Kantine Museumpark. In een hoek staan enkele (oud-)studenten, onder wie Ghizlaine (net afgestudeerd, opleiding IBMS), iets te promoten. Erg druk is het er niet, ondanks de gratis hapjes.

Wat sta je te promoten?
Ghizlaine: ‘Wij zijn vrijwilligers van Student aan Zet, en samen met Lamia (die naast haar staat, red.) van het mentoraat Amani dat studenten met een Marokkaanse achtergrond ondersteunt. Vandaag zijn we studenten aan het werven.’

En lukt dat?
Ghizlaine: ‘We zijn net begonnen, het moet nog vollopen; ik denk dat we zo de kantine in gaan, maar nu zie ik nog weinig Marokkaanse studenten. Zelf ben ik peercoach geweest en dat was gewoon een succes: de cijfers vlogen omhoog. Je ziet het ook bij de andere mentoraten (specifiek voor Turkse, Antilliaanse en Surinaamse studenten, red.).’

Waarom is dat eigenlijk nodig, die specifieke ondersteuning?
Ghizlaine: ‘Door dezelfde achtergrond begrijp je elkaar beter, dat is handig.’

Kun je een voorbeeld geven? 
Ghizlaine: ‘Het Nederlandse thuisfront is anders dan het Marokkaanse thuisfront. Van ons wordt er thuis meer verwacht. Je bent als kind ook een steun voor je ouders (die vaak niet zo goed Nederlands spreken) in de Nederlandse samenleving.’
Lamia: ‘En je ouders kunnen je vaak niet helpen met je huiswerk.’

Met die lekkere koekjes moet dat werven toch wel lukken?
Lamia: ‘En met ons erbij hè! Haha.’

JvN