik het niet alleen over de liedjes, maar ook over hun kleding, hun stijl en die lekker makkelijke tongue-in-cheek humor.’
Marcel: ‘Ik was eerst Paul McCartney-fan. Ik hield zelfs een plakboek van hem bij. Gaandeweg kwam ik erachter dat hij ook in een bandje had gezeten… Mijn ouders hadden de platen in de kast staan. Ik vond de muziek te gek en probeerde de liedjes na te spelen.’
Martijn: ‘Bij mij kwam de liefde voor The Beatles pas later. Ik luisterde zeker niet naar de platen van mijn ouders, ik ging er natuurlijk tegenin. Mijn moeder had platen van The Beatles, mijn vader luisterde naar Corry Konings, dus ik kocht Metallica, Slayer, punk; als het maar hard was. Maar je wordt ouder en dan hoeft het niet meer zo nodig keihard. Inmiddels heb ik The Beatles leren waarderen.’

Jullie hebben ook opgetreden met het Metropole Orkest in The Beatles Symphony, een concert waarbij twee beroemde Beatles-albums integraal werden nagespeeld: Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band en The Magical Mystery Tour.
Dave: ‘We wisten niet wat we hoorden toen we werden gevraagd. Je staat dan tussen allemaal beroepsmuzikanten die álles kunnen spelen. Ikzelf ben linkshandig. Hoe ik mijn gitaar vasthoud en speel, is niet echt hoe het hoort. Ik kom ermee weg, daar niet van. Maar die gasten van het Metropole Orkest zijn zo goed. Alleen de afterparty was niet veel soeps. Het is toch een beetje een kantoorbaan voor hen. Aan het einde van de dag gaan ze snel naar huis.’

The Madd begon met het brengen van onbekende covers uit de jaren zestig waar jullie je eigen ‘ketchup’ aan toevoegden. Op het laatste album staan ook eigen nummers. Waarom hebben jullie daarmee gewacht?
Dave: ‘Wij zijn op een andere manier begonnen dan de meeste bandjes. Ik kan zingen, gitaar spelen, acteren, maar geen liedjes schrijven. Toch wil ik spelen. Met Martijn speelde ik al heel lang, en aan Marcel (De Schuinsmarcheerder) vroeg ik of hij orgel wilde spelen. Ik had een paar toffe nummers en voor mijn goede fatsoen had ik zelf ook een nummer geschreven. Het plan was om één plaat op te nemen. Maar toen dat klaar was, had ik nóg honderd nummers liggen.’
Martijn: ‘Toch wilden we laten zien dat we ook zelf nummers kunnen schrijven. Nu we dat gedaan hebben, is het ook weer even klaar. Het is wel gelukt om iets te schrijven in de muzikale stijl van The Madd, maar ik heb zelf eigenlijk een andere voorkeur. Ik zit meer in de countryachtige hoek en dat werkt niet voor The Madd. Een band is een band, daarnaast kun je je eigen ding doen. Als iedereen steeds bezig is met wat hij zelf wil, dan pleurt die hele band uit elkaar.’ Dave: ‘Dus hebben we in goed overleg – na een Heel Erge Ruzie – besloten dat we verder gaan met covers. En bovendien: er is nog zoveel geweldige muziek die relatief onbekend is.’

Het lijkt als buitenstaander of het jullie redelijk voor de wind is gegaan. Toch was er dit jaar bandtrouble. De Bassist hield er opeens mee op.
Martijn: ‘Dat stelde niet veel voor. Hij hoorde niet bij de harde kern van de band. Bovendien wist ik toch een veel leukere bassist. Al was dat natuurlijk vooral een kwestie van uiterlijk…’
Marcel: ‘That’s me. Ik speelde op dat moment in One In A Million. Toen Martijn me vroeg, zei ik eerst nee. Ik woonde in Tilburg en zat al in een leuk bandje. Het ging als een lopend vuurtje dat ik was gevraagd. En steeds hoorde ik: Wat doe je nou, het is een supergoede band.’
Dave: ‘Ze zeiden natuurlijk: Wil je niet rijk worden dan?’
Marcel: ‘Toen heb ik ’s nachts een e-mailtje getikt dat ik toch auditie wilde doen. In de veronderstelling dat ze het aan veel meer bassisten hadden gevraagd.’ Martijn: ‘We hebben dat mailtje natuurlijk expres even laten liggen.’

Vind je de andere jongens heel erg Rotterdams?
Marcel: ‘Ja, zoals ik heel Brabants ben.’
Dave: ‘Toch schuilt er ook in jou Een Echte Rotterdammer.’

Jullie hebben een vrij goede pers. Zie je dat ook terug in cd-verkoop?
Martijn: ‘Niet echt. We treden regelmatig op, maar de cd-verkoop levert niet veel op. We werken allemaal vier dagen per week voor de kost. Vrijdag is banddag. Ons publiek zit vooral in de grote steden. Op een festivalletje in een dorpje onder Sneek, daar wordt het moeilijker.’
Dave: ‘Als je dan op z’n Rotterdams zegt: “Hé, doe mij es een biertje!”, denken ze dat je kapsones hebt. Toch doen we die optredens wel, anders ben je snel klaar met touren. Bovendien zijn het tentjes met veel subsidie. Ze betalen goed. Je krijgt er drie keer meer dan bij de grote podia. Als Ome Geert het zou weten, zou hij helemaal gek worden.’

Het is nu ruim een jaar geleden dat The Madd are pretty quick uitkwam. Staat er al een nieuw album op stapel?
Dave: ‘Toevallig zijn we net begonnen aan de repetities. Van de zomer hebben we op de Parade De Veelste Grootste Nederbiet Show gedaan en een paar Nederlandstalige nummers gespeeld. Misschien dat we op de nieuwe cd ook wat liedjes in het Nederlands opnemen. Het is toch onze eigen taal.’
Korte stilte: ‘Ach, Nederlands, Engels; het interesseert me eigenlijk geen hol. Als de liedjes maar goed zijn.’

WIE: Dave von Raven (zang en gitaar), Slammin’ Marty Graveyard (drums en zang), Il Bambino (bas), De Schuinsmarcheerder (orgel)
LAATSTE ALBUM: The Madd Are Pretty Quick (2009)
HIT!: samen met rapper Dio scoorde The Madd in 2009 een top 20-notering met Baby
TIP: Als je wilt lachen met een goed muziekje erbij, bekijk dan de video’s van The Madd op www.themadd.com/media.

http://www.themadd.com
http://twitter.com/the_madd
www.facebook.com/pages/The-Madd