Eén van de leuke dingen aan werken bij de hogeschool is dat je zowel op 1 januari als rond 1 september aan een nieuw jaar begint. Een minder leuke bijkomstigheid is dat ik ook twee keer per jaar aan momenten van contemplatie, (zelf)reflectie en goede voornemens ten prooi val. Dus toen ik laatst samengeperst tussen medeforensen in de trein stond, met een vertraging van vijftien minuten ‘vanwege een stoptrein voor ons’, moest ik denken aan de uitdagingen van zomaar een werkdag. Voorbeeldje: terwijl ik vroeger mijn fiets onder of naast Rotterdam CS kon stallen, moet ik gedurende de verbouwing (oplevering: 2015) zo’n tien minuten lopen om de achterkant van het Groot Handelsgebouw te bereiken. Daar staat mijn fiets in de bewaakte stalling, omdat dat de enige manier is om een fiets te houden. De stallingkosten vergoedt de hogeschool overigens niet, mijn reiskosten slechts voor de helft… Je zou haast proberen wat bij te verdienen, als columnist of zo.

Eenmaal op de fiets slalom ik dan tussen de renoverende bouwvakkers, hangjongeren, bellende automobilisten en glasscherven door een ‘prachtwijk’ naar de HR. Daar aangekomen beland ik al snel in ‘de Legbatterij’. ‘Kippenhok’ is namelijk een understatement voor onze werkkamer: negen bureaus en even zoveel medewerkers, computers en kasten op 16 m2. Maar waar in een echte legbatterij de klimatologische omstandigheden zo optimaal mogelijk zijn, is het in de onze meestal bloedheet. Met een beetje geluk ben ik niet als eerste aanwezig, staat de airco op ‘koud’ (de andere stand is ‘warm’) en hangen de ijspegels aan mijn bureau. Nu kan ik me voorstellen dat het bovenstaande niet bepaald vrolijk wegleest. Collega A. zei niet voor niets dat ik ‘wel wat positiever zou kunnen zijn’.

En ja, mijn glas is meestal half leeg, ik geef mensen bij voorkeur het nadeel van de twijfel (tot het tegendeel is bewezen) en als ik niet klaag, gaat het pas echt slecht met me. Maar negatief?? Moi?! Ik vind namelijk dat ik als docent/coach de leukst denkbare baan heb. Al denk ik soms, vooral tijdens de herfst- en wintermaanden, dat ik gek ben om iedere dag zo’n drie uur van en naar mijn werk te reizen om daar – als ze tenminste allemaal in het geroosterde lokaal passen – eindelijk te kunnen werken met de leukst denkbare doelgroep: Jonge professionals bij wie je dagelijks kwartjes ziet vallen, aan wie je merkt dat hun kennis toeneemt en die je vaardiger en professioneler ziet worden waar je zelf bij staat.