‘Hagelslag, I missed you’, tweette cmd’er Daan Louter toen hij net terug was na vierenhalve maand in Londen. Hij was daar om stage te lopen bij The Guardian, een kwaliteitskrant die wereldwijd vooroploopt in digitale en interactieve ontwikkeling. Hoe kreeg de toen 21-jarige, lange Alblasserdammer het voor elkaar om binnen te komen bij een topkrant die beroemd is door de onthullingen van Wikileaks en de internetspionagezaak van de Amerikaanse geheime dienst NSA? Het antwoord: door een site te bouwen die onbedoeld ‘viral’ werd en het hele internet over ging. ‘Klopt’, blikt Daan Louter terug, nu weer gewoon in een spreekkamertje op de locatie Museumpark van de Hogeschool Rotterdam.

‘Er was geen vacature en ik wist dat een open sollicitatie zinloos zou zijn. Ik kwam al snel op het idee van een website. Ik had een tekst met daarnaast een foto van mezelf en terwijl je scrollt, gebeurt er iets met mij. Langzaam word ik volgehangen met interactieve “tools”. Aan het eind sta ik voor het gebouw van The Guardian in Londen. Als developer wil ik op een andere manier verhalen vertellen en dat had ik in mijn eigen site toegepast.
Ik stuurde de link ’s avonds naar de medewerkers van het interactive team en al na vijf minuten kreeg ik een enthousiast mailtje terug. De volgende dag zette ik de link op Twitter. Ineens werd ik geretweet en ongeveer 900 keer genoemd. Mijn site trok die dag 12.000 unieke bezoekers en uiteindelijk zagen ook de toenmalige hoofdredacteur Ian Katz en opperbaas Alan Rusbridger van The Guardian mijn site. Anderhalve week later mocht ik in Londen op gesprek en werd ik aangenomen.’

Hoe was de arbeidscultuur bij The Guardian? Je werkte bij een topkrant in een wereldstad. Was dat te merken?
‘Eigenlijk niet. De sfeer was opvallend relaxed. Niemand was aan het uitsloven of zo. We werkten hard, maar het was niet hysterisch. Ik begon om tien uur ’s ochtends en ging door tot een uur of zeven. Je werkt natuurlijk wel bij een krant en als iets af moet, ga je door. Daar hoorde je dan niemand over zeuren. Zo strak als het hier is, met nette werkdagen van negen tot vijf, was het daar niet.’

Volgde je The Guardian al langer?
‘Ik kende de krant, omdat ik na de havo één jaar journalistiek heb gestudeerd. Zelf ben ik inmiddels bewust met nieuws gestopt. Je mist echt niks. Ik kijk wel regelmatig op NRC, The Guardian of Twitter, dus ik weet wat er speelt. Ik volg iets van vierhonderd mensen, ook journalisten. Ik vond het tijdens de onrust in Turkije bijvoorbeeld interessant om Bram Vermeulen te volgen. Maar echt precies weten wat er overal aan de hand is, daar schiet ik niks mee op.’

‘Journalisten zijn van nature geen creatieve mensen’

Betaal jij voor nieuws? 
‘Nee, en daar is niks mis mee. Dat is gewoon de markt. Ik denk wel dat mensen bereid zijn om te betalen voor nieuwe vormen van journalistiek. Bij The Guardian heb ik meegewerkt aan Firestorm, een interactief en persoonlijk verhaal over de bosbranden in Tasmanië. Daarbij gebruikten we tekst, fotografie, geluid, video en graphics. Ik verwacht dat mensen sneller voor zoiets willen betalen dan voor een traditioneel journalistiek verhaal van een praatje en een plaatje. Mensen zijn nog steeds geboeid door nieuws. Alleen hoe de journalistiek er nu uitziet, klopt niet. Als je vandaag het idee van een krant zou verzinnen, zou je worden uitgelachen.’

Wat klopt er niet aan het concept van een papieren krant?
‘Sowieso dat analoge papieren ding dat iedere dag op je mat valt. We zijn eraan gewend dat alles op ieder moment beschikbaar is. Een krant is dus per definitie te laat. Het nieuws heb je al lang online gelezen. Je ziet nu allerlei nieuwe initiatieven, zoals De Correspondent van ex-NRC Next-hoofdredacteur Rob Wijnberg. Hij belooft achter het nieuws te gaan kijken, en de focus op het laatste nieuws los te laten. Ik hoop dat hij de verwachtingen kan waarmaken, want ik ben niet enige die afhaakt. De tijd is echt rijp om verhalen op een andere, meer interactieve manier te gaan vertellen, zoals in Firestorm.’

Wat heb jij persoonlijk geleerd bij The Guardian?
‘Ik hoopte dat ik technisch beter zou worden, en dat is ook gebeurd. Ik schreef al wel code, maar ik moest veel nieuwe dingen leren. Mijn Engels is ook een stuk beter geworden. En ik ben erachter gekomen dat ik het ontwerpen van verhalen veel leuker en dynamischer vind dan het ontwerpen van websites. Bij The Guardian moest ik veel doen in korte tijd. Journalisten keken over je schouder mee. Die waren echt niet onder de indruk van een photoshopje. Je moest gelijk een prototype hebben. Daardoor heb ik veel geleerd.’

Wat heb je eigenlijk gehad aan je opleiding?
‘Ik heb cmd altijd als startpunt gezien voor wat ik wil doen. Laatst keek ik nog eens naar mijn oude werk voor school. Het is bizar om het verschil te zien met wat ik nu kan. Maar als ik zelf geen doelen had gesteld, was het nooit gelukt om bij The Guardian stage te lopen. De opleiding heeft me misschien inhoudelijk niet zo heel veel gebracht, maar wel enthousiast gehouden. Er waren goede, inspirerende leraren, boeken en websites waar ik van kon leren.’

En nu?
‘Ik hoop dat ik terug kan naar The Guardian. En als dat niet lukt, heb ik een aantal andere “aanbiedingen” liggen. Door mijn site kreeg ik mailtjes van Nederlandse en Britse mediabedrijven die een keer willen kennismaken. Maar het liefst zou ik nog een tijdje bij The Guardian aan de slag gaan. Ik zou dan de journalistieke toolkit willen publiceren die ik heb ontwikkeld voor mijn afstuderen. Ik heb gezien wat er misgaat tussen journalisten en het interactive team. Journalisten weten vaak heel duidelijk wat ze willen vertellen, maar niet wat de beste manier is om dat te doen. Ze vragen bijvoorbeeld om een tijdlijn, terwijl er leukere opties zijn. Journalisten zijn van nature geen creatieve mensen, en digitaal is al helemaal niet hun vakgebied. Die toolkit kan ze helpen om vanuit hun comfortzone − het verhaal − naar een nieuw gebied te gaan.

‘Ik denk dat mensen als ik ervoor moeten zorgen dat meer nieuwsorganisaties zich hiermee gaan bezighouden. Maar werken bij een ontwerpbureau of iets met vrienden opzetten, trekt me ook. Ik denk wel dat ik over een jaar of tien weer in Rotterdam zit, en niet in het buitenland. Eigenlijk ben ik geen type dat alles achter zich laat. Ik ben nogal “homebased” en bovendien is online de hele wereld binnen je bereik. Mijn eigen verhaal bewijst dat: één tweet heeft ervoor gezorgd dat ik binnenkwam bij een van de beste kranten ter wereld.’

Esmé van der Molen
Foto: Frank Hanswijk

Daan Louter (22)…
…in juli 2013 afgestudeerd aan de HR-opleiding communication and multimedia design (cmd)
…werkte onder andere mee aan Schooltas, een interactieve iPad-app voor scholieren en won daarmee de Digital Interactive Award 2012
…ontwierp een interactieve site om te solliciteren naar een stageplek bij The Guardian, werd aangenomen en vertrok in maart 2013
…werkte daar onder andere mee aan een interactive over de verkiezing van de nieuwe paus en het journalistieke multimediaproject Firestorm dat wereldwijd veel aandacht trok.

www.daanlouter.com
Twitter: @ddaan