Afgelopen maandag werd het grensgebied van Turkije en Syrië getroffen door twee verwoestende aardbevingen. Het dodental dat is gemeld ligt inmiddels boven de 11.000. Docent en cmr-lid Maram Sharout, zelf afkomstig uit Syrië, is zeer bezorgd over de situatie ter plekke. Ze is licht verbaasd dat er op de HR niet zo veel aandacht voor de ramp lijkt te zijn.

Terwijl ze maandag bij de vergadering van de cmr zat, probeerde ze op de achtergrond voortdurend in contact te komen met haar broers in Syrië. ‘In de middag heb ik eindelijk mijn broer bereikt. “Wij zijn ongedeerd”, zei hij, “maak je geen zorgen. Maar wat we hier zien is heel erg triest.”’

‘Een ramp op een ramp’

De regio waar Sharout vandaan komt en waar haar broers en moeder nog wonen, is rebellengebied. ‘Voor Syrische mensen is het een ramp op een ramp’, zegt ze over het door oorlog geteisterde gebied. ‘Er zijn in dat gebied geen echte reddingswerkers, minder dokters, minder ziekenhuizen, terwijl er heel veel humanitaire hulp nodig is. Ook zijn er veel mensen uit Syrië gevlucht naar net over de grens met Turkije.’

De beelden uit het gebied hakken er voor Sharout hard in, mensen die in de vrieskou en de regen in kleine tentjes proberen wat beschutting te vinden, de beelden van gebouwen die in enkele seconden zijn weggevaagd. ‘Het is nog erger dan de oorlog’, verzucht ze. ‘Wij hebben veel Syrische studenten op school die voor de oorlog gevlucht zijn. Ik denk dat bij hen de trauma’s weer naar boven komen.’

Oog hebben voor studenten en collega’s

Ze hoopt dat docenten en slc’ers bewust aandacht besteden aan studenten die roots hebben in Turkije of Syrië. ‘Voor hen is het ook zwaar. Ik dacht maandag: hier gaan we iets over horen op de HR, dat we er aandacht voor moeten hebben in de les, zoals ook bij de oorlog in Oekraïne gebeurde.’

Afgezien van berichten op sociale media waarin de HR laat weten mee te leven, kwam die specifieke aandacht voor de ramp er niet. Zelf kreeg ze vandaag pas vragen over hoe het met haar en haar familie gaat. Daarom wil ze het zelf graag initiëren en roept ze iedereen op om oog te hebben voor studenten en collega’s met banden in het getroffen gebied. ‘Gewoon vragen: hoe gaat het met je, heb je familie of vrienden in dat gebied? Als we aandacht voor elkaar hebben, worden we een hechte groep.’

Ze vindt het op momenten als deze jammer dat er geen netwerk is van HR-collega’s en -studenten uit het Midden-Oosten en Turkije, zoals dat er bijvoorbeeld is voor Caribische studenten. ‘Ik vraag me af: wat kunnen wij als HR doen, of wat kan ik nog meer doen? Bijvoorbeeld om geld in te zamelen’, zegt ze.

Wie met Maram Sharout mee wil denken, is van harte uitgenodigd. Ben je al bezig met een initiatief, zet het dan in de comments onder dit artikel. Doneren voor de hulpverlening kan via veel kanalen, bijvoorbeeld Giro555.

Tekst: Edith van Gameren
Foto: Mahmut Bozarslan, Wikimedia Public Domain