Paul Pos
Docent vakdidactiek WdKA

Hoe is je werk de afgelopen 10 jaar veranderd?
‘Ik heb de hogeschool geografisch kleiner zien worden. Van Hogeschool Rotterdam & Omstreken werden we Hogeschool Rotterdam en trokken we ons terug op deze stad en regio. In studentenaantallen dijde de school juist uit. Toen ik hier zelf eind negentiger jaren studeerde, telde de academie 800 tot 900 studenten. Nu hebben we rond de 2000 studenten. Het groeimodel en het emancipatiemodel streden om de eerste plaats, en dat gold voor het hele hbo. Maar in die focus op massa en marktaandeel is kwaliteit het slachtoffer geworden. De laatste jaren zien we dus weer een kentering en is er de roep om meer kwaliteit. Ik kijk wel met verbazing naar de manier waarop men denkt die kwaliteit te kunnen afdwingen: met controle en regeltjes. Er gaat nu ongelooflijk veel tijd verloren aan administratie en legitimatie, en dat gaat rechtstreeks af van de tijd die je hebt voor je studenten. ‘Persoonlijk is de hogeschool een goede werkgever voor mij geweest. Ik ben docent en onderwijsmanager geweest, en nu ben ik weer docent. Ik heb me steeds kunnen ontwikkelen. Op dit moment doe ik de master Leren & innoveren.’

Zijn studenten van nu anders dan tien jaar geleden?
´Nee, mensen veranderen niet zo snel. Omstandigheden wel. Als samenleving hebben we ervoor gezorgd dat studenten meer geïnteresseerd zijn in kwantiteit – in studiepunten – dan in kwaliteit. Met de reclamezin ‘Studiesucces voor iedereen’ doet de HR een belofte die denk ik nooit door de reclamecodecommissie zou komen. Als dat de insteek is van de hogeschool, en van de samenleving, moet je niet raar opkijken als je studenten kweekt die moeite hebben met teleurstelling, grenzen en eigen verantwoordelijkheid. Buiten dat blijven het gewoon jonge mensen met alles wat daarbij hoort, net zoals tien of twintig jaar geleden.’

Over tien jaar?
‘Of ik dan nog op de WdKA ben, weet ik niet. Maar ik ben dan zeker nog met dezelfde thema’s bezig: onderwijs en talentontwikkeling. Wat mij boeit, is dat de populatie op de Rotterdamse academie bijna helemaal uit witte middenklasse bestaat. Het kan niet zo zijn dat er in andere bevolkingsgroepen geen beeldende talenten rondlopen. Daar zie ik een taak voor mezelf.’  

Esmé van der Molen