Een aantal dagen geleden zat ik door een stapel oude Pro­fielen te bladeren. Sinds ik deze column schrijf heb ik alle edities bewaard. Niet voor mijn eigen ego, maar voor het nageslacht natuurlijk. Desondanks voelde ik hier en daar best trots bij mijn eigen schrijfsels. Maar even vaak bekroop me een gevoel van schaamte en dan heb ik het nog niet eens over hoe ik op de foto's sta… sommige columns leken wel door iemand anders geschreven. En het viel me op hoe vaak het in mijn stukjes gaat over hoe 'dol' ik ben op zelfevaluatie, (zelf)reflectie, POP, persoonlijke SWOT en dat soort zaken. Vooral mijn allereerste pennen­vrucht, getiteld 'Ignorance is bliss', was veelzeggend. Vrij vertaald: lie­ver onwetend dan aan (zelf)reflectie te doen. Die bewuste column start overigens met de zin: 'Soms voel ik me plotseling weer student'. Sinds de start van dit schooljaar bén ik weer student en sindsdien staat onder mijn stukjes 'Jurgen van Raak … blablabla … en volgt de master­opleiding leren & innoveren aan de HR'. Een van de zeven competen­ties bij deze opleiding is de reflectie- en onderzoekscompetentie. En volgens deze competentie 'reflecteert een master kritisch op het eigen persoonlijk en professioneel handelen. En onderkent en benoemt hij de invloed en gevolgen van het eigen handelen op anderen en verbetert zijn werkwijze voortdurend'.

Dit houdt dus in dat ik me sinds september, meer dan ooit tevoren, vrijwillig heb beziggehouden met het verantwoorden van hoe competent ik al ben enerzijds en het benoemen van leerdoelen en competenties die ik nog wil realiseren anderzijds. Zo heb ik mijn persoonlijke leeragenda opgesteld, inclusief leerdoelen (gekoppeld aan de competenties) en SMART beschreven hoe ik die doelen denk te verwezenlijken. Voor mijn eerste assessment diende ik middels de STARR-methode te verantwoorden wat ik inmiddels bereikt heb. Bovendien diende ik bovenstaande steeds te relateren aan bestaande onderwijsmodellen en theorieën.

And guess what? Het bevalt me supergoed en ik ben bloedfanatiek. Natuurlijk kloppen ook bij een masteropleiding de roosters niet altijd en laten de cijfers te lang op zich wachten. Maar het gevoel dat ik, mede door reflectie, ontzettend veel heb geleerd in het afgelopen half jaar overheerst. Om nou te stellen dat ik een ander mens ben geworden is overdreven (en ik overdrijf nooooooooit), maar als ik mijn zelfreflectieskills loslaat op mijn oude columns dan is het niet eens zo raar dat sommige inmiddels door iemand anders lijken te zijn geschreven.

Jurgen van Raak