Hoe zeer is je leven veranderd na het grote succes?
‘Het is vooral drukker geworden. En voor mijn columns op nrc.nl (Ernest drinkt vijf keer per week een fictieve espresso met iemand uit het nieuws, red.) ben ik gevraagd na het succes van Mama Tandoori. Ik doe nu een tournee langs middelbare scholen. Die kinderen mogen het boek lezen voor hun lijst. Sommige met tegenzin, zoals dat hoort bij scholieren, maar veel van hen zijn ook enthousiast. Ik vind het leuk om met leerlingen in gesprek te gaan. Ik vraag of ze verkering hebben, en geef ze adviezen op relatiegebied. “Onder de 25 geen vaste relatie!” En dan mogen ze hun mobieltje pakken om hun relatie uit te maken. Namens Ernest van der Kwast. Het is toch een heel ander publiek dan in de bibliotheek van, zeg, Veldhoven.’

Had je van tevoren verwacht dat Mama Tandoori zo’n succes zou worden?
‘Nee, daar was ik niet zo mee bezig. Ik weet niet hoe je een commercieel boek schrijft. Zo’n Saskia Noort bijvoorbeeld, die weet dat wel. Bij haar is elk volgend boek ongeveer hetzelfde als het voorgaande. Voor mij is schrijven een ontdekkingsreis. Daarom wil ik ook dat elk boek totaal anders is. Je hoopt natuurlijk wel dat je boek door zoveel mogelijk mensen wordt gelezen. Dus toen Mama Tandoori eenmaal uit was, heb ik veel aan promotie gedaan. Ik ben een schrijver die daar niet moeilijk over doet. Er zijn nu geloof ik 70.000 exemplaren verkocht. ik kan me daar maar moeilijk een voorstelling van maken. Het is ongeveer anderhalf keer een volle Kuip. Zouden dat allemaal leuke mensen zijn? Mijn volgende boek moet maar eens maximaal 10.000 exemplaren halen…’

Je nieuwe boek Giovanna’s Navel verschijnt in mei en is heel anders dan Mama Tandoori. Qua sfeer leent het zich niet echt voor lolligheid.
‘Nee, dat klopt. Maar ik heb wel een ludiek idee om het boek te promoten. Uitgevers zitten vaak vast aan het geijkte stramien van adverteren, posters en wat optredens in boekhandels. En daar houdt het een beetje mee op. Als je het boek oppakt, zou je iets bijzonders moeten ruiken… Meer kan ik er nog niet over kwijt.’

De novelle Giovanna’s Navel is een heel mooi liefdesverhaal, maar ook treurig en weemoedig.
‘Vind je? Maar dat is de liefde, dat is het leven. Voor veel mensen is een eerste verliefdheid enorm, bijna shockerend. Je wordt als mens door elkaar geschud en als je vervolgens wordt verlaten, verlies je misschien wel al je vertrouwen.’

De andere korte verhalen uit het boek staan bol van lust en verlangen, vooral naar dingen die er niet meer zijn of die niet mogen. Zelf leid je een totaal ander leven, met een vaste relatie en twee jonge kinderen.
‘Ik denk dat Giovanna’s Navel meer de ware Ernest van der Kwast laat zien dan Mama Tandoori. Ik geloof in literatuur die warm en troostend kan zijn en die je in het hart kan raken. Dat is wel de bedoeling geweest met dit boek. De humor die in mijn werk zit, is maar gewoon een knop die ik indruk. Ik ben helemaal geen clown. Dat beeld is ontstaan naar aanleiding van Mama Tandoori en het mediacircus eromheen. Ik roep het ook wel een beetje over mezelf af. Maar wat mensen niet zien, is dat ik driehonderd dagen per jaar achter mijn computer zit te werken. Ze beoordelen me op die twintig dagen per jaar dat ik een circus voorttrek door het land.’

Een van de hoofdpersonen in je nieuwe boek is een schrijver met een vrij tragische levensloop. hij heeft veel kenmerken van jou: wonend in Zuid-Tirol, werkend in Nederland, twee kinderen en een druk publiek leven. Hoe autobiografisch is die figuur?
‘Dat personage is inderdaad wel tragisch, ik hoop niet dat mijn leven zo zal verlopen. Ik ben niet zo bezig met jonge meisjes. Nee, ik heb weinig interesse in literaire groupies. Misschien is het verhaal wel een waarschuwing aan mezelf. Koester dit geluk, met je gezin. De verlokkingen zijn groot. Kluun is geloof ik net bij zijn vrouw weg en op het Boekenbal wurmde zich alweer een nieuwe dame om hem heen.
‘Moet je meemaken waar je over schrijft? Bij mij werkt het juist andersom. Mijn leven is eigenlijk ontzettend saai. Door dingen te beschrijven, roep ik een andere wereld op. Onderschat de kracht van de verbeelding niet.’

Zuid-Tirol, in Italië, speelt al jaren een hoofdrol in je leven en nu ook in je werk.
‘We wonen er nu af en aan sinds 2002, maar we denken erover om weer permanent in Rotterdam te gaan wonen. Ik kom zo’n twee keer per maand naar Rotterdam en ik word helemaal gek van het heen en weer reizen. Het platteland in Zuid-Tirol is goed voor mijn schrijverschap, en ook voor onze twee kinderen, maar ik ben een stadsjongen. Ik ben in Bombay geboren, een grotere stad is er niet.
‘In Rotterdam is veel ruimte om dingen te doen op het gebied van literatuur. Je hebt natuurlijk festivals als Poetry International en Geen Daden Maar Woorden. Er gebeuren ook leuke dingen in theater Walhalla en in Letterencafé Tsjechov & Co. Als ik terugkom, wil ik ook weer avonden gaan organiseren.’

Elke eerste donderdag van de maand presenteer jij de talkshow De Unie Late Night.
‘Het is altijd uitverkocht. We behandelen een actueel thema en interviewen een maker, bijvoorbeeld een kunstenaar of een regisseur. Een Rotterdamse band treedt op. En ik breng een ode aan een onbekende maar bijzondere Rotterdammer. Die komen ook weer terug in mijn columns in Profielen. Het is leuk, mensen hebben een fijne avond, er wordt gelachen maar er is voldoende inhoud.’

Infotainment dus.
‘Dat vind ik een vreselijk woord. Maar misschien is het dat wel, ja.’

De Rotterdammers aan wie je een ode brengt in Profielen zijn vaak mensen met een melancholisch levensverhaal.
‘Ja, misschien ben ik daar wel naar op zoek. Geluk is zo saai om te beschrijven. Ik vind het mooi om van mensen te zien wat ze niet hebben kunnen vasthouden, wat ze in hun leven uit handen hebben laten vallen. Het zijn vaak kleine dingen die je verbeelding prikkelen. Levensverhalen zijn zo mooi om te vertellen. Maar het moet geen aapjes kijken worden. Ik zou het mooi vinden om de odes aan Rotterdammers te bundelen, maar daar is het nog te vroeg voor. Ik heb er nu een stuk of 25 geloof ik, en het moeten er honderd worden.’

Je schrijft ook nog columns op nrc.nl over de actualiteit en je bent bezig met een nieuwe roman.
‘Het is saai om alleen maar aan een boek te werken. Ik houd ervan om verschillende dingen te doen. En het is een verademing om een dagelijkse deadline te hebben, om iets af te maken. Ik kan me wel voorstellen dat ik over twintig jaar alleen nog maar aan mijn romans werk, maar daar ben ik nu nog te onrustig voor. Ik denk dat mijn schrijverschap altijd in beweging zal blijven. Dat je me niet kunt vangen als clown.’

Waar gaat de roman over waar je nu aan werkt?
‘Over de ijsmakers van Venetië op de Oude Binnenweg. Die kennen een prachtige en rijke geschiedenis. Het wordt geen historische roman, de feiten hoeven niet te kloppen. De verbeelding moet in mijn werk volledig de vrijheid krijgen.’

Sabine Schipper
Foto: Levien Willemse