Je schrijft een column in Volkskrant magazine met als thema mannen en hun midlifecrisis . Hoeveel studenten van de HR hebben denk je ooit iets van je gelezen ?
Grinnikt: ‘Ik heb ook columns geschreven voor Zin, een damesblad voor vrouwen van middelbare leeftijd. Dat geeft toch een heel ander gevoel dan een interview in een studentenblad. Persoonlijk hoor ik nog even liever bij de jongeren dan bij de ouderen.’

Je schrijft over de moderne man en hoe die zich staande houdt in de maatschappij . Wat is precies het probleem van die moderne man ?
‘Onze samenleving feminiseert in hoog tempo. Vrouwen kunnen zich beter uiten, zijn hoogopgeleid, economisch zelfstandig en voor een baby hebben ze geen man meer nodig. De man ligt opeens in een onderliggende positie, weet de laatste jaren niet meer waar hij aan toe is. Wat verwachten vrouwen van ons?’

Dat geldt toch ook voor vrouwen? Als we carrière maken verwaarlozen we onze kinderen en als we thuisblijven dan doen we onszelf en de maatschappij tekort. Verwarrend hoor.
‘Dat is het zeker. Maar vrouwen kunnen in hun vrouwenbladen lezen over hun dilemma’s, gevoelens en onzekerheden, mannen niet. Vrouwen maken een betere balans tussen werk en privé. Mannen hechten veel te sterk aan hun carrière en financiële status. Ze zijn vaak met van alles bezig zonder goed in de gaten te hebben waar het echt om gaat in het leven. Er werd altijd van mannen verwacht dat ze het geld verdienden en zorgden voor vrouw en kinderen. Maar dat is aan het veranderen, en de man moet zichzelf dus opnieuw uitvinden. Er verschijnen steeds meer mannen-zelfhulpboeken. Langzaam maar zeker krijgen mannen door dat ze nog een hoop moeten bijspijkeren als ze in de op handen zijnde feminiene samenleving willen overleven. Zelf werk ik momenteel met twee collega’s aan het in oktober te verschijnen Handboek voor de Moderne Man.’

Je zoektocht naar de zin van het leven als midlife man is heel persoonlijk.
‘Ik ben de column ooit begonnen over allerlei mannengadgets en mannenhobby’s. Gaandeweg realiseerde ik me dat al die dingen typisch iets waren voor een man met een midlifecrisis. De column werd steeds meer een zelfonderzoek. Waarom wilde ik al die hobby’s uitproberen, wat was dat voor een vluchtgedrag? Dat werd een ding op zich, zodanig dat ik er zelf van schrok. Ik kwam figuurlijk echt in mijn blootje in dat blad te staan en realiseerde me pas achteraf wat voor impact dat had. ‘Mijn hoofdredacteur, een vrouw, zei laatst: “Wim, je bent als een vriendin met wie ik heel goed kan praten.” Ik dacht: Holy shit, ik wil eigenlijk ook alleen maar neuken en bier drinken! Bij wijze van spreken dan. Al dat lezen van die zelfhulpboekjes doet blijkbaar wel wat met me. Ik feminiseer zelf ook. Terwijl dat toch niet de bedoeling was.’

Krijg je veel reacties van lezers ?
‘Jawel. Ze vinden het niet allemaal even geweldig. Sommigen vinden het gezeur, of zielig voor mevrouw De Jong, of zelfs walgelijk. Ik krijg gemiddeld zo’n tien reacties per week.Soms is een reactie heel naar, dat raakt me echt. Als iemand me beledigt of kwetst, dan schrijf ik wel terug om een en ander recht te zetten.’

Je werkte jarenlang op de redactie van de Volkskrant en bent docent aan de postacademische dagblad opleiding journalistiek (PDOJ) van de Erasmus Universiteit .
‘Dat is een soort journalistieke commandoopleiding voor mensen met een academische graad. In acht maanden worden je de journalistieke grondbeginselen bijgeleerd. Vijf jaar geleden was het een opleiding met een baangarantie. Dat is nu niet meer zo.’

Wat valt je op aan de journalistiekstudenten ?
‘Ze willen allemaal bij de papieren krant werken, maar ze lezen geen van allen papieren kranten! Naar de NRC, Telegraaf, Volkskrant of het Financiële Dagblad werd niet gekeken. Tijdens de opleiding moeten ze een special schrijven voor opinietijdschrift HP/De Tijd, maar de meeste studenten kennen dat blad niet eens. Ze scanden wel in een razend tempo elke ochtend internet en wisten alle sites te vinden die ertoe doen.’

Als zelfs jonge journalisten de papieren krant niet meer lezen , bestaat hij dan nog wel over tien jaar ?
‘De toekomst ziet er beroerd uit. De papieren krant is voor jongeren enorm ouderwets, maar heeft kennelijk toch allure, een romantische uitstraling die maakt dat ze er wel bij willen werken, ook al lezen ze hem niet. Hij zal wel blijven bestaan, maar met een inhoud die meer op die van een tijdschrift lijkt. Dat zie je nu al gebeuren. Kranten komen uit op het kleinere tabloidformaat, ook de Volkskrant. Enerzijds jammer, maar het kan niet anders.’

Je bent al jaren freelancer . Hoe bevalt dat ?
‘Er zit tegenwoordig weinig anders op, want er zijn bijna geen vaste banen meer te vinden in de media. Maar al die tijdschriften, kranten en websites moeten hoe dan ook gevuld worden. Je moet je niche vinden, zorgen dat je opvalt. Ik ken een paar afgestudeerden van de PDOJ, echte diehards die naar Jemen of Istanbul emigreren om daar een correspondentschap op te bouwen. Zorg dat je aantrekkelijk bent, vind een specialisatie. Er is ook veel behoefte aan oorspronkelijkheid en tegendraadsheid, kijk maar naar het succes van bloggers als GeenStijl.’

Waarom verliet je de Volkskrant redactie ?
‘Dat was naar aanleiding van een strijd over de richting die het Volkskrant magazine op moest, tien jaar geleden alweer. Ik was voorstander van een human interest en lifestyle magazine. Maar andere medewerkers wilden meer de serieuze toon van de krant doorzetten, een interview met de voorzitter van de Verenigde Naties of een achtergrondartikel over Midden-Europa plaatsen. Als ik dan een verhaal wilde over kinderopvang, vonden collega’s dat niks. Ik ben na gedoe opgestapt. Het magazine is trouwens uiteindelijk wel helemaal lifestyle geworden. ‘Hoe dan ook, daarna wilde ik iets heel anders doen. Ik belandde in de communicatie, maar dat vond ik niks. Toen werd ik gevraagd om freelance tv-recensent van de Volkskrant te worden. Dat heb ik gedaan.’

Mis je als thuiswerker het leven op een hectische krantenredactie ?
‘Ja, ontzettend. Ik beschouwde de Volkskrantcollega’s tien jaar lang als familie. Jarenlang deden we van ’s ochtends vroeg tot diep in de nacht alles met elkaar. Maar dat was toen en dat komt niet meer terug. Zelfs al zou ik het willen, de tijden zijn veranderd, de redactie is veranderd, zakelijker geworden. Er moeten binnenkort zo’n veertig medewerkers uit. En ik ben veranderd, mijn leven is anders. Ik ben huisvader en een soort huisman geworden. Dat klinkt relaxed, maar het is enorm chaotisch.’

Heb je het idee dat je binnen de mediawereld je plek als freelancer inmiddels een beetje hebt veroverd ?
‘Dat wel, maar het blijft hoe dan ook lastig. Je tolt mee in de financiële en journalistieke crisis. De tijdschriftenwereld is sterk geformatteerd. Je moet zien te passen bij een doelgroep, aan de vraag voldoen. Anders heb je pech.’

Jij hebt je specialisatie in ieder geval gevonden : De moderne man en zijn grote en kleine problemen . Je bent nu voor eeuwig de mannenfluisteraar .
‘Misschien wil ik binnenkort wel stoppen met dat midlife-mannen-ding, maar ik merk ook dat ik er echt een winkeltje in kan beginnen. Ik word uitgenodigd om te spreken over mannenop festivals, congressen, om te schrijven over mannen in allerlei damesbladen. En al zou ik ermee stoppen, wat moet dan eigenlijk mijn nieuwe ding worden? Geen idee. Dus ja, waarschijnlijk is het mannen-thema inderdaad voor eeuwig. Daar kom ik nooit meer van af.’

Wie Wim de Jong
Wat : journalist, publicist, huisvader en huisman
BEKEND VAN : televisie-recensent van de Volkskrant tot januari 2009, nu columnist van Volkskrant magazine, schreef eerder o.a. voor Jan, Vara TV Magazine Corebusiness : de moderne man in al zijn hoedanigheden.