‘Wat moet je als eerste doen bij een bevalling als deze?’ vraagt masterstudent Ayesha Heinis. De studente denkt diep na: ‘Helpen met de benen?’ ‘Nee. Het eerste dat je doet, is hulp inroepen. Druk op de noodbel. Ik ben bezig en kan niks doen. Het is de taak van de verpleegkundige om de gynaecoloog erbij te halen.’

‘Het viel mij op dat je heel erg met de verloskundige bezig was in plaats van met de zwangere’, observeert een andere verpleegkundestudente. ‘Inderdaad. In het echt moet dat anders. Wij doen de onderkant, jullie houden het boven in de gaten. De meeste vrouwen met een bevalling als deze zijn behoorlijk in paniek’, leggen de verloskundigen nog een keer uit waarna de volgende studente het mag proberen.

De lessen van haar voorgangster indachtig, richt ze zich met veel rust op de schreeuwende ‘zwangere’. Maar ze moet meer doen dan coachen alleen. Van haar wordt ook verwacht dat ze ‘impressies’ geeft om het schoudertje langs het schaambeen te duwen. Voorzichtig voert ze de opdracht uit. ‘Het mag best hard, en best lang’, zegt Ayesha. ‘Doet dat dan geen pijn?’ vraagt de studente. ‘Jawel, maar het kind moet eruit.’

Het gehele artikel is te lezen op bladzijde 13 in Profielen 56.