Kiezen en niet meer gekozen worden. Met anders genoegen nemen. Niet met minder, gewoon met anders. Omdat je in tijden van crisis juist dat moet doen waar je misschien eerder niet aan dacht. Misschien zelfs wel voor huiverde. En iedere baan was er een.

Ik schreef het allemaal eerder. En zo belandde ik in een kledingwinkel. In de functie van shop-assistent schreef ik netjes op mijn LinkedIn-profiel. Ik keek bij mijn jaargenoten om te zien of mijn functie nu de meest belachelijke was. En kwam tot de constatering dat het wel meeviel. Ik bleef niet achter. Als je tussen de regels van al die mooie projecten van mijn studiegenoten heen leest, zie je er in kapitalen W E R K L O O S staan. Of: Z O E K E N D E. Ik ben niet de enige met een existentiële crisis, weet ik inmiddels.

De functie shop-assistent had ik zelf verzonnen. Het klinkt als iets met verantwoordelijkheid. Winkelmeisje had ook gekund, hoewel ik meer een vrouw ben. De functieomschrijving: veel knielen en hielen likken. Maar dat had ik al gauw onder de knie. Het was als het verzamelen van ja’s. Het was als een constante bevestiging van je aanwezigheid. Verkopen als een gek. Van alles, en vooral jezelf. Verkopen is vaak afgewezen worden. Verkopen is ook af en toe winnen. Ik hield het langer vol dan ik in eerste instantie dacht.

Als vanzelf brak de lente aan. Het kiezen en niet gekozen worden resulteerde niet in met minder genoegen nemen. Ik mocht zelfs eisen, en ging van kledingwinkel nr.1 naar kledingwinkel nr.2. Geen droombaan, wel een baan. Voor een ander salaris, voor een prettigere omgeving, om niet meer te hoeven knielen. De blauwe envelop loste zich vanzelf op. De liefde was geen lul. Omdat het lente is, omdat als alles open is er van alles kan. Ik ben in ieder geval niet meer W E R K-L O O S en steeds minder Z O E K E N D E. In kapitalen ben ik nu: O N D E R W E G.