Toegetakeld door de liefde is een burleske verfilming van de roman van de Rotterdamse schrijver en acteur Aat Ceelen waarin schrijver Arie (what’s in a name) zijn muze vindt in de trambestuurster Sonja en langzaam kapot gaat, toegetakeld wordt door zijn liefde voor de mooie rooie.

Waarom dit verhaal?
‘Ik las het boek van Aat Ceelen en zag elke scène al helemaal voor me. Ik vind het verhaal ondanks de absurditeiten heel herkenbaar. Iedereen doet rare dingen als hij verliefd is en iedereen herkent de pijn van liefdesverdriet. Aat Ceelen heeft dat zo prachtig beschreven dat je moet lachen en huilen tegelijkertijd.’

Je film is mede tot stand gekomen door crowdfunding. Je kreeg subsidie van het Rotterdam Media Fonds, maar had nog 15.000 euro nodig. Via donaties haalde je 17.030 euro op.
‘Dat klopt. Via de site voordekunst.nl krijg je een bepaalde tijd om je streefbedrag binnen te halen. Als je op de deadline minder dan 75 procent van dat bedrag binnen hebt, krijg je niks en geeft voordekunst.nl het geld terug aan de donateurs. Bij ons ging het in het begin heel snel, maar daarna stond de teller stil en zijn we als een gek mond-tot-mondreclame gaan maken, rondmailen, facebooken en twitteren. We waren net begonnen met draaien, waardoor ik filmpjes en foto’s van de set kon rondsturen. Donateurs wisten dus dat de film er zou komen, dat heeft zeker geholpen. En hoewel ik het vervelend vond om geld te vragen, denk ik wel dat dit een goede manier van financieren is. Het is eerlijk en je weet gelijk of mensen wel op je film zitten te wachten.’

Behalve crowdfunding drijft je film op artistieke ‘co-funding’. The New Cool Collective, veel bekende acteurs en de crew deden mee tegen een vriendenprijsje. Waarom waren ze bereid dat te doen?
‘Deze film was niet mogelijk geweest als mensen niet voor niks of voor belachelijk weinig hadden meegedaan. Iedereen had zijn eigen reden om ja te zeggen. Mijn moeder is decorontwerper en heeft dus de art direction gedaan. Mijn neven en zwager zijn decorbouwers. De jongens van de New Cool Collective ken ik via mijn vader en zijn de laatste jaren vrienden geworden. Zij vonden het leuk om een keer muziek voor een film te maken en dat kwam mij natuurlijk mooi uit. ‘Er zijn ook veel mensen bij het project betrokken geraakt omdat we een ander soort film wilden maken. We hebben gewerkt met theatrale decors en licht, en ook het verhaal en de manier van vertellen zijn anders dan de “doorsnee” Nederlandse film. Er was ruimte voor experiment. En omdat veel van de acteurs en crew vrienden of familie zijn, werd het nog leuker op de set.’

Je stijl van filmen zit dicht tegen het theater aan. Je gebruikt droomachtige decors. Is dat jouw handtekening of ga je in je volgende project iets heel anders proberen?
‘Ik hoop dat ik bij elk verhaal de juiste manier van vertellen kan vinden. Zelf houd ik van films, theater en kunst waarbij je ogen worden verwend. Dat er over elk detail dat in beeld is, is nagedacht. Dat alles bij elkaar past en dat je wordt meegenomen naar een andere wereld waarin je wel dingen herkent uit het dagelijks leven. Ik kan mij niet voorstellen dat ik ooit iets zou maken waarin decor of kostuums niet belangrijk zouden zijn. Alles is belangrijk. En wanneer je ergens niet over nadenkt, valt dat altijd op.’

Je film is gedraaid in Rotterdam en het verhaal dat je verfilmt, is een Rotterdams verhaal. Is de stad een inspiratiebron of heb je ook zin om eens een andere omgeving te gebruiken?
‘Rotterdam moest op een of andere manier een rol spelen, omdat de film meedraaide in een competitie van het Rotterdam Media Fonds. Het verhaal zelf is universeel. Dat had ik overal kunnen vertellen, maar Rotterdam heeft wel een mooi rauw en depressief randje. Dat past goed bij de gemoedstoestand van de hoofdpersoon. Toch lijkt het me ook leuk om juist buiten Nederland te filmen. Het ligt maar net aan het verhaal.’

Hoe erfelijk belast ben je? Jules Deelder is van de woorden en muziek; je moeder, AMC Fok, van de beeldende kunst en het theater. Welk artistiek talent is in jou het sterkst?
‘Ik begin pas net, dus ik weet nog niet waar ik het beste in ben. Ik hoop dat ik langzamerhand een eigen stijl ontwikkel die ik in zoveel mogelijk projecten kan gebruiken. De erfelijke belasting is een groot voordeel. Ik kan Jules en AMC altijd om raad vragen en als ik maar een beetje van hun talent-genen heb meegekregen, zit ik goed.’

Je hebt goede contacten met de generatie boven je. Is dat alleen in je werk of leid je sowieso een ‘generatieloos’ bestaan, met contacten door de generaties heen?
‘Leeftijd heb ik nooit belangrijk gevonden. Als je aan me vraagt hoe oud ik ben, is er altijd een moment dat ik wil zeggen: achttien. Soms denk ik dat ik pas net klaar ben met school. ‘Mijn ouders zijn ook een soort van leeftijdsloos. Daarom heb ik nooit geleerd dat een bepaalde leeftijd verbonden is aan “regels” of verwachtingen. Ik heb ook altijd de vrienden van mijn ouders gezien als mijn eigen vrienden en niet als de “boze” volwassenen. ‘Verder voel ik wel een bepaalde liefde voor vroeger. Sommige dingen waren vroeger gewoon veel beter en mooier, dus die probeer ik te laten zien of te gebruiken.’

Je film gaat nu draaien. Heb je al plannen voor een nieuw project?
‘Ik ben op dit moment wel bezig met een paar plannen, maar ik heb nog niks concreets. Ik hoop dat Toegetakeld door de liefde goed wordt ontvangen en ik de kans krijg om nog een film te maken, want dat is het allerleukste wat er is.’

Esmé van der Molen

Ari Deelder…
Geboren in 1985…
Studeerde aan de Rietveld Academie en de Nederlandse Film en Televisie Academie, maar rondde deze studies niet af…
Maakte de korte film Niks tegen Kees zeggen (2007), gebaseerd op een verhaal van J.A. Deelder…
Stond zelf op het podium, o.a. op de Parade met de voorstelling Ieder het zijne…
Dj’t voor Radio 6 en Red Light Radio en op feestjes…
En deed scenario en regie van de film Toegetakeld door de liefde (première IFFR 2013)…
Twitter: @deelderari
www.toegetakelddoordeliefde.com