Van Heemst kwam eind jaren negentig in de raad namens de toenmalige faculteit van de kunsten (tegenwoordig Willem de Kooning Academie). De invloed van het college van be¬stuur (cvb) op zijn faculteit werd steeds groter en hij wilde tegengas geven. Ton Handgraaf (beleidsmedewerker personeel & organisatie) maakte in de jaren negentig deel uit van de cmr en keerde vier jaar gelden weer terug. Uit plichtsbesef.

Plichtsbesef, hoezo?
Handgraaf: ‘Ik kon het niet meer aanzien hoe onprofessioneel de hele hogeschool zat toe te kijken hoe het cvb weer nutteloze exercities moest ondernemen; het ging steeds over tamelijk triviale zaken.’

Van Heemst: ‘Werktijdenregelingen werden door raadsleden tot op de minuut uitonderhandeld. Heel juridisch allemaal en dat geflambeerd met een portie wantrouwen.’

Handgraaf: ‘Ook zocht men nadrukkelijk de confrontatie. Dan werd er gevraagd of de raad instemmingsrecht had, nog voordat er inhoudelijk over het onderwerp werd gesproken.’

Maar de cmr heeft toch eigenlijk niet zoveel invloed op het echte ‘grote’ beleid van de hogeschool?
Van Heemst: ‘Het is lastig manoeuvreren, dat is waar. Zaken zijn door het cvb vaak al beklonken in het overleg met de directeuren. Maar we hebben wel degelijk invloed. We kunnen dingen tegenhouden. Daarnaast zijn we uitge¬breid betrokken geweest bij de invoering van het Rotterdams Onderwijsmodel (ROM).’

Handgraaf: ‘Volgens mij viel díe invloed wel mee. Maar het cvb werd wel voorzichtiger doordat we ons als cmr herhaaldelijk met bepaalde zaken bezighielden. Dat deden we bijvoorbeeld ten aanzien van de reserves die de instituten in de knip hielden, wat ten koste ging van het personeel.’

Van Heemst: ‘Yvonne Schikhof (voormalig cmr-lid, red.) was daar heel vasthoudend in. Mede daardoor is het een staand punt geworden.’

En dat is de laatste jaren niet bereikt door te zoeken naar de confrontatie met het cvb?
Handgraaf: ‘Nee, daar zijn we als cmr pro¬fessioneler in geworden. Bij bepaalde onderwerpen gingen we vaker in vooroverleg.’

Van Heemst: ‘Voorafgaand aan de begrotingsbehandeling deden we dat met de directeur financiën. Dat geeft je meer inzicht. Het werk voor de commissie financiën heb ik echt leuk gevonden. Ik heb de hele omslag meegemaakt van een begroting die alleen maar bestaat uit cijfertjes naar eentje waarin ook beleid staat. Via de begroting is ons meer duidelijk geworden over de huisvestingsplannen bijvoorbeeld.’

Handgraaf: ‘Ik kijk vooral tevreden terug op de ptd (planning taaktoedeling docenten, waarin is vastgelegd hoeveel tijd er aan lesgeven en voorbereiding wordt besteed, red.). Er wordt nu gepland zonder het tot op de minuut vast te leggen, er gelden redelijke algemene normen en het heeft voor rechtszekerheid gezorgd. Maar vooral belangrijk is dat die ptd nu ook echt gepland wordt, zodat tevoren bekeken wordt of de opleiding wel voldoende geld en docententijd heeft om alle mooie dingen die wenselijk zijn écht te doen.

‘Daarnaast heb ik geleerd hoe belangrijk feedback in een organisatie is. De top moet eigenlijk voortdurend horen of beleid haalbaar is, en dus moet ze feedback zoeken én nooit tevreden zijn. Dat is kwaliteitszorg. Helaas gebeurt dat veel te weinig, neem de discussie over de roostertijden.’

Er is en blijft dus genoeg te doen voor de cmr. Toch is er vooral onder studenten weinig animo om zich ervoor in te zetten. Hoe komt dat? En vooral: hoe veranderen we het?
Van Heemst: ‘Dat is inderdaad zorgelijk. De cmr en de ambtelijk secretaris hebben er flink in geïnvesteerd, maar zonder veel resultaat. Het komt onder andere door de toegenomen druk op het vlot studeren, iets wat verder zal toenemen als de 3000 euro boete voor langstudeerders doorgaat. Misschien moeten we de studentleden een betere financiële tegemoetkoming bieden. Ook moet het cmr-werk veel beter worden ingebouwd in de roosters. Schandelijk dat dit nog steeds niet is gebeurd.’

Jos van Nierop