Door Sabine Schipper

Je bent net terug uit New York, wat heb je daar gedaan?
‘Ik was door verschillende dansstudio’s en dansscholen uitgenodigd om workshops te geven en custom shows te doen voor opdrachtgevers. Ik ben de afgelopen tijd zo vaak in New York geweest dat ik deze keer op het vliegveld ben aangehouden. Ze vroegen zich af wat ik kwam doen, mijn werkvergunning was nog niet helemaal in orde.
‘Ik hou van New York. Alles is daar groter, mensen durven meer. Het is echt de ultieme playground voor freerunning. Maar tegelijkertijd blijft Rotterdam mijn home. Ik heb de laatste tijd veel gereisd maar there’s no place like home. ‘Rotterdam heeft me gemaakt tot wie ik ben. Hier is het begonnen. Trucs doen met vrienden om mensen te vermaken. Alles wat we leerden op turnles pasten we toe op straat. Het entertainen en de reacties van mensen, dat is verslavend. Mijn moeder heeft me altijd enorm gesupport. Ze stuurde mij naar de Havo voor Muziek en Dans. Daar heb ik vijf jaar lang de vooropleiding van de Rotterdamse dansopleiding van Codarts gedaan. Het is een harde wereld, je moet knokken om er iets van te maken. Discipline was voor mij nooit een probleem. Samen met een goede vriend werkten we keihard om ons doel te bereiken – entertainen door middel van beweging. Ik heb veel tegenslagen gehad, blessures ook, maar dat hoort erbij. Als je daardoor bij de pakken neer gaat zitten, ben je niet gedreven genoeg. Dan kun je er beter mee ophouden.’

Tijdens SYTYCD in 2009 landde je heel beroerd op je knie, een blessure die je uit de competitie zette.
‘Dat was de ergste blessure die ik ooit heb gehad. Ik wilde mezelf overtreffen, maar ging te ver. In die periode trainde ik veertien uur per dag. Adrenaline en de druk deden de rest. Mijn kniebanden waren gescheurd en mijn knie lag uit de kom. Ik heb hem er zelf weer ingeduwd. Ik lag zo te schreeuwen dat mensen vóór mij flauwvielen. De dokters zeiden dat ik misschien nooit meer op hoog niveau zou kunnen dansen. SYTYCD was een droom die omsloeg in een nachtmerrie. Het is achteraf wonderbaarlijk hoe goed het weer is genezen.’

De danswereld is keihard, jij lijkt zo ‘n aardige jongen. Past dat wel?
‘Jaloezie, een competitieve sfeer: op de academie en ook tijdens SYTYCD hoorde het erbij. Een goed voorbeeld is Stefano (een kandidaat uit SYTYCD, red.) die zei dat ik niet kon dansen. Wat ik doe, zou alleen maar een trucje zijn. Dat soort kritiek hoort erbij, daar moet je mee kunnen omgaan.’

Jouw dansstijl is goedbeschouwd toch ook één grote trucendoos?
‘Ik zal ook nooit ontkennen dat het trucs zijn. Die trucs doen het hem juist! De specialiteit van mijn dansstijl is het creëren van een ‘wow-effect’. Het is begonnen met turnen en freerunning. Daaruit is de dansstijl Extremotion geboren. Ik deed al aan freerunning toen die term nog niet bestond. Freerunning is een sport, maar ook een art. Je hebt niks anders nodig dan je eigen lichaam, een goed paar schoenen en imagination. De grenzen van wat mogelijk is, worden nog steeds verlegd. Eerst renden freerunners tegen de muur en maakten ze een achtersalto, nu rennen ze tegen de muur en doen een vooroversalto. Vroeger dachten we dat dat onmogelijk was.’

Hoe doe je dat de eerste keer, tegen een muur aanrennen en een salto maken?
‘Als je het vaak doet, weet je hoe snel je kan roteren, hoe hoog je kan springen, hoeveel air time je creëert. Het is een kwestie van visualiseren en durven. Natuurlijk is het gevaarlijk, je kunt het gemakkelijk verkeerd inschatten. We trainen in gymzalen om het risico zoveel mogelijk te beperken. Een sprong eerst uitproberen op matten, totdat je voelt dat je het onder controle hebt. Daarna op gras of zand en als dat goed lukt pas op steen of asfalt.
‘Van een underground hype ontwikkelt freerunning zich tot een wereldwijde sport. Ik ben een periode gesponsord door een bedrijf in buitenmeubelen. Zij maakten ook echt gecertificeerde freerun-obstakels. En er was een tijdje een freerunpark in Rotterdam.’

Maar het is toch juist de sport om de stad te gebruiken zoals hij is?
‘Er waren ook veel freerunners op tegen. Die vonden het ‘nep’ en commercieel. Maar ik ben het daar niet mee eens. Die speciale obstakels zitten zodanig in elkaar dat alle technieken van freerunning optimaal kunnen worden geoefend. Kinderen kunnen het zo op een veilige en makkelijke manier leren. Ik wil alles wat ik doe het liefst delen met mensen. Ik wil het ze niet alleen laten zien, maar ook laten voelen. Tachtig procent van de jongetjes die nu op turnen gaat, doet dat om te kunnen freerunnen. Geweldig toch. Je traint niet onder een bepaald script, je hoeft geen oefeningen aan te leren, je bepaalt zelf wat je doet, ontwikkelt je eigen talent en specialiteiten.’

Je klinkt als een geboren leraar. Geef je veel les?
‘Nog niet. Ik ben vooral zelf nog veel aan het trainen en ontwikkelen. Maar ik wil heel graag op korte termijn een school starten voor dans en freerunning, liefst binnen twee jaar.’

Sinds kort mag je ook acteur op je cv bijschrijven . Waarom ben jij gecast voor één van de hoofdrollen in de nieuwe dansfilm Body Language?
‘Ze zochten iemand die kon freerunnen en dansen. Toen ik hoorde van de film heb ik meteen een intensieve acteercursus gevolgd. Het is een nieuwe droom die ik achterna wil jagen. Acteren is een uitdagend vak waarin je jezelf heel goed leert kennen. Ik was onzeker. Normaal vertel ik mijn verhaal door middel van beweging, body language dus. Een taal die iedereen begrijpt. Nu moest ik ook met tekst werken. Alle acteurs vonden dat er dingen in het script stonden die mensen in onze wereld nooit zouden zeggen. Dat konden we gelukkig ook kwijt bij regisseur Jeffrey Elmont. Hij gaf ons de vrijheid om dingen aan te passen. Ik wil heel graag verder met acteren, dus ik hoop niet dat Body Language een flop wordt. We hebben er hard aan gewerkt, en wat ik er tot nu toe van heb gezien ziet er vet uit. Het is echt een ‘Amerikaanse’ kwaliteitsfilm.’

Wat is Extremotion?
‘Extremotion is mijn bedrijf en tegelijkertijd een creative lifestyle. Van lesgeven tot showconcepten bedenken en kleding ontwerpen, muziek ontwikkelen voor mijn choreo’s, noem maar op. Extremotion is meer dan alleen Lorenzo van Velzen Bottazzi. Het voelt als mijn kindje. Mijn slogan is: The World Is Our Stage. Ik hoop dat steeds meer mensen zich erbij willen aansluiten en Extremotion zich ontwikkelt tot een brede lifestyle. Ik heb een jaartje media en entertainment management gestudeerd en daar heb ik veel geleerd over marketing en communicatie. Dat pas ik nu toe in mijn bedrijf. Als ik het nu niet zo druk had, zou ik weer teruggaan naar school en de studie afmaken. ‘Ik kom zwaar tijd te kort, ik wou dat ik mezelf kon klonen. Iets uitbesteden is lastig voor iemand die het liefst alles zelf onder controle heeft. Ik heb het vroeger niet makkelijk gehad, zware omstandigheden, armoede, een vader die er nooit was. Ik heb niks zomaar gekregen en er altijd hard voor moeten werken. Mijn carrière gaat nu alleen maar vooruit en omhoog. Ik heb geen reden om te klagen. One dream at a time.’

WIE: Lorenzo van Velzen Bottazzi (21)
WAT: Danser, freerunner, entertainer
DEED: So You Think You Can Dance
DOET: Body Language, ‘de eerste dansfilm van de Lage Landen’
MAAKT: Extremotion ‘The World Is Our Stage’, een creative lifestyle

Volg @LorenzoBottazzi op Twitter