Hoe meer brieven je stuurt , hoe meer je er ontvangt , dat zou een algemene wetmatigheid kunnen zijn. Maar niet voor mij. Hoe meer brieven ik stuur, des te minder brieven ik ontvang. Zoals het gaat in de liefde, een spelletje van pushen en pullen. Nooit te hard pullen, de ander duwt je als de sodemieter omver. Helemaal niet pullen is kloppen op dovemans deur.

Zachtjes pullen, lief lachen, vleien, kirren. Niet kermen. En hopen, bidden, dat er dan niet gepusht wordt. Niet voordat de pijl de harten aaneen heeft geschoten. Gekozen worden uit een denkbeeldige stapel e-mails is als het veroveren van die denkbeeldige prins. Russische roulette. Jij en 250 andere sollicitanten die wachten op de verlossende kogel.

Een andere vergelijking met de liefde: eisen bijstellen. Hoe ouder je wordt, hoe meer je verlangt, hoe minder je moet verlangen. Daar zit wat in. Zonder goeroe-achtige bijbedoelingen: schrap je eisenlijst, word blanco, stel niets op. Zonder jezelf in de uitverkoop te gooien: neem eens met ‘anders’ genoegen. Vrij vertaald: iedere baan is er een om akkoord mee te gaan. Dit in totale tegenspraak met mijn nieuwe mantra voor 2013: kiezen en niet gekozen worden.

Lief lachen. Vleien, kirren, niet kermen. Tikkeltje brutaal bij de slotscène. Onderhandel, maar nooit te veel. Kleed je goed, niet te bedacht. Zorg voor schoon ondergoed voor het geval ze je willen uitkleden. Binnen en buiten mogen niet vloeken.

Het is als: hoe meer mannen je willen, hoe meer mannen je willen. Met dat in mijn achterhoofd tik ik een paar brieven naar werkgevers die niet per se mijn werkgever hoeven te worden. Ik ga ‘ja’s’ verzamelen. De brief is mijn berichtje. De reactie mijn uitnodiging. De sollicitatie mijn date. Het werken de relatie. En werken zal ik, om opgemerkt te worden. Om dan te kirren en te vleien. Lief te lachen en op te stappen. Naar één die mag blijven. Eén waar ik bij mag horen.

N.B. Dit alles geldt alleen in tijden van crisis. In alle andere tijden mogen we, na het halen van onze papieren, verwende prinsen en prinsessen zijn en met een eisenpakket in onze handen flierefluitend de wereld inwaaien. Heus wel. Als een vrouw in China.

Marjolein Stormezand