Het is duidelijk dat de eerstejaars niet hebben stilgezeten. Er wordt niets anders dan anatomische terminologie gesproken. De studenten praten over excentrische belastingen en denken na over distale, dorsale en mediale schuifrichtingen. ‘Is dit abductie of adductie?’ vraagt Tim zich hardop af terwijl hij met zijn hand in de lucht zijn duim naar buiten en binnen beweegt. De zeventien studenten hebben zich in tweetallen achter de met schone lakens bedekte banken opgesteld. Het afgelopen jaar volgden ze verschillende vakken. Het voeren van gesprekken met cliënten, theorie over anatomie en fysiologie, en vaardigheidslessen. uiteindelijk moeten ze een behandelplan van a tot z kunnen bedenken. En omdat ze die behandeling ook moeten uitvoeren, worden de vaardigheden veel geoefend.

Ze werken met fictieve cliëntprofielen. Zo is er Figrid. De studenten weten precies hoe oud hij is, wat voor werk hij doet, wat zijn hobby’s zijn en dat hij bij een val van de fi ets zijn pols gebroken heeft. Zijn pols is na een operatie in het gips gezet. Inmiddels is het gips eraf, maar is hij nog beperkt in zijn bewegen. Aan studenten de taak om te bepalen wat hier de beste hulp is.

Artritis
‘Geef de cliënt eens een huiswerkoefening mee met als doel de mobiliteit van de pols in de richting dorsaalflexie te beïnvloeden’, zegt docent Maaike Kragting. Alle tweetallen beginnen een rollenspel waarbij de een de fysiotherapeut en de ander de cliënt is. Achter in het klaslokaal gaat een tweetal aan de slag met een medicinebal, een rode bal van ongeveer twee kilo. Manon kiest voor een andere oefening. haar cliënt moet de stijve pols oprekken met haar andere hand. ‘Ik zou graag hebben dat je een paar keer per dag thuis gaat oefenen. Als je je arm zou willen strekken en vervolgens met de goede hand de stijve pols naar beneden beweegt tot het punt waar je een beetje rek voelt. Deze positie houd je even vast en dan ga je rustig terug naar de beginpositie. Drie tot vijf herhalingen is voldoende. Het is niet de bedoeling dat het pijn doet.’

Kragting vraagt de studenten naar de voor- en nadelen van de oefening van Manon. ‘Het is op zich een goede beweging’, merkt Ard op, ‘maar waarom een gestrekte elleboog? Ik zou kiezen voor een gebogen elleboog.’ Kragting: ‘Goed punt. Met een gebogen elleboog leg je het accent meer op de pols. Er is alleen één groot risico aan de oefening van Manon. Het is voor de cliënt lastig te bepalen tot hoever hij of zij kan strekken. Dit kan je alleen bij mensen doen die je goed kan instrueren, anders komen ze straks met artritis terug.’ En met deze waarschuwing nadert de les het einde. ‘bedenk voor volgende week bij welke vaardigheden jullie in de laatste les voor het tentamen willen stilstaan’, geeft de docente haar studenten nog mee. ‘Zie de vaardigheden die we hebben geoefend als tools waarmee je je gereedschapskist vult en die je straks bij het behandelplan kan gebruiken.’

Pim Bijl
Foto: UC Physiotherapy/Flickr