Er is net ene onvoldoende gevallen, maar het is nog niet eenvoudig te zien welk groepje hem heeft gekregen. In de klas zitten twintig studenten, veel jongens, vijf meisjes, in groepjes te werken. Tweedejaars zijn ze en bijna allemaal hebben ze een laptop voor hun neus (en dat zijn bijna allemaal glimmende Apples). Ze overleggen wat, anderen typen vooral, een enkeling zit te tekenen. Soms loopt er een paar de klas uit: even roken. De docent schuift steeds bij een ander groepje aan. Verder gebeurt er niets. Hoe zag een les er vroeger uit? Studenten die ijverig meepennen met wat de docent voor de klas vertelt? Daarvan is vandaag geen sprake. Naar deze klas kun je uren kijken zonder dat je te weten komt wat er precies gebeurt. Projectonderwijs is onzichtbaar onderwijs.

Vergaderen via Skype
In de hoek van het lokaal zitten vijf studenten stilletjes achter hun computer te werken. Wat doen ze? ‘We zijn data van hulpdiensten aan het inladen’, vertelt de technoloog van het groepje. Hij laat een site zien waarop alle oproepen aan hulpdiensten te zien zijn. Live. ‘Als je de coördinaten van een verkeersongeluk invoert, kun je zien waar verkeersopstoppingen zijn.’
De groep blijkt te bestaan uit studenten van drie verschillende opleidingen. Ze zijn bij elkaar gezet voor dit half jaar durende project: Rotterdam Open Data. De gemeente Rotterdam geeft data aan de studenten en die kunnen daar innovatieve applicaties omheen bouwen. De groep wil allerlei informatie bundelen in een app waarin je als automobilist precies kunt zien hoe je moet rijden om actuele ongelukken, wegwerkzaamheden, open bruggen of files te vermijden en in welke parkeergarage plek is om je auto te parkeren. Hiervoor heeft de groep zojuist een acht gekregen.

Die beoordeling is mede afhankelijk van de gemeentelijke dienst waarvoor de studenten werken, vertelt docent Belinda Mulder. De gemeente is opdrachtgever en komt tijdens het project regelmatig langs om feedback te geven.
Dat werkt, zeggen de studenten. ‘Aan het begin hebben we maar gewoon wat gemaakt. Door de feedback begrepen we al snel welke kant we op moesten.’ Ze snappen niet dat er met zoveel feedback toch nog een onvoldoende is gevallen.
Dat snappen de benadeelden zelf trouwens ook niet. Halverwege de les ontstaat er een discussie tussen een paar jongens en de docent. Mulder geeft de jongens mee dat ze vooral uit hun slachtofferrol moeten stappen. De groep geeft haar mee dat de school bij projecten die om data draaien voortaan moet zorgen dat de data er ook zijn. Dat klopt, zegt Mulder, maar is het niet ook een realistische situatie dat je afhankelijk bent van je opdrachtgever? Eén groepslid verzucht, niet echt overtuigend en ook niet echt overtuigd, dat hij zich bij de beoordeling neerlegt. Ze moeten herkansen. Verder gebeurt er nog steeds niet veel. Een ander groepje gaat wat eerder naar huis. ‘We werken hier met nieuwe media, daar moet je gebruik van maken.’ Ze vergaderen vanmiddag nog wel even via Skype.

Olmo Linthorst