Hoe is het met je ?

‘Het gaat onwijs goed! Ik ben heel veel leuke dingen aan het doen. Ik krijg een hoop aanbiedingen voor optredens, het is druk.’

En daarnast sta je elke ochtend om zes uur op om te werken aan je muziek. Die combi lijkt me niet altijd even makelijk .

‘Vroeg opstaan is wel moeilijk, zeker als je devorige dag te lang bent doorgegaan. Ik treed door het hele land op en soms kom je pas laat thuis. Maar het is heel belangrijk om regelmaat te houden, dus ook na zo’n optreden sta ik vroeg op. Ik doe het vijf dagen per week, samen met mijn vader (jazzpianist Erwin Hoorweg – red.). Mijn veertienjarige broertje Thomas doet ook mee. Mijn vader geeft eerst hem een uur pianoles terwijl zit ik te componeren in de studio. Daarna draaien we het om en ga ik achter de piano.’

Je vader is muzikant en heeft veel invloed op jullie scholing en carrière , je moeder is je manager. Is dat niet heftig, om 24 uur per dag met je familie te werken ?

‘Het is fijn, maar het geeft ook druk. Normaalgesproken heb je een thuissituatie en een werksituatie; bij mij zijn die twee hetzelfde. Tijdens het eten gaat het vaak ook weer over mij, soms wordt het wel te veel. Maar alles is bespreekbaar met mijn ouders, dus dat kan ik dan gewoon zeggen. En niemand werkt zo hard voorje als je ouders doen. Door hen gaat het ook zo goed met mij. Mijn moeder werkt twee dagen in de week helemaal voor mij. Dan zit ze de hele dag te bellen, over interviewaanvragen of boekingen. Ze doet alleen maar de dingen die goed zijn voor mij en mijn carrière. Ze doet het niet voor het geld of zo.’

Dus zij is het zakelijke brein en je vader de creatieve kracht achter jouw succes.

‘Ja, hij heeft me altijd onwijs gestimuleerd. Ik speelde vroeger cello. Mijn vader heeft me drie jaar lang elke week vanuit Vianen naar Amsterdam gebracht voor celloles. Ik ben ermee gestopt omdat ik helemaal voor zang wilde gaan. ‘Mijn vader heeft me ook geholpen met mijn twee albums. Voor het eerste album Kim is back ‘Ik heb behoefte van twee jaar geleden heeft hij alle nummers gearrangeerd. Dat waren standards, oude jazznummers die door heel veel mensen worden gedaan en die je op je eigen wijze kan uitvoeren. Mijn tweede album is anders, daar staan alleen eigen nummers op en het is naast jazzy ook funky en een beetje soul.’

Hoe is het album ontstaan ?

‘Na de eerste cd ben ik meteen weer gaan schrijven. Ik schreef al lang eigen materiaal, maar het heeft even geduurd voor het goed genoeg was. Sommige mensen kunnen misschien in een keer een hit op papier zetten, maar voor mij werkt dat niet zo. Ik moet veel schrijven en herschrijven. De ene keer zit er een stom idee bij, de volgende keer is het goed. Het is hard werken en er gaat veel tijd in zitten. Daarom sta ik elke dag ook zo vroeg op.’

Heeft de muziek waar je naar luistert invloed op hoe je eigen liedjes klinken ?

‘Ja, zeker. Ik heb het laatste jaar heel veel naar soul en funk geluisterd. Thuis hebben we een grote cd- en platenkast, dat is mijn bibliotheek. Ik ontdek heel veel oude muziek; Chaka Khan bijvoorbeeld. Ongelofelijk wat er vroeger allemaal is gemaakt. Nieuwe muziek is vaak een variatie op wat allang is gedaan.’

Wie is volgens jou de beste artiest van nu, iemand van wie iedereen zou moeten weten ?

‘Jill Scott is helemaal geweldig. Niet zo veel mensen kennen haar. Ze heeft jaren geleden al een cd gemaakt, Who is Jill Scott, ik snap echt niet dat ze niet als een bom inslaat, dat ze commercieel niet zo heel succesvol is. In Nederland vind ik Leona Philipo erg goed. Ze heeft net een nieuwe plaat uit, een soort mix van funk, soul en rock. Te gek, echt een powerwijf.’

Je hebt zelf invloeden van soul en funk, maar komen er nog andere muziekstijlen aan te pas voor je volgende album ?

‘Zeker, ik ben onwijs aan het experimenteren, bijvoorbeeld met countrymuziek. En ik heb onlangs de cd Rumours van Fleetwood Mac ontdekt. Die is al oud, maar ik kende het nog niet. Soms zeg ik tegen mijn vader: “Zo, wat ik nu heb ontdekt, dat moet je horen!” En dan blijkt het iets te zijn uit zijn jeugd.’

Je zit op de Havo voor Muziek en Dans, wat is dat voor school ?

‘Het is een school met dansers en muziekleerlingen. Ik zit nu in de vijfde, de examenklas. Je moet auditie doen om erop te komen. We hebben gewone havo-vakken, maar een paar ervan zijn ingeleverd voor muziekvakken. Je krijgt bijvoorbeeld muziektheorie in plaats van technische vakken. En ook geen gym, maar dansles. Ik krijg heel veel vrijheid van de school om aan mijn carrière te werken. Als ik tijdens schooltijd een optreden heb, dan mag ik dat doen. Zolang mijn cijfers maar goed zijn.’

Er komt een nieuwe tour aan in 2010?

‘Ik heb vorig jaar een jazztour in theaters gedaan. Volgend jaar ga ik weer de theaters in, met de Houdini’s, de band van m’n vader. We doen een Tribute to Peggy Lee.’

Wie is Peggy Lee en waarom verdient ze een tribute ?

‘Ze is een te gekke zangeres. In de jazz en soul heb je veel heel donkere zangeressen, qua stemgeluid. Dat is prachtig, maar het past minder bij mij. Sommige muziek moet je eigenlijk niet doen als je een dun, blank meisje bent zoals ik. Peggy Lee’s geluid ligt dicht bij het mijne. Haar muziek komt uit de jaren dertig, veertig en vijftig. Het is oude Great American Songbookjazz. De tour start in september 2010.’

Je hebt op je album een nummer over ‘Beautiful Rotterdam, where the partypeople live ’. Wat heb je met deze stad ?

‘Ik ben opgegroeid in Vianen, een dorp in de buurt van Utrecht. Op m’n veertiende zijn we naar Rotterdam verhuisd. Ik heb echt behoefte aan het stadsgevoel, de energie van mensen die ook ambities hebben, hard werken en weten wat ze willen. Alles is hier om je heen, ik kan zo naar een café waar live muziek wordt gespeeld.’

Kom je er dan wel in als zeventienjarige ?

‘Ik zeg altijd dat ik achttien ben.’

Hoe ziet je toekomst eruit ?

‘Ik wil graag een vervolgopleiding doen in de muziek, misschien het conservatorium of de kleinkunstacademie. Maar het liefst ga ik naar New York, naar de Manhattan School of Music. Mijn vader zegt dat je in New York nog veel meer die grote stad-energie hebt zoals in Rotterdam, dat lijkt me heel inspirerend. Als ik word aangenomen, ga ik daar alleen naartoe. Dat is wel heftig. Ik ben echt een familiemens. Maar je komt er niet zomaar. Het kost 50.000 euro per jaar, dus het kan alleen als ik een beurs krijg. En je moet natuurlijk auditie doen. Het lijkt me echt te gek. Ik heb heel veel zin om onwijs hard vooruit te gaan en heel veel te leren.’`

Sabine Schipper