Thomas Niehe was één van de vijf studenten van de lerarenopleidingen van de Hogeschool Rotterdam die meegingen als begeleider. Zijn groep zat bij educatieve tuin De Enk op Zuid; elders zaten nog twee groepen. In totaal gingen dit weekend 75 kinderen op vakantie in eigen stad, begeleid door zo’n 60 vrijwilligers.

Veel groen, boomhutten, vuurplaatsen en een megapompoen. Het is een waar speelparadijs op De Enk, vertelt Thomas terwijl hij maandag, de laatste dag, een rondleiding over het terrein geeft. ‘Sommigen hebben wel een half uur naar die pompoen staan kijken. Zo fascinerend vonden ze het.’

Thomas, student aan de lero economie, krijgt voor zijn bijdrage aan het vakantiekamp enkele studiepunten. Dat was in eerste instantie ook zijn (instrumentele) motivatie om zich als vrijwilliger te melden, maar na een goed selectiegesprek met de organisatie kwam daar een motivatie bij: ‘Zij maakten me goed duidelijk dat dit vakantiekamp gewoon heel hard nodig is.’

Wat voor een kinderen hebben hier vakantie gevierd?
‘Het gaat om kinderen die niet met hun ouders op vakantie gaan. Ze zijn al jaren niet op vakantie geweest. Voor een deel zijn ze geworven onder de bezoekers van de Voedselbank, maar ook door andere stichtingen en projecten.

‘Deze kinderen krijgen niet de nieuwste sportschoenen en wisselen niet elke paar dagen van kleding. Ik heb zelf een tijd in het Oude Noorden gewoond en daar zie je deze kinderen ook op straat hangen, bij die ene speeltuin die er is, waar ze zich elke dag mee moeten vermaken.

‘Er wordt thuis niet vaak aan opvang gedacht voor hen. Ze zijn bijvoorbeeld niet gewend dat iemand de hele dag bezig is om ze een leuke tijd te bezorgen. Je ziet ze hier opleven. Ze zullen je niet snel expliciet bedanken, dat zou imagotechnisch niet kunnen, maar je ziet aan hun ogen dat ze het naar hun zin hebben.’

Was het hard werken?
‘Als je ervan houdt om met kinderen bezig te zijn is dit fantastisch om te doen. Ik heb een sixpack van het lachen gekregen. We hadden als begeleiders onderling afgesproken dat we om de beurt rust mochten nemen. Even een moment voor jezelf. Maar daar heb ik helemaal geen gebruik van gemaakt.

‘Als begeleider moet je af en toe wat bijsturen, maar niet te veel. Het is hun feestje. Ze doen het zelf, spreken elkaar ook op dingen aan. In het begin probeer je een teruggetrokken kind wel wat te activeren, terwijl een ander juist een beetje ingetoomd moet worden, maar de kinderen maken er hun eigen feestje van.’

Er zijn hier ook prachtige moestuinen met bloemen en die eerder genoemde pompoenen. Zijn die allemaal heel gebleven?
‘Ja hoor. Alles staat nog overeind. Ze mochten geen bloemen plukken, geen dingen in het water gooien en niet van de paden af. En ze hebben zich keurig aan de regels gehouden. De kinderen zijn zelf ook allemaal nog heel.

‘’s Nachts was het niet altijd even rustig, maar daarin zijn we niet al te streng geweest. Ze hebben ook de leeftijd dat ze zich na een tijdje vermoeid opkrullen en vanzelf gaan slapen. Het kattenkwaad bestond uit zoiets onschuldigs als ’s nachts op de tent van de meiden trommelen.’

Hoe ben je hier eigenlijk terecht gekomen?
‘Ik zag in mijn derde jaar een berichtje op Hint (intranet Hogeschool Rotterdam, red.). Daar dacht ik weer aan toen ik nog een studiepunt nodig had. Ik meldde me aan en de organisatie nodigde me uit voor een gesprek.
‘Ik denk trouwens dat er veel meer aandacht aan besteed moet worden. Dit kamp begeleiden is heel goed voor de ontwikkeling van studenten. De studieloopbaanbegeleiders zouden dit moeten weten. Als een student nog punten moet halen en ze weten niet van het bestaan hiervan is dat echt een gemiste kans.’

Wat is er zo leerzaam?
‘Deze vier dagen zijn zo interessant dat je er volgens mij prima op zou kunnen afstuderen. Hoe de dynamiek van zo’n groep zich vormt, dat is heel mooi om te zien. In vier dagen verandert er van alles, aan de kinderen zelf en aan de groep. Dat heb ik nog niet vaak kunnen meemaken.’

Olmo Linthorst