Gebouwen die luisteren, bomen die ‘praten’, een omgeving die kan aanvoelen wat er ter plaatse gebeurt: of er paniek is of dat alles rustig is. Dat is geen toekomstmuziek, het is technologisch mogelijk. Marianne Herbert, innovatiemanager bij ICT-bedrijf CGI (voorheen Logica), neemt haar toehoorders mee naar de wereld van Internet of Things. Een wereld die soms futuristisch aandoet omdat technologie steeds meer taken van de feilbare mens kan overnemen, maar waar de mens juist door ideeënkracht nog steeds aan de knoppen zit.

‘It’s human nature to imagine that the future will be just like the present, but with cooler uniforms and fl ying cars’, citeert Herbert ‘America’s greatest marketeer’ Seth Godin.
En Internet of Things komt daar aardig bij in de buurt. Het idee is dat voorwerpen worden voorzien van ‘tiny devices’ zodat ze identifi ceerbaar zijn met een eigen IP-adres, net als de personal computer. Niet alleen is een voorwerp dan op te sporen, het kan ook communiceren met andere ‘tiny devices’.

Een vork die meedenkt
En wat hebben we daar aan? Herbert hoeft het de zaal met experts niet echt uit te leggen, maar toch geeft ze een aantal voorbeelden. Zo is er de recent uitgekomen HAPIfork. Deze vork monitort de bewegingen tussen bord en mond, helpt je in een rustig tempo te eten en claimt daarmee gewichtscontrole te bevorderen. Maar ook straatverlichting kan een ‘tiny device’ hebben dat bijhoudt hoeveel branduren de lantaren erop heeft zitten. Op basis daarvan kan onderhoud gepland worden of kan het ‘tiny device’ een melding sturen dat de lamp vervangen moet worden. Dat scheelt arbeid en onnodige kilometers.

In de visie van Herbert is technologie er om de mens én zijn leefomgeving te dienen. Sociale media vormen de nummer 1-activiteit op het web. ‘Het gaat allemaal om crowds, clouds & apps’, zegt ze. ‘Er is veel betrokkenheid en initiatief. Dat blijkt wel uit het succes van apps als Meld een probleem (of op de HR de koffi e-app, red.). Burgers nemen inspectietaken over van de overheid. Dat scheelt ons als samenleving tijd, geld en ergernis. Technologie kan daarbij zorgen voor meer veiligheid, minder onnodige CO2- uitstoot en een broodnodige bijdrage leveren aan een van de grootste vraagstukken van onze tijd: de zorg.’

In Amerika zijn agenten uitgerust met een taser; een elektroshock wapen waarmee de agent een verdachte tijdelijk kan uitschakelen. ‘Echt een rotding’, zegt Herbert, ‘maar altijd beter dan iemand neerschieten. Sinds kort is de taser uitgerust met een ‘cop-cam’ die video- en geluidsopnamen neemt van het taser-incident. Deze beelden worden naar de politie clouddienst evidence.com gestuurd en kunnen zowel door politie als verdachte gebruikt worden voor bewijsvoering. Hierdoor is het gebruik van de taser afgenomen, en misschien nog wel belangrijker: het aantal klachten over het taser-gebruik verminderde met 87 procent.’

Rechtstreeks naar een vrije parkeerplek
In de zorg kunnen patiënten via een app beter leren omgaan met hun medicatie. Of kunnen we via een ‘tiny device’ in een waterkoker checken of onze oude vader deze ochtend wel is opgestaan en volgens vast ritueel thee heeft gezet en of hij eigenlijk wel genoeg drinkt. En zo zijn er vele andere voorbeelden. De zin: technisch is dit al mogelijk…is techneuten en nerds in de mond bestorven. Het is aan burgers om te kijken of we het ook willen. Willen we, zoals het meetnetwerk Sensor City Assen nu uitprobeert, onze route naar Assen invoeren en dan een route krijgen die files omzeilt, groene golven voor ons uitrolt en ons rechtstreeks dirigeert naar een vrije parkeerplek? Willen we dat gemak? Willen we de verminderde CO2-uitstoot door efficiënter rijden? Of voelen we dan de adem van Big Brother? De technologie kan het allemaal, of kan het bijna. Het is het menselijke brein dat de grenzen trekt.

Esmé van der Molen
Illustratie: Annet Scholten