Afstuderen: week 2/dag 9. Het staren is begonnen. Het staren in boeken, het staren vanuit de bus en het staren naar het beeldscherm. Ondanks dat er veel moet gebeuren beginnen de onbewuste processen om zich heen te grijpen. De eerste dagen zijn achter de rug. De meeste spanning van een nieuwe plek, nieuwe mensen en de nieuwe uitdaging heeft plaats gemaakt voor een lichte gemoedsrust afgewisseld met ongecontroleerde stressmomenten. Want ook al zijn we nog maar net begonnen het einde lijkt al zo dichtbij!

Het werken thuis en het werken op kantoor wisselen elkaar in sneltreinvaart af. Beide met een eigen functie en met eigen voordelen. Zo is het thuis makkelijk om geconcentreerd te werken en slecht voor mezelf te zorgen. Dan kun je lekker 8 uur achter elkaar door zonder onderbreking. Op kantoor daarentegen is de sfeer relaxed, is de informatie toegankelijk, is er de mogelijkheid tot het stellen van vragen en is de koffie erg goed! (En dan spreken we nog niet over het verse brood, de overheerlijke chocolade van Leonidas en smaakvolle thee) Zowel thuis als op kantoor liggen er stapels boeken en artikelen om mijn onderzoek te ondersteunen. Sommige dubbel en anderen niet. En het werkt altijd zo dat als je een boek nodig hebt, je het net even niet bij de hand hebt. Maar dat mag de pret niet drukken.

Mijn prikbord / prikmuur op kantoor heeft nog geen tastbaar materiaal beet. Typerend voor de fase waarin ik me bevind. Een fase met veel onderzoek, schrijven en voorbereiden. Met als gevolg dat je elke dag wel verder komt maar het gevoel hebt dat je nog nergens bent gekomen. Maar ook als je in de bus naar buiten staart kom je steeds dichterbij huis en kom je steeds dichterbij de avond. Als het afstuderen daarmee te vergelijken is, kom ik toch elke dag weer een beetje verder.

Om nog maar een keer in metaforen te spreken: het voelt als het vertrek voor het eerst alleen met de trein. In die grote trein met grote mensen. Als je voorzichtig terugkijkt kan je het station nog zien liggen en daar staat je moeder voorzichtig te zwaaien terwijl de trein steeds verder weg rijdt. En waarheen? Op zoek naar een conducteur!

Manon van der Sar