De Hogeschool Rotterdam heeft sinds eind jaren ’80 tienduizenden studenten opgeleid. Sommige van hen kwamen terug als docent of zagen hun kinderen in hun voetsporen treden. Vaders, moeders, zonen en dochters hebben de hogeschool zien groeien, veranderen en zich aanpassen aan dit tijdperk. Drie ‘hogeschoolfamilies’ vertellen erover. Deel 3 (slot): Gosia en Elena Evers, moeder en dochter.

Wat is jullie relatie met de Hogeschool Rotterdam?

Gosia: ‘Ik ben net afgestudeerd als verpleegkundige aan de flexibele deeltijdopleiding. Dat is een opleiding die je in vier jaar kunt afronden, maar ik heb er tweeënhalf jaar over gedaan en werk nu als wijkverpleegkundige bij Laurens, waar ik eerder op de transferafdeling zat.’ Elena: ‘Ik ben nu aan het afstuderen op de voltijdopleiding human resource management.’

Heeft je moeder een rol gespeeld in de keuze voor de hogeschool?

Elena: ‘Nou, ik ben eerder begonnen dan zij. Mijn eerste jaar was in 2020 en mijn moeder is een jaar later gestart met haar opleiding. Laurens heeft namelijk een samenwerkingsverband met de hogeschool, dus was de keuze logisch. Verder kende m’n moeder de school natuurlijk via mij en mijn broer, die er ook op heeft gezeten.’

Gosia: ‘En via mijn man, hij heeft hier ook zijn opleiding gedaan. Dus ik kende de school inderdaad al redelijk goed.’

Hebben jullie het thuis ook vaak over wat er op school gebeurt?

Elena: ‘Zeker. Kijk, nu is het wat minder omdat mijn moeder klaar is en ik druk ben met afstuderen, maar we hadden het natuurlijk dagelijks over hoe het gaat en de problemen waar we tegenaan liepen.’

Wat heb je in jouw tijd zien veranderen en wat hoop je dat juist nooit verandert?

Gosia: ‘Ik kan natuurlijk alleen praten over de periode dat ik er zelf zat en wat ik daarvoor gewend was. In het begin had ik best wat moeite met wat men van mij verwachtte. Ik stond er – ook omdat we toen midden in de coronapandemie zaten – voor mijn gevoel alleen voor en dat was op het mbo daarvoor niet het geval. Daar had je meer duidelijkheid, begeleiding en structuur, op de hogeschool kon ik alle kanten uit.

De docenten op de HR zijn wel heel toegankelijk en staan altijd voor je klaar. Als ik een berichtje stuurde in het weekend, omdat ik ergens mee zat, kreeg ik zelfs nog een reactie. Het individu wordt gezien.’

Elena: ‘Vergeleken bij mijn voltijdstudie kreeg mijn moeder best nog veel begeleiding van een coach. Wij worden nog meer losgelaten en moeten zelf de verantwoordelijkheid oppakken. Ook ik begon mijn opleiding midden in de coronaperiode, zonder lessen. Dan moest ik op een bepaalde datum wat inleveren en hoorde ik tot die periode helemaal niks. Maar de vrijheid is ook wel lekker. En alles is erg informeel.

Wat ik verder echt een meerwaarde vind, is dat de hogeschool heel erg bezig is met de verbinding tussen het bedrijfsleven en de opleiding, met samenwerkingen en projecten. Het pakket van de opleiding wordt steeds vernieuwd om zo goed mogelijk aan te sluiten, waardoor de uiteindelijke overstap naar het bedrijfsleven makkelijker wordt. Dat het steeds internationaler wordt vind ik ook een pre. Daardoor heb ik bijvoorbeeld afgelopen half jaar mijn minor in het buitenland kunnen doen.’

Tekst: John den Braber
Beeld: Frank Hanswijk
Beeldbewerking: Demian Janssen

De andere delen uit deze serie lees je hier terug:

Volg ons op Instagram