‘Je kan ook een paar euro aan een goed doel geven, maar ik pak zaken liever bij de kern aan’, zegt Sean (25). Tijdens zijn minor international aid and development zette hij in een Filipijnse krottenwijk een sanitaire voorziening neer. Sean: ‘Net voor kerst. Nu kunnen er 28 kindjes naar de wc.’

Eerder in 2013 liep hij al stage bij het Department of Science and Technology in Davao, de meest zuidelijk gelegen stad van het land. Bij aankomst vielen hem meteen de vele plassen afvalwater op straat op. ‘Dat is slecht voor de volksgezondheid’, vertelt Sean. Hij besloot een ontwerp te maken voor een verticaal helofytenfilter, een systeem waarmee het afvalwater op natuurlijke wijze wordt gefilterd. Men was zo enthousiast dat er budget beschikbaar werd gesteld. ‘Ik heb zelf spullen ingekocht en leidinggegeven aan de bouwvakkers die ik had ingehuurd. Naast de pomp staat nu een billboard met mijn naam erop.’

Schoon drinkwater
Het stond al langer vast dat hij tijdens zijn studie naar het buitenland zou gaan, alleen wist hij nog niet naar welk land. Op een feestje koos hij vrij impulsief voor de Filipijnen. Een schot in de roos. Sean leerde er zijn vriendin kennen en voelt zich er thuis. Hij geniet van het klimaat en de natuur. ‘Als ik even niets te doen heb, ga ik naar het strand of de jungle.’

‘Tijdens mijn afstudeerproject wil ik een huis neerzetten met schoon drinkwater, waar mensen zich kunnen wassen.’

Bovendien ziet Sean grote kansen voor zichzelf. ‘In de Filipijnen nodigen directeuren mij uit voor een diner, terwijl ik hier onderaan de ladder zou moeten beginnen.’ In Nederland liggen de uitdagende banen in zijn vakgebied namelijk niet voor het oprapen. ‘Schrijf je vijf jaar lang rapporten over het ophogen van een stoeptegel, gaat het uiteindelijk niet door.’ Hij haalt veel meer voldoening uit het werk in de Filipijnen. ‘Daar is het mouwen opstropen en gaan. Vanaf nul iets waardevols opbouwen. In september wil ik tijdens mijn afstudeerproject een huis neerzetten met schoon drinkwater, waar mensen zich kunnen wassen.’

Inmiddels spreekt hij ook Visaya, de lokale taal van Davao. ‘Ik ben waarschijnlijk de enige blanke die wel de plaatselijke maar niet de landelijke taal spreekt.’ Vanwege zijn blanke huid is Sean een bezienswaardigheid in Davao en waant hij zich soms een celebrity. ‘Lopen er meisjes voorbij die snel met hun telefoon een selfie maken. En als ik mijn gitaar bij me heb, voel ik me al helemaal een rockster.’

Tekst: Pim Bijl
Foto: Sean Ligtvoet