3 juni 18.45 uur: fotoshoot Italian Vogue
‘Je hoofd iets schuiner, net zoals op de foto.’ In de fotostudio op de WdKA, geeft Anke tips aan het model dat met haar outfits gefotografeerd wordt. Uitgescheurde modepagina’s, met daarop modellen in verschillende houdingen, dienen als voorbeeld. Een deel van Anke’s collectie wordt vandaag op de foto gezet voor de inzending van een aparte bijlage van Italian Vogue. Anke: ‘In september komt de bijlage, Vogue Talents, uit. Samen met twee andere studenten ben ik door een docent geselecteerd om een deel van mijn collectie in te zenden. Ons werk laat volgens de docent een dwarsdoorsnede zien van waar de academie voor staat. Het is nog de vraag of de foto’s ook echt worden gepubliceerd. Zo niet, dan is het jammer, maar deze extra shoot is op zich al een fijne bijkomstigheid. De foto’s kan ik goed gebruiken voor mijn eindexamenpresentatie.’

7 juni 09.55 uur: fitting van de kleding
Het is een drukte van jewelste in het modelokaal op de WdKA. De ruimte is gevuld met tientallen modellen, kledingrekken en ontwerpers die handen tekort komen. Vandaag vindt de fitting plaats, een moment waarop de outfits op de modellen worden doorgepast. Anke was al vroeg aanwezig: ‘Vanaf half negen ben ik bezig met het klaarhangen van de kleding. Thuis had ik alles al voorbereid. Ik wist precies welk model wat aan zou trekken. Gelukkig paste alles! Er is maar één pak waarvan ik de broekspijpen iets moet inkorten.’

Nadat alle kledingcombinaties op de modellen zijn doorgepast, worden ze gefotografeerd en bekijkt een groep deskundigen, onder wie een stylist en het hoofd van de opleiding modevormgeving, of er iets aan de kledingcombinaties en volgorde van modellen veranderd moet worden. Anke verandert drie combinaties. In totaal heeft ze er acht, waaronder een geel broekpak en een jurk met bergenprint. Ze heeft gekozen voor zachte, natuurlijke kleuren en materialen als zijde, jute en katoen. Anke: ‘Met mijn eindexamencollectie Tribe vertel ik het verhaal van een zelfbedachte stam. Ik heb onderzoek gedaan naar de thema’s vrijheid en verbondenheid binnen de stam. Hoe vind je een eigen identiteit binnen een groep en hoe kan dat worden uitgedragen met kleding? De kledingstukken die ik heb gemaakt, zijn gebaseerd op het kleedgedrag van ‘neo-hippies’. Met mijn collectie wil ik een brug slaan tussen de neo-hippies en de modebewuste vrouw van mijn eigen generatie. Het onderzoek naar het contrast in kleedgedrag tussen deze twee identiteitsgroepen vormt een belangrijk onderdeel van de collectie.’

10 juni 18.45 uur: het echte werk: de modeshows
Met het gele broekpak over haar arm geslagen, rent Anke naar de dichtstbijzijnde strijkplank. Al is de eerste show ruim een uur geleden geëindigd, de stress backstage is er niet minder op geworden. Zowel Anke als de andere ontwerpers vliegen door de ruimte om de laatste voorbereidingen te treffen voor de tweede show die over een kwartier begint. ‘Afgezien van de technische problemen, verliep de eerste show redelijk soepel: al mijn modellen hadden de kleding op tijd aan. Wel heb ik een heel snelle wissel waar ik van tevoren niks van afwist. Bij de volgende show kan ik daar gelukkig rekening mee houden’, aldus Anke.

Als de show even later is begonnen, helpt Anke haar modellen met het aan- en uittrekken van de kleding. Hebben ze hun outfits eenmaal aan, dan is er geen moment van rust. Snel rennen de modellen terug naar de rij, om even later de catwalk af te lopen. Na afloop van de laatste show gaat Anke de zaal in. ‘Voor de show om negen uur is de meeste pers uitgenodigd. Ook verwacht ik dat er verschillende bekende ontwerpers aanwezig zullen zijn. Ik weet niet in hoeverre het mogelijk is, maar ik hoop een beetje te kunnen netwerken.’

Het zit er nu echt op. Anke is door modeduo Spijkers en Spijkers, waar ze stage heeft gelopen, gevraagd om na haar afstuderen te helpen bij de voorbereidingen van de nieuwe lijn SIS die ze tijdens Amsterdam International Fashion Week gaan lanceren. Anke: ‘En als ook dat achter de rug is, wil ik verschillende stages gaan lopen om nog meer ervaring op te doen.’

Myrthe Hogenelst